oë gesien – ’n teken dat iemand dit ontgeld het.
“Hy het dit seker nie so erg bedoel nie, Magriet,” troos hy haar. “Thero se toestand het hom baie ontstel. Vir my ook. Hy is eintlik ’n wonderlike mens – en tog ken niemand hom werklik nie.”
“Wat bedoel jy?”
“Hy staan eenkant … alleen. Hy wy sy hele lewe aan sy medemens en tog kom dit voor asof hy self niks van sy medemens nodig het nie. Buite die hospitaal is hy ’n kluisenaar, tevrede met sy boeke en sy Duitse herdershond, Baron.”
“Dan is hy nie getroud nie. Ek het so iets vermoed.”
“Nee, hy is nie, en ek is byna seker daarvan dat daar ook geen vrou in sy lewe is nie. Hy het blykbaar nie tyd vir daardie sy van die lewe nie. Maar hy is hartstogtelik lief vir blomme. Hy het self die tuin van die hospitaal beplan en gehelp uitlê.”
“Nou werklik, nè?” Magriet kan die sarkasme nie uit haar stem hou nie. “Jou dokter Fraser is beslis ’n man van uitsonderlike en uiteenlopende karaktertrekke. Ek sou nie blomme met hom vereenselwig nie. Miskien vetplante nog – die geharde soort wat oortrek is met dorings, gereed om net altyd te steek.”
Ron lag hartlik.
“Jy is vasbeslote om nie te glo dat daar ’n sagter sy aan Fraser is nie, nè? Dis omdat jy hom nog nie met sy pasiënte gesien werk het nie. Of tussen sy blomme gesien het nie, of met Baron gehoor praat het nie! As jy eendag tyd en lus het, gooi ’n draai by sy huis en gaan kyk na sy blomtuin. Dit sal jou na jou asem laat snak.”
“Het hy dan ’n eie private woning hier? Ek het gedink hy woon sommer in die hospitaalgebou.”
“Nee. Sy huis staan aan die ander kant tussen die bome, buite sig van die hospitaal.”
“Waar woon jy?” vra sy om die gesprek oor dokter Fraser af te sluit. Sy het geensins lus om verder oor dié man te gesels nie.
“In die hoofgebou. Aan die agterkant is al die kamers van die personeel. Ek het ’n woonstelletjie. Selfs dokter Pienaar het sy eie woonstel wanneer hy hier is.”
“Dokter Pienaar? Dis die eerste keer dat ek van hom hoor. Wie is hy?” vra sy belangstellend.
“Lukas Pienaar is die oudste van ons drie – hy trek by die sestig. Hy was reeds op Simonsvlei geneesheer toe Fraser Abendruhe laat bou het. Hy was toe ’n sukkelende algemene praktisyn wat sy bes gedoen het om die hospitaaltjie op Simonsvlei aan die gang te hou. Dokter Fraser het hom toe na ons toe laat kom, ook die hospitaaltjie op Simonsvlei van die staat oorgeneem en nuwe lewenslus in Lukas Pienaar gepomp.”
Magriet sug saggies by haarself. Hulle is weer terug by die ou onderwerp – dokter Fraser! Sy wonder vererg of ’n mens dan oor niks kan praat waar hy nie prominent op die voorgrond sal wees nie.
“Hoe het hy dit reggekry? Die een of ander towerformule gebruik?” vra sy.
Maar Ron gaan ongesteurd voort: “Hy het die hospitaaltjie op Simonsvlei opgeknap en gesorg vir geriewe wat dokter Pienaar weer die lus gegee het om ’n dokter te wees. Eintlik is die Simonsvlei-hospitaal Lukas Pienaar se verantwoordelikheid. Hy bly ook daar en is hoof daarvan, daarom dat jy hom nog nie hier raakgeloop het nie. Hy kom net hierheen as hy met ’n operasie moet assisteer en dokter Fraser kom net op Simonsvlei om dieselfde rede. Volgens Fraser is Lukas Pienaar ’n geneesheer van formaat wie se talent net te laat in sy lewe ontdek is. Dokter Fraser het al baie by hom aangehou om te gaan spesialiseer, maar hy wil nie. Sy ouderdom tel natuurlik teen hom en dan … hy het hier as jong dokter gekom met baie ideale en drome – soos ons almal maar. Hy is ook later hier getroud, maar sy vrou is vroeg oorlede. Hulle was kinderloos. Teen daardie tyd was hy al klaar in ’n groef. Dis dokter Fraser se koms wat hom daaruit geruk het. Dis verbasend wat hy ondanks sy ouderdom verrig. Dokter Fraser roep hom dikwels ook in om sy mening oor ’n geval te gee en ek weet dat hy groot respek vir die ouer man het.” Dan kyk hy haar skuldig aan. “Ek is jammer. Ek verveel jou seker.”
