in sy rigting nie, sien Jurie.
Dan is dit die gewone spanpraatjie en die belang van die gala en die belang van die span en hierdie spogskool se eer en blah-blah-blah.
Tarzan se selfoon lui. Hy wil dit eers ignoreer, maar die simpel Afrikaanse sokkieliedjie hou aan en aan in die stilte van die kleedkamer. Hulle staar bewegingloos na die kort, fris mannetjie in die blou sweetpak.
Tarzan pluk die foon uit sy broeksak. “Ja?” sê hy ongeduldig. Luister ’n oomblik. “Hoe word jy dan so oornag siek! Is dit nie piep nie? Ja, toe.”
Hy skakel die foon af en druk dit weer in sy sak. Kyk hulle een vir een deur. “Plan B vir borsslag. Henning het een of ander skeet. Wie van julle sien kans vir 100 m-borsslag ook?”
Niemand reageer nie.
“Wat van jou, Ivan?”
“Sal nie werk nie, meneer, dis net ná die vlinderslag. Ek kan nie twee ná mekaar doen nie.”
Jurie weet nie wat hom besiel nie, dalk sy skuldige gewete omdat hy ná vandag se swem vir Tarzan en die ander gaan drop. Hy steek sy hand op.
Tarzan kyk verbaas na hom. “Kan jy borsslag swem, Viljoen? Ek het jou nog nooit borsslag sien swem nie.”
Tarzan is onseker, besef Jurie, glad nie so super cool soos gewoonlik nie. Dit voel goed om die kapokhaantjie só te sien.
“Dis eintlik my ding, meneer.”
Hy glimlag nou openlik vir die onderwyser. Jy’s nie aldag Mr Super Cool wat alles weet nie, meneer. Hy kry lekker toe hy sien die ander ouens probeer ook hard om nie te lag nie.
“Nou ja toe,” sê Tarzan kortaf.
Terwyl hulle buite wag vir die eerste uitdunne om te begin, sien Jurie sy pa tussen die toeskouers sit. Hy’t nie eers vir sy pa gesê hy swem vandag nie. Hy sê gewoonlik nie vir sy pa as hy swem nie. Hy sê gewoonlik boggerol van sy lewe vir sy pa. Sy pa ook nie vir hom nie. Hulle verstaan mekaar mos mooi: Ek los jou uit en jy los my uit.
Hy voel skielik soos die geitjie teen die plafon in sy kamer. En dié skielike besoekie, Pa? Wil jy my mooi bekyk terwyl jy so cosy tussen die ander mense sit?
Hy trek sy sweetpak uit en tree aan vir die borsslag. Hou hom doof vir die ander ouens se simpel aanmerkings.
“Lekker, Chad!”
“Weet jy waar sit die bors aan jou lyf, JV? Dis baie verder noord as jou meneer, tjom!”
Hy probeer oor die gespot glimlag. Om die clown te wil wees, het lekker gebackfire. Hy kan sy polse sny omdat hy so stupid was, want hy weet net mooi niks van borsslag af nie.
Hy voel sy pa se oë op hom. Daai oë wat goed kyk. Sou sy pa dink aan die vriendelike seuntjie met draadjies om die tande wat so hard probeer het om span te haal toe hy jonger was? Die oulike seuntjie wat later jare toe nie in enige voetspoor gepas het nie?
Hy neem sy plek in en buig vooroor toe die afsetter die bevele uitroep. Voel hoe sy spiere span. Hy konsentreer op die water voor hom. Probeer om alle klanke en beweging behalwe die afsetter se stem uit te sluit.
Dan is hy in die water en hy doen wat hy gewoonlik doen. Tarzan het nie gesê hoe hy dié een moet swem nie en hy gebruik sy instink. Dit kom makliker as wat hy gedink het. Die water is koel en soos daardie eerste dag in die skool se swembad voel hy weer alles gaan oukei wees.
Die enkele sekondes tot by die oorkantste rand van die swembad is verby voordat hy nog die chloor in die water kon ruik. Hy sien sy spanmaats juig en Tarzan wat oor hom buk. Die onderwyser hou sy hand uit en trek hom uit die water.
