het hul verskyning gemaak en die verandering wat skielik by Thero ingetree het, is te opvallend om ongemerk verby te gaan. Alle verveeldheid het soos ’n kleed van haar afgeval. Sy sit daar stralend; die oë blink en die aanloklike glimlag nooi dokter Fraser om langs haar plaas te neem. Sy lig die glasie koeldrank na hom op terwyl sy haar ander hand intiem op sy arm plaas.
Magriet weet nie wat om te sê nie. Sy voel ongemaklik en skuldig, asof dit sy is wat Ron in die gesig gevat het. Toe die musiek ophou, hou Ron haar terug en toe die volgende lied se klanke opklink, is sy verlig toe hy haar weer in die ritme inswaai. Vir geen geld ter wêreld wil sy nou na daardie hoekie terugkeer nie.
“Ek dink ek sal na jou wyse waarskuwing luister, Magriet. Ek besef nou ek het geen kans teen ’n man soos my kollega nie.”
“Maar … maar wie sê vir jou …?” stry Magriet nog teen haar beterwete.
“Dis tog so duidelik soos daglig dat jou niggie net oë vir dokter Fraser het. Sy het nie eens om die ontwil van goeie maniere probeer om haar verveeldheid vir my weg te steek nie, maar die oomblik toe Emile Fraser die vertrek binnekom, is sy sprankelend,” sê Ron beslis.
Op daardie oomblik klink Thero se klokhelder laggie deur die vertrek en Ron swaai Magriet in ’n wilde rondomtalie sodat sy uitasem teen hom moet aanleun om nie haar ewewig te verloor nie.
“Liewe land, Ron, jy kon my darem gewaarsku het,” kry sy dit uit.
“Kom ons vergeet van hierdie verspottigheid van my en geniet die aand, Magriet. Jy dans soos ’n droom en jy is ’n wonderlike maat. Ek is jammer as ek my soos ’n dikmond kind gedra het. Vergewe my maar.” Hy lag kortaf. “Dis seker maar groeipyne. Dit sal weer oorgaan.”
Sy glimlag moederlik na hom op. Die arme Ron. Die seer lê nog in sy oë, maar hy doen sy bes om dit weg te steek. Die minste wat sy kan doen, is om hom te help. Sy gooi haar kop uitdagend agteroor, intens bewus van die oë wat hulle vanuit die een hoek dophou. Laat hom dink wat hy wil, dink Magriet roekeloos. Dis hy wat gesê het Thero mag na die partytjie kom. Laat hy haar nou besig hou.
“Nou toe, kom, dokter Jooste. As jy wil tiekiedraai, ek is reg vir jou! Jy ken my nog nie!”
Ron se gesig is ernstig toe hy weer sy arm om haar slaan. “Miskien is dit waar die fout lê.”
“Wat bedoel jy?”
Hy kyk peinsend op haar af.
“Miskien moet ek jou beter leer ken. Miskien sal my oë dan oopgaan en sal ek besef, soos wat my verstand my al lankal vertel, dat jy ’n veel idealer vrou vir my sal wees as daardie bedorwe niggie van jou.”
Sy frons ontevrede en sê vinnig: “Asseblief, Ron, ons is goeie vriende en dis al.”
“Daar skort seker iets met my. Is die gedagte dat ons twee miskien op mekaar verlief kan raak so onaanvaarbaar vir jou?”
“Ron, luister, moenie ’n mooi vriendskap bederf nie. As jy wil hê ons moet vriende bly, moet jy hierdie soort praatjies onmiddellik staak. Ek is nie verlief op jou nie, net so min as wat jy op my is. Ons sal ook nooit op mekaar verlief raak nie.”
“Hoe kan jy so seker wees?”
“Ek is seker. Ek weet sommer net!” sê sy driftig.
Hy lag skielik en druk haar teen hom vas.
“Jy ontsien my gevoelens vanaand darem glad nie, nè? My manlike ego is aan flarde!”
Magriet glimlag.
