“Ek kan tog nie weier om met Ron op sy eie partytjie te dans nie. En as jy goed terugdink, is dit nie ék wat Ron op jou afgeskuif het nie, maar dokter Fraser. En waar kom jy daaraan dat ek met Emile Fraser verdwyn het?” vra sy dapper, hoewel sy geensins so braaf voel nie.
“Ron het my vanoggend gesê toe hy terugkeer by die partytjie, was jy en Emile albei weg.”
“En dit beteken nou dat ons …” Sy swyg en lag. “Liewe aarde, Thero, moenie vir my sê ons is besig om oor ’n man te baklei nie!”
Maar Thero laat haar nie so maklik onderkry nie. “Dan het hy jou nie tot by jou kamer vergesel nie?”
“Nee. Hy het nie. Ek het alleen teruggegaan na my kamer,” antwoord Magriet heeltemal eerlik. Sy het ná hul woordewisseling teruggehardloop na haar kamer asof sy nie gou genoeg uit sy haatlike teenwoordigheid kon wegkom nie.
Thero is skielik ongemaklik. Sy weet dis glad nie verstandig van haar om met Magriet te baklei nie. Sy frons. As hierdie dekselse Emile Fraser hom net nie so afsydig hou nie, dink sy vererg. Dan kyk sy haar niggie met haar ou sjarmante glimlag aan.
Magriet skud haar kop. Dié Thero! Niemand durf haar vergifnis weier wanneer sy so glimlag nie!
“Ek is jammer, Magriet,” sê sy nou berouvol. “Dis hierdie inkluistering wat my so maak. Ek kan dit nie meer uithou nie. Ek wil lewe!” roep sy dramaties uit sodat Magriet simpatiek, maar terselfdertyd ook geamuseerd, glimlag.
“Ek begryp, maar jy moet geduld gebruik. Dit voel vir jou miskien asof jy reeds gesond is, maar die geringste ooreising of ontsteltenis kan jou in hierdie stadium nog baie skade berokken. En, terloops, jy is verniet bekommerd oor my. Ek hou niks van Emile Fraser nie. Ek dink hy is ’n … ’n groenoogduiwel!”
Thero se hartlike lag weerklink deur die vertrek.
“Dankie, juffrou. Dis altyd interessant om ander mense se eerlike mening oor jouself te hoor,” sê ’n stem agter haar en Magriet swaai verskrik om. Die groenoog-duiwel staan haar vanuit die deur en aankyk en die feit dat sy hartlike lag nou saam met dié van Thero opklink, verbeter die saak geensins nie. Hy kom die vertrek binne en kyk Thero met opgetrekte wenkbroue aan. “Ek weet nou net nie of ek dit eintlik as ’n kompliment moet beskou nie. Wat dink jy?”
Thero geniet Magriet se ongemak terdeë en speel saam – haar slegte luim van ’n paar minute gelede heeltemal vergete.
“Dit moet jy liewer self vasstel, Emile. Met Magriet kan ’n mens nooit seker wees nie. Maar sy is ’n baie eerlike mens. Ek dink as sy sê jy is ’n duiwel, dan dink sy werklik so!”
“Hm. Maar gewoonlik is ’n mens bang vir ’n duiwel – of, as jy nie bang is nie, het jy ten minste respek vir hom. Ek bedoel, dit baat niemand om ’n duiwel te onderskat nie, nè?” Dit klink vir Magriet asof daar ’n bedekte waarskuwing in sy woorde is. Haar ken wip op. Na die … duiwel met hom!
Sy kyk hom uit die hoogte aan.
“Ek bly uit sy pad en sal verkies dat hy uit myne ook bly. Verskoon my, asseblief,” sê sy en voordat een van hulle nog iets kan sê, verdwyn sy by die deur uit.
Thero kyk hom effens verbaas aan.
“Dit lyk my sy hou werklik nie van jou nie, Emile. Wat het jy aan haar gedoen?”
Hy glimlag en skud sy kop.
“Niks waarvan ek weet nie,” antwoord hy onskuldig. “Behalwe as sy daardie eerste dag se voorvalletjie nog teen my hou.”
