die yskassie te kry, voel dit skielik vir haar of sy met vakansie is. Sy weet instinktief om nie ’n bohaai daaroor te maak nie. Nee, nonchalant is die woord, soos haar ma altyd gesê het. Sy wat Anastasia is, is ’n vrou van die millennium. Als gewoond! Selfs ’n rit in ’n limo.
“Sal jy iets drink? ’n Koeldrankie dalk?”
“Vrugtesap, asseblief.”
Eintlik sal ’n stywe dop welkom wees om die bewing in haar binnegoed tot bedaring te bring, maar dit sal beslis nie ’n goeie indruk maak nie. Nie hierdie tyd van die oggend terwyl die Boeing nog op pad is nie.
“Gaan haal jy altyd self jou pasiënte op die lughawe?” wil sy weet toe hy vir haar die glas yskoue lemoensap aangee.
“Nee, natuurlik nie. Hierdie tyd van die oggend opereer ek gewoonlik. Dis een van die redes waarom ek ’n assistent nodig het.”
Hy leun vorentoe om haar indringend aan te kyk. Asof hy tot onder my vel wil sien, dink Anastasia senuweeagtig.
“Terloops, ons streef daarna om ’n ontspanne en informele atmosfeer by die kliniek te skep.”
“Ek het so verstaan. Die tyd wat die pasiënte daar moet deurbring, moet eerder na ’n vakansie voel as na ’n verblyf in ’n hospitaal.”
“Dis reg, ja. En dis meer as net ’n bemarkingsfoefie. Dis ’n aanslag wat goed werk en altyd meer pasiënte trek wanneer die gerug versprei word.” Hy glimlag. “En natuurlik wanneer my pasiënte by die huis gaan spog met die goeie werk wat ek gedoen het.”
Na regte behoort hy nie van sy “pasiënte” te praat nie, dink Anastasia wrang. Want hulle is nie siek wanneer hulle hier aanland nie. Hulle makeer niks nie! Kom net om vet te laat uitsuig, van ’n paar maagvelle ontslae te raak of ’n mooier neus te kry en gee nie om om daarvoor te betaal nie. Dit sal eerder vanpas wees as hy na hulle verwys as sy melkkoeie. Of iets dergeliks!
Sy haat die gedagte om deel te wees van hierdie materiële misbruik van mense se ydelheid, maar sy’t ook genoeg gehad van edelheid en integriteit en beginsels en al daardie wonderlike eienskappe wat sy aan moedersknie geleer het. Tot dusver het dit haar nie veel verder gebring nie.
Toe daar op Gannaskraal aan haar onskuld geglo moes word, het niemand van haar goeie eienskappe onthou nie en is sy summier vir die varke gegooi. Selfs die man wat sy liefgehad het, het sy rug op haar gedraai!
“Dit help om ’n meer ontspanne atmosfeer te skep as ons mekaar op die voornaam noem,” verduidelik Juan. “Noem my dus gerus maar Juan, hoor.”
Anastasia sluk, knik dan. “Goed, dokter … e … Juan,” stem sy in. “En ek is natuurlik Anastasia.”
“Anastasia …” Hy proe-proe aan die naam. “Besonderse naam, ’n naam van oorwinning. Die een wat weer sal herrys, wat weer sal opstaan en aangaan.”
Ja, dink Anastasia. Wonderlike naam van faam! Maar wishful thinking in my geval. Miskien het die bekendste Anastasia van alle tye dit reggekry om soos ’n wafferse feniks uit die as op te staan en aan te gaan toe die res van haar gesin in die stof gebyt het, maar ek is ’n doodgewone ou meisietjie wat nie geseënd is met so ’n paar sterk vlerke nie. Vir my is dit nie so maklik om my kop te lig nie.
Sy haal haar skouers op. “Wat kan ek sê? My pa was ’n geskiedenis-boffin op sy dag en Russiese tsare het hom gefassineer.”
“Die tragiese gebeure rondom die Romanoffs en veral die bespiegelinge of Anastasia saam met die res van haar gesin vermoor is en of sy ontkom het, ís nogal ’n besonder boeiende verhaal.”
