wat Jurie Viljoen snags alleen in die strate aanvang?
Dis nie dat hy nie meer saam met hulle wil uithang nie, dis net … Hy voel op ’n manier ouer as hulle, en dit kan seker nie nét verlede jaar se drama wees nie.
Hy voel nêrens meer of hy dáár wil wees nie. By die huis wil hy nie wees nie, veral nie as sy pa daar is nie. by die skool wou hy nog nooit gewees het nie. Om saam met mense soos Belinda of Louis of ’n paar ander in sy klas rond te hang, werk nie meer vir hom nie. Hy sal soms uitsien om saam met iemand iets te doen en sodra hy daar is, weet hy dis nie waar hy nou wil wees nie.
Dis net wanneer hy vir ’n rukkie met iemand anders se kar rondjaag dat dit voel asof hy nog lewe. Veral in Johannesburg.
Hy kyk na die nuwe fliekadvertensies op die platskerm wat jou roep om hulle raak te sien. Hy wil hulle nie eintlik raaksien nie. Daarin het hy ook belangstelling verloor. Daar was ’n tyd toe hy presies geweet het watter flieks wys, dat hy nie kon wag om dit of dat te sien nie. Toe hy op die internet geboer het en alles gegoogle het wat hy oor flieks te lese kon kry. Dalk kan hy eendag ’n fliekregisseur word, het hy nog vroeër gedroom, of dalk ’n redigeerder wat ’n hele storie opbou uit ’n klomp individuele skote. Hy dink die redigeerder is eintlik die ware kunstenaar as dit by flieks kom, hy sou eerder die redigeerder wou wees as die regisseur.
Maar alles het vir hom geword soos wat hy dink die lewe vir sy pa moet wees. Soos water. Dis deurskynend. Daar is eintlik niks nie.
Hy koop kaartjies vir ’n fliek waarvan hy nog nooit gehoor het nie en gaan sit weer by die tafeltjies en wag. Hy sien hulle by die roltrappe afgery kom. Louis se arm is om Belinda se lyf geslaan. Hy dra ’n swart beanie en sy blonde hare wat uitsteek, is duidelik ook nie heeltemal graad 12-standaard nie. En sy T-hemp het al beter dae geken. Ook nie vanoggend die skeermes in die badkamerkassie raakgesien nie. Rubberplakkies.
Belinda praat soos gewoonlik asof iets vreesliks met haar gaan gebeur as sy ’n paar sekondes moet ophou om asem te skep. Haar “gebabbel” (soos Jurie se ma dit altyd genoem het) is vir hom en Louis nogal cute, hulle terg haar daaroor.
“Baby, jy babbel nogal baie,” sal Louis sê en Belinda sal maak asof sy hom nie hoor nie en voortstoom sonder om asem te haal.
Jurie stamp sy vuis teen Louis s’n en gee vir Belinda ’n drukkie.
“Sien jou bietjie min. Jy’s skaars, té skaars,” fluister sy in sy oor.
“Swot jy baie sodat jy nooit meer jou gesig iewers wys nie?” vra Louis terwyl hy die beanie effens agteroor skuif.
Jurie trek sy skouers op.
“Nee, jy lieg as jy sê jy swot baie. Ek ken jou te lank, JV. Jy’t nog nooit vir die eerste span geswot nie.”
“Ons moet in,” sê Jurie verleë. “Jy moet nog Belinda se toring snacks gaan koop en kyk hoe lank is die tou.”
“Popcorn en ’n Slush Puppy en iets soets om te eet,” sê Belinda. “Ek het ure laas geëet.”
“Jy’s baie expensive, Baby,” glimlag Louis voordat hy na die lang ry mense loop wat geduldig wag om iets te koop. Pakke vol goed waarmee hulle jou gaan irriteer met ’n geritsel en ’n gevroetel, dink Jurie, maar hy sê niks.
“Ek gaan piepie,” sê Belinda. “Jy word maer, koop vir jou ook ietsie soets. Jy kan doen met ’n homp kalorieë as jy my vra.”
Jurie hou haar dop terwyl sy wegstap. Die mooi lyfie in ’n nou denim en wit toppie en die bos lang blonde hare. Klein maar alles in proporsie, sê Louis altyd.