“Jy is nou laf. Jy weet so goed soos ek dat jy ’n aantreklike jong man is met ’n belowende toekoms wat beslis na hartelus kan keur tussen die meisies van jou keuse. Maar Thero van Zyl en Magriet Marais is nie die soort wat jou gelukkig sal maak nie. Bly weg van hulle af.”
“Ek weet nie so seker nie, Magriet. Thero, ja. Sy is ’n onbereikbare ster. Maar jy … jy is iemand wat ’n man baie gelukkig sal maak as hy jou liefde kan wen. Jy weet, ek begin al meer oortuig raak daarvan …”
“En ek begin al sekerder raak dat jy te veel drankies agter die blad het. Dis tyd dat jy aan jou ander gaste ook aandag gee,” sê sy, en hy is verplig om haar te laat gaan.
Sy keer teësinnig terug na die hoek waar haar stola en handsak lê. Sy kyk nie na die man wat beleef opstaan toe sy haar by hulle voeg nie, hoewel sy sy blik deurdringend op haar voel.
Sy draai dadelik na die ouer dokter en vra tergend: “Hoe voel die rumatiek en liddorings, dokter?”
Lukas Pienaar lag lekker en trek vir haar ’n stoel nader. “Net een van Jooste se mengeldrankies en jy sal hierdie rumatiekbene en liddoringtone nie ken nie, juffertjie! Kom sit, dan gaan haal ek vir jou ook iets om te drink. Jy moet gedaan wees, want dit het gelyk asof my jong kollega daarop uit was om jou van jou voete af te draai.”
Sy bloos liggies en neem met neergeslane ooglede plaas. Vlugtig waag sy dit om op te kyk. Haar hart ruk. Emile Fraser is beslis ontevrede met haar. Wat het sy tog nou weer gesondig? Maar tot haar verligting is dokter Pienaar weer byna dadelik terug en sy skenk al haar aandag aan hom. Toe ’n stadige wals skielik deur die vertrek opklink, is hy dadelik op sy voete.
“Dis my dans hierdie, juffertjie. Mag ek, asseblief?”
Magriet vind Lukas Pienaar ’n gemaklike dansmaat hoewel hy prontuit erken dat die wals ál soort dans is wat hy al bemeester het. Die res van die aand slaag sy daarin om ver weg van die hoek te bly deurdat Ron en dokter Pienaar en ook van die ander mans haar nie toelaat om een dansnommer uit te sit nie. Sy is verbaas om te sien hoe laat dit reeds is toe Emile skielik opstaan waar hy die hele aand langs Thero gesit het sonder om aktief aan die partytjie deel te neem, en aankondig dat dit slapenstyd vir sekere mense is. Hy keer Ron voor toe hy en Magriet by hulle verbydans.
“Jammer om jou plesier te bederf, dokter Jooste, maar dis reeds heelwat later as wat ek gesê het juffrou Van Zyl mag bly.”
Thero teken skerp protes aan. “O, Emile, jy’s ’n nare ding!”
Magriet se wenkbroue lig. Dan het hulle al tot op voornaamterme gevorder.
“Jammer, Thero, maar dis doktersbevele,” hou hy vol hoewel hy na haar glimlag.
Sy tuit haar lippe.
“Goed dan, as die grootbaas so sê. Maar Ron is die gasheer. Hy kan nie nou hier weggaan nie,” sê sy en Magriet snap dadelik wat sy wil hê.
“Hy kan ’n paar minute verskoon word. Ek sal solank die fort hier hou,” is egter die kalm antwoord.
Thero pers haar lippe saam. Sy besef dit sal nie help om verder te argumenteer nie.
Dokter Pienaar maak ook verskoning en Magriet neem dan ook maar haar handsak en stola toe Ron met sy onwillige bondel begin aanstap.
“Dis nie nodig dat jy ook saamgaan nie, juffrou Marais. Ron is seker mans genoeg om haar in die bed te sit. Ons het nog nie gedans nie.”
Magriet is te verbaas om te protesteer. Sy voel hoe ’n arm stewig om haar gaan en kyk verlangend na die deur waar Ron en Thero pas verdwyn het.
Hulle dans in stilte en toe Magriet die meeste van haar ergernis maar in stilte weggesluk het, besef sy dat