“Mag wees, ja, maar ek dra swaar aan my naam. My pa kon gerus maar besluit het om my liewer Olga te noem. Sy was immers haar pa, Nikolaas, se witbroodjie.”
Hy kyk na Anastasia deur vernoude oë. “Ek weet nie of dit so goed sou werk nie.”
“Natuurlik sou dit en ek sou heelwat spot kon vryspring. Om in ’n klas op te staan en vir jou juffrou en dertig, veertig klasmaatjies te vertel jou naam is Anastasia, vát nogal aan jou, hoor.”
“Ek wil dit glo!”
“Later jare raak die wysneuse se wisecracks nog erger. Ek het dit al oorweeg om my naam te verander. Olga is ook ’n trotse naam en sal beslis beter by my pas.”
Maar dan skud Juan sy kop. “Tog nie,” sê hy nadenkend. “Toevallig het ek ’n afdruk van ’n foto van Anastasia in my studeerkamer. ’n Mens kan jou verkyk aan daardie gesiggie. Daardie meisietjie het iets veel dieper as die gewone in haar saamgedra. Dit sou my nie verbaas as sy wel oorleef het nie. Dalk het sy haar losgepraat uit die situasie.”
“Ek is bly vir haar onthalwe, maar wat het dit met my te doen?”
“Wel, Anastasia was die klein snip in die gesin, die terggees, die kreatiewe stoutstert. Sy was ’n klein rissiepit wat nie geweet het wanneer om stil te bly nie. Het jy geweet hulle het haar Shwbzik genoem?”
“Ja, Juan. En ek weet ook wat dit beteken – klein niksnut, rakkertjie, so iets. My pa het tog te graag vir my die verhaal van Anastasia vertel.”
“Miskien het jou pa jou by die geboorte al een kyk gegee en geweet dis die enigste naam wat by jou sou pas.” Sy oë plooi genoeglik.
“Dis jammer jóú pa het nie oor dieselfde vermoë beskik nie. Want dan kon hy jou dalk Iwan die Verskriklike genoem het.” Sy glimlag om die stekie uit haar woorde te neem.
“Of Alexander die Grote.” Die man is blykbaar onverstoorbaar.
“Of eerder Raspoetin. Hy was ook vol streke.”
“Ag, nee wat, hy’t te maklik afgetjop.”
Daar skort voorwaar niks met Juan se self beeld of sy ego nie.
“Gelukkig was nie almal so behep met geskiedkundige name soos my pa nie. Hy’t blykbaar van jongs af al met sy neus in die boeke gesit, stowwerige boeke met stories uit die verlede en alles van Shakespeare waarop hy sy hande kon lê.”
“Hy klink na ’n merkwaardige man om so ’n besonderse naam vir sy dogter te kon kies. Ek sal hom graag wil ontmoet.”
“Hy … Jy kan nie. Hy’s dood.” Soos altyd val die wreedheid van die woorde vreemd op haar ore. “Daardie dag het my hele lewe verander.”
“Ek is jammer.” Anastasia hoor die deernis in sy stem en ruk haar reg.
Te veel inligting, jou dwaas! berispe sy haarself. Wil jy nou jou kanse verder beduiwel deur vir Juan te vertel wat daardie dag gebeur het? Die deel wat jy tot jou pa se dood bygedra het, vir hom oopvlek sodat hy jou sommer net hier langs die pad kan aflaai?
“Nee, ék is jammer, ek moes nie daarna verwys het nie.”
Sy sal haar kop bymekaar moet hou, sy sal haar moet dwing om ten alle tye professioneel teenoor dokter Juan Harmse op te tree. Die feit dat hulle mekaar op die naam gaan aanspreek, beteken nog lank nie dat hulle op dieselfde vlak verkeer nie.
“Jy sien, Anastasia …” Weer aarsel hy, asof hy eers die klank van haar naam ten volle wil ervaar. “Jy sien, Anastasia, ek het iemand nodig om my regterhand te wees, iemand wat my soos ’n skaduwee sal volg