Sou hulle al saamgeslaap het? wonder Jurie. Hy wonder of Louis sal sê. Louis sal. Dis soos hy vir Louis ken: sê as iets met hom gebeur in hierdie lewe. No secrets.
Hy dink nie Belinda sal sommer nie. Maar hy wil liewer nie weet nie.
Hy konsentreer nie op die fliek nie en sukkel om die storie te volg. Die spul in die ry agter hulle wat kliphard girts-girts aan hulle popcorn help ook nie. Louis en Belinda hou handjies vas.
“Ek gaan ’n draai loop,” fluister Jurie vir Belinda.
Sy wil iets sê, maar hy glip vinnig uit. Hy ry met die roltrappe af en stap by die sentrum se sydeur uit, verby die mense wat sit en eet by die string restaurante in die stegie.
Op die sypaadjie gaan staan hy en steek ’n sigaret op. Trek diep in en blaas die rook lank en stadig uit. Hy staar na die motors wat by die parkade inry. Almal lyk reg vir die aandjie se pret.
Hy kyk op sy selfoon hoe laat dit is. Die fliek moet darem nou einde se kant toe staan. Hy stap terug. Hy gaan sê hy het maagpyn of iets en dat hy die burger-etery gaan oorslaan. Miskien sal hy sê hy moet gaan leer, maar hy twyfel of hulle hom sal glo. Hy gee nie om nie.
Miskien kan hy nog vanaand met iemand se kar gaan ry. Dit sal hom laat chill, weet hy.
HOOFSTUK 7
Hy gaan nie vandag skool toe nie. Hy vermoed hy gaan môre ook nie skool toe nie. Hy was actually nogal min by die skool sedert Januarie.
“Bly jy weer by die huis vandag?” vra Hope met ’n houtlepel in die hand.
Hy ignoreer haar vraag. “Wat eet ons?”
“Jy soek vir moeilikheid, Jurie, jou pa is nie dom nie.” Sy rinkel verontwaardig die breekgoed in die wasbak. “Hoe gaan jou punte lyk? Jy’s in matriek! Jy kan nie vir altyd hier rondhang nie.”
“Jy gaan beroerte kry as jy so stres,” sê hy terwyl hy sy bord vol skep. “Jy kook mooi, Hope. My mammie het jou mooi geleer, of het jy my mammie geleer? Useless information. Ek wil actually nie weet nie.”
Hy gaan sit voor die televisie en blaai al kouende deur die kanale. Daar’s niks wat hom interesseer nie.
Sy geblaai stop by kanaal 302. Die animasiekanaal vir die liewe kindertjies.
Hy glimlag. Hulle sal nog leer die lewe is meer as ’n vrolike geboink. Hy het ook jare gelede gedink die lewe is ’n vrolike gehuppel in reënboogkleure en dan live almal happily ever after.
Hy skakel die televisie af en dwaal ’n ruk deur die huis. Gaan staan in sy pa se kamer. Die kamer ruik nou net na sy pa en nie meer na sy ma nie.
Naskeermiddel en deodorant, wit seep in die badkamer. Die vloer voor die stort is nat.
Hy maak sy pa se kas oop, tel een van die sakdoeke op wat in ’n netjiese hopie lê en ruik daaraan. Die kas se binnekant het ’n reuk wat iets in sy onderbewussyn wakker maak. Hy weet nie wat nie.
Sy pa het ’n spesifieke reuk, soos wat sy ma altyd gehad het. Dit laat hom na iets verlang, maar hy kan dit nie vasvat nie. Dis net ’n gewaarwording, buitelyne sonder inhoud. Soos die prentjies wat hy kleintyd met vetkryt ingekleur het. Hy weet net daar was ’n tyd toe hy anders oor sy ma en sy pa gevoel het as nou. Maar dis vaag en hy kan nie woorde of emosies daaraan koppel nie.
Hy ruik aan sy pa se pakke wat in ’n netjiese ry hang, die dasse, die kouse netjies in bondeltjies gevou, almal in skakerings van grys. Hy maak die leerhouertjie met mansjetknopies oop. Sy pa dra dit nie meer nie.
Soos ’n spul soldate op aandag staan sy pa se leerskoene