Toe Magriet die gang afstap, is sy so ontstoke dat sy liewer reguit op die voordeur afpyl as om, soos haar plan was, te kyk of sy Ron nie ’n paar minute alleen te sien kan kry nie. Sy sou graag met hom wou praat oor wat tussen hom en Thero gebeur het en ook verskoning wou maak omdat sy gisteraand sonder om dankie te sê van sy partytjie af weg is. Maar nou voel sy gans te ontsteld en soek liewer die privaatheid van haar kamer op. Hoekom die mansmens ook altyd op die mees ongeleë oomblikke moet opdaag, weet sy nie. En hoekom kan hy nie vir hom skoene met harde sole aanskaf sodat ’n mens kan hoor wanneer hy aankom nie? Hoewel sy natuurlik glad nie omgee dat hy haar gehoor het nie – wat kan dit haar skeel? – voel ’n mens darem so effens ongemaklik wanneer jy van iemand agter sy rug praat. Veral as jy nie juis iets vleiends sê nie, en die persoon kom skielik op jou af.
Sy het nog gestaan en worstel met die probleem van hoe sy Thero moet vertel dat sy miskien ’n paar dae lank na Simonsvlei toe moet gaan, toe die gesprek so hand uitgeruk het. Nou ja, dis hý wat haar Simonsvlei toe wil saamsleep. Laat hy dit aan Thero verduidelik. Ag, maar wat makeer haar? Natuurlik gaan sy mos nie saam nie. Hy kan haar tog nie teen haar sin saamneem nie. Natuurlik weier sy beslis om saam te gaan.
Toe daar ’n uur of twee later ’n klop aan haar deur is, keer Magriet se hart bollemakiesie in haar om toe sy gewaar wie haar besoeker is.
“As jy gereed is, kan ons maar ry. Jy het seker al geëet, nè? Dokter Pienaar wag vir ons,” sê Emile Fraser kalm.
Magriet staal haar vir wat voorlê. Genugtig! Dink die man regtig sy sal soos ’n mak hanslam reageer elke keer dat hy roep? Dan wag daar ’n groot ontnugtering op hom, dis seker.
“Wat laat jou dink dat ek sommer net sal saamgaan, dokter? Ek het jou gisteraand gesê –”
“En ek het jou gesê jy gaan saam,” val hy haar in die rede en vervolg met ’n moeë stem, vermoeide lyne om sy oë van die ure lange konsentrasie in die operasiesaal: “Asseblief, Magriet, moet nou nie moeilik wees nie. Jy weet tog dat jy uiteindelik sal saamgaan. Waar is jou tas?”
“Ek het nie ingepak nie en ek is ook nie van plan nie …” Sy swyg toe hy haar sag maar beslis uit die deur wegstoot en die kamer binnestap. Hy gaan reguit na die ingeboude kas, haal die kleinerige tas wat bo-op lê af en sit dit op die mat voor die divan neer. Hy knip dit oop en toe hy regop kom, ontmoet hul oë vlugtig. ’n Oomblik staar hulle mekaar so vas aan. Dan begin hy die laaie van die spieëltafel ooptrek.
Met een tree is Magriet by hom terwyl haar oë byna uitpeul van verontwaardiging.
“Hoe durf jy my laaie oopmaak?” Sy gryp ’n stukkie onderklere uit sy hand en hou dit agter haar rug, hoewel die oop laai elke netjiese bondeltjie duidelik ten toon stel. “Watter reg het jy? Hoe durf jy –?” stotter sy.
Hy val haar kalm in die rede.
“Gee pad, Magriet. Gaan sit. Jy hou my op.”
Sy probeer die laai toestoot, maar hy hou dit terug. “Gaan sit, Magriet. Ek praat nie weer nie!”
“Dokter Fraser, ek waarsku jou …” begin Magriet terwyl sy nog vergeefs probeer om die laai toe te stoot.
“Ek het jou klaar gewaarsku! Sit daar!” Sy voel hoe haar voete van die grond lig en dan word sy sonder omhaal op die stoel neergeplak. “En waag dit net om daar op te staan! Jy kort lankal ’n afgedankste loesing en vandag is die dag dat jy dit gaan kry. Roer net van daardie stoel af!”
Hy lyk heeltemal kapabel om sy dreigement uit te voer en Magriet kyk hom verskrik aan. Hy sal darem seker nie regtig nie … Maar tog sit sy doodstil toe hy omdraai en ewe kalm van haar intiemste kledingstukkies uit die laai begin haal.
“Ek sal … ek sal nou self inpak,” waag sy dit, bloedrooi in die gesig.
“Dankie,