“Jou klein donner!” sê Tarzan met blink oë.
Jurie kyk na die elektroniese skerm aan die oorkant om sy tyd te sien. Hy kan skielik nie onthou in watter baan hy geswem het nie.
“Jy’t gewen!” skree Tarzan met ’n knoffelasem in sy oor.
Hy het gewen. Hy draai na die pawiljoen. Sy pa wys ’n thumbs-up in sy rigting. ’n Thumbs-up van sy pa.
Hy draai om en stap kleedkamer toe. Gaan sit in een van die toilethokkies en trek die handdoek stywer om sy lyf. Iemand roep na hom by die kleedkamer se deur. Hy ignoreer die geroep.
Hoe het dit gebeur? Dis nou nie actually asof hy soos ’n mal mens geswem het net omdat sy pa hier is nie.
HOOFSTUK 11
Jurie koop ’n hot dog by die kiosk langs die swembad. Hy geniet die high fives en die grappies. Dit voel goed, want met Tarzan-styl het hy nie ’n plek in die vryslag gekry nie. Hoe’s daai, ou koning van die bos? ’n Punt vir Boetie en nie eers een vir jou nie.
Hy is tog teleurgesteld dat die aflosspan vierde gekom het.
“My ou,” sê Ivan in die tou voor hom, “my ou, wát sal ek sê? Jy’t ou Tarzan se dag gemaak, en myne ook. Jy maak toe eintlik ou Henning se naam gat en sommer ou Tarzan s’n ook.”
Jurie kyk pawiljoen toe. Sy pa sit saam met die ander toeskouers wat agtergebly het en vir hulle kinders wag. Hy huiwer, voel na die medalje in sy sak. Wag jy sowaar vir mý, Pa?
Hy gooi die leë polistireenhouer in ’n asblik en stap na sy motorfiets wat aan die agterkant van die kleedkamers staan. Huggies en kisses gaan dit nie vandag wees nie, Pa. Dit sal fake wees.
Hy WhatsApp vir Belinda: Ek sit actually met ’n medalje. ’n Goue. Is j b di huis? Wil draai maak. Hy wil skielik vrek graag hê sy moet daar wees. Haar antwoord kom gou deur: Ha ha, lieg jy? KOM ek maak pasta!! Boring dag heeltyd op Fbk. Niks anders hi te doen ni!!!
Hy is dankbaar. Hy het nie krag om nou by die huis in sy kamer op sy bed te gaan lê en Macbeth te lees nie. Hy wil nie hê sy pa moet sy hand skud en ’n paar mooi woordjies sê nie. Mooi so, Boetie, altyd geweet jy het dit in jou, dat jy darem nog iewers ’n ding gaan wegdra. Kom ons hang jou foto teen die gangmuur.
Belinda wag vir hom by die tuinhekkie.
“Het jy genuine ’n medalje gewen?” vra sy opgewonde.
Hy haal die medalje uit sy sweetpakbroek se sak en hang dit om haar nek. “The real thing, Dolla. Jy mag maar vat.”
Sy lig die medalje op en kyk aandagtig daarna. Draai dit om. Sy omhels hom en sê tot sy verbasing niks, hou hom net vas. Haar hare ruik lekker. Hy voel skielik tranerig.
“Dolla, jy gaan my laat huil,” probeer hy spot terwyl hy haar wegdruk. Sy vat hom weer vas en druk hom styf teen haar.
“Ek’s ernstig. Los my nou,” sê hy benoud.
Sy staan weg en kyk ernstig na hom, skud haar blonde hare oor haar skouer. “Het jy al ooit gehuil, JV?”
Hy antwoord nie, maak asof hy nie weet wat sy bedoel nie.
“Kom,” sê sy sag. “Die pasta is al by al dente verby.”
“Waar’s Louis?” vra hy toe hulle binnetoe loop. Hy druk die medalje wat sy teruggegee het weer in sy sak.
Sy