“O, nee, nee, glad nie. Ek vind dit baie interessant,” verseker Magriet hom haastig. “Maar vind julle dit nie soms eensaam hier nie, Ron? Is hier darem ontspanningsgeriewe vir julle?”
“O ja. Jy het seker al die swembad en tennisbane gesien. Dan speel ons dokters ook soms gholf en daar is selfs ’n bibliotekie. Ons reël dikwels ’n brugaand en daar is gereelde vervoer beskikbaar na die naaste dorpe vir die personeel. Ons hou ook soms partytjies waarop ons dan ’n bietjie dans …”
Magriet lag hardop.
“Ek sal graag die heer Fraser wil sien dans! Hy het my so pas juis die leviete voorgelees oor dieselfde ding.”
“Dokter Fraser loer dikwels by ons partytjies in, vereer een of twee van die skone dames met ’n dans en verdwyn dan weer.”
“Werklik, Ron, ek sal dit eers kan glo wanneer hy voor my staan en my vra om met hom te dans – en ek is bevrees ek sal dan nog van ongeloof en verbasing beswyk.”
“Ag, kom nou, Magriet! Hy is ook maar net ’n mens.”
“Is hy?” Haar stem is kil. Om háár darem verantwoordelik te hou vir Thero se toestand … “Nee, hy is nie ’n mens nie, Ron. Hy is jul afgod en my regter. Ek …”
Ron kyk oor haar skouer en spring skielik orent op aandag. “Soek jy na my, dokter?”
“Nee. Ek en Baron maak net litte los,” antwoord dokter Fraser en sit sy hand liefkosend op die kop van die pragtige hond aan sy sy. Sy blik gaan koel na die meisie langs sy jong assistent en dié lyk beslis verleë.
Van nie weet wat om te sê nie, vra sy: “Mag ek Thero vanaand besoek, asseblief?”
“Sekerlik. Maar nie te lank nie. Sy moet rus.”
“Ek begryp. Dankie.”
“O, dokter Fraser, voordat jy verder stap … Daar is iets wat ek jou nog wou vra. Gee jy om as ek so ’n entjie saam met jou en Baron stap solank ons die saak bespreek?” laat Ron vinnig hoor toe dokter Fraser aanstaltes maak om sy wandeling met sy hond voort te sit.
“Nee, glad nie, as juffrou Marais ons sal verskoon.”
“Sekerlik. Ek gaan nou terug kamer toe,” antwoord Magriet en kyk hulle agterna toe hulle wegstap hoër op met die bergpaadjie langs. Dan draai sy om en begin terugstap in die teenoorgestelde rigting. Sy voel kriewelrig. Hoeveel van haar en Ron se gesprek het hy gehoor? Hy moet beslis die laaste paar sinne gehoor het. Hy en Baron het so stil verskyn. Nie dat dit saak maak of hy gehoor het nie, vertel sy haarself vinnig. Hy het nie doekies omgedraai oor wat hy van haar dink nie. Dit kan haar ook nie skeel as hy gehoor het wat sy van hom dink nie.
Dis ’n rukkie stil tussen die twee mans nadat hulle die mediese probleempie waaromtrent Ron sy senior se raad gevra het, bespreek en opgelos het.
Dan lag die ouer man en merk droog op: “Ek is blykbaar nie eintlik in juffrou Marais se goeie boekies nie!”
Ron lag selfbewus.
“Aan wat ek kon aflei, moet jy haar kwaai oor die kole gehaal het.”
“Hm. My woede was nie soseer teen háár gemik nie. Wat kan ek doen om weer die vrede te herstel? Vir haar ’n bos rose stuur?”
Ron
