praat, maar dis ’n gewoonte wat sy eenvoudig sal moet afleer as sy haar kans wil benut om vir hierdie man te werk vir ’n salaris wat nie te versmaai is nie.
“Die idee is om die pasiënte by te staan en te ondersteun. Hulle is taamlik broos wanneer hulle hier aanland en daar moet iemand wees wat hulle kan vertrou. Ons doen alles vir hulle. Reël vir hulle vervoer, verblyf en vermaak. Ook die safari’s waarop hulle na die operasies gaan, is ons verantwoordelikheid.”
Van organiseer kan hy haar niks vertel nie. Sy ken van toutjies trek en om dinge skematies uiteen te sit. Geleer van haar hoofmeisiedae af.
“Dit behoort nie ’n probleem te wees nie.”
Hy antwoord haar nie, bekyk haar deur versluierde oë. “Ons sal gou genoeg sien.” ’n Glimlag pluk aan sy mond. “Ook of ons jou getem gaan kry sodat jy ’n sustertjie sonskyn-gesiggie na buite kan wys.”
Hy weet ek gee net voor om goed en gaaf te wees, besef Anastasia. Hierdie man sien dwarsdeur my. “Ek kan die spel speel, Juan,” verseker sy hom. “Ek ken die reëls.”
“En jy was nie verniet in ’n stadium ’n sepiester van formaat nie. Toneelspel is in jou bloed.” Hierdie keer gee hy hom oor aan die glimlag wat om sy mooi mond gehuiwer het.
Dit gaan nie maklik wees om saam met Juan Harmse te werk nie, dit weet Anastasia. Maar sy sien kans vir die uitdaging.
“Beteken dit dat ek die pos het?”
“Voorlopig, ja. Ek sal doodeerlik met jou wees, Anastasia. Ek het werklik nie tyd om iemand anders te soek nie.”
Vir ’n wonder is die noodlot aan haar kant, dink Anastasia met ’n innerlike snork. Sy is vas van plan om die geleentheid aan te gryp.
Dis goed en wel om te bly in ’n woonstel waar jy met tye jou beperkte ruimte met ’n paar kakkerlakke moet deel as jy nie ’n ander keuse het nie, maar sy ís aan beter gewoond en sal nie omgee om na haar vorige fleur terug te keer nie. Selfs op Gannaskraal het sy ten minste ’n drieslaapkamerhuis tot haar beskikking gehad en nie gedurig met engtevrees geworstel nie. Net jammer dit was ’n kaartehuis wat ineengetuimel het en haar met skande en skade ontbloot voor die hele spul op die dorp se verwytende oë gelaat het.
Sý was die vark in die verhaal, die indringer van die stad wat die rus en vrede op die dorp kom versteur het. Sy was die skarlakenvrou, die moeilikheidmaker wat weggewerk moes word.
Liewe hemel, besef Anastasia terwyl sy onthou hoe die sedebewakers soos aasvoëls op haar toegesak het – sy kan bly wees sy is nie destyds gestenig nie! Of ten minste geteer en geveer nie!
Die pad lughawe toe bly besig, maar hulle kom tog gouer daar aan as wat Anastasia sou verkies. John hou ewe swierig voor die deur van die internasionale aankomssaal stil en klim dadelik uit om die deur vir haar en Juan oop te maak.
Sy skuif agter Juan aan om uit te klim. By die deur gekom, steek hy sy hand na haar toe uit. Sy neem dit instinkmatig, maar toe sy hand om hare sluit, is sy spyt dat sy dit gedoen het.
Sulke sjarmante gebaartjies is natuurlik waarmee hy sy vroulike volgelinge aan sy voete kry, maar sy moes voorbedag daarop gewees het. Want die warmte van sy hand, die stewige greep waarmee hy haar uit die motor help, doen vreemde dinge aan haar. Dit laat ou verlangens in haar leef, emosies waarmee sy nie meer opgeskeep wil wees nie omdat dit seermaak.
“Gaan parkeer die motor, John,” sê Juan toe hulle op die sypaadjie staan. “Ek sal jou bel sodra ons die Amerikaners se bagasie gekry het sodat jy ons weer hier voor die deur kan kom oplaai.”
Anastasia moet haar treë rek om by te bly. Daar is ’n gejaagdheid in hom toe hy vooruit stap om die aankomstye op die elektroniese inligtingsbord te bestudeer.
“Ek kon dit gedink het!” roep hy uit. “Murphy’s law. Die vlug van New York af is vertraag.” Hy vloek binnensmonds. “My ontvangsdame, wat ek nie tans het nie, is veronderstel om voor die tyd vas te stel of die vlugte op skedule is. Ons mors kosbare tyd as ons hier sit en wag.”
“Wat het geword van jou vorige ontvangsdame? Kon sy nie uithelp totdat jy iemand anders aangestel het nie?”
Daar spring ’n spiertjie in sy wang. “Nee. Ek moes haar dadelik laat gaan.” Hy kyk haar skielik streng aan. “Ek hoop nie ons gaan dieselfde probleem hê nie, Anastasia.”
Hy delf in sy baadjiesak om sy selfoon uit te haal en druk ’n nommer op sy blitsskakellys. “Een van die susters van die kliniek doen tydelik diens in die spreekkamer, maar sy kan nie daar aanbly nie. Baie bekwame vrou. Ek het haar in die operasiesaal nodig.”
Hy draai sy kop weg toe die persoon wat hy geskakel het, antwoord. “Sarie, jy moet my afsprake vir vanmiddag kanselleer, hoor. Ek sit hier op die lughawe vasgevang. Die vlug is vertraag en ek sal die twee pasiënte wat ek hier kom haal het, moet ondersoek nadat hulle aangeland het. Daar sal die res van die dag nie tyd wees om ander pasiënte te spreek nie.” Hy sug. “So kan dit regtig nie aangaan nie!” Anastasia hoor die irritasie in sy stem. “Gelukkig het ek iemand hier by my wat om die assistentpos aansoek gedoen het.”
Hy sug weer toe die persoon aan die ander kant van die verbinding praat. “Nee,” antwoord hy. Hy draai na Anastasia, bekyk haar weer behoorlik en skud toe sy kop. “Nee, Sarie,” sê hy, steeds met ’n sug in sy stem, “sy kwalifiseer helaas nie vir die vereistes waaraan my assistent moet voldoen nie, maar ek het nie veel van ’n keuse nie.”
Juan Harmse gee nie juis om vir my gevoelens nie, dink Anastasia vies. Watter geheime vereistes dit is waarna hy verwys, weet sy nie, maar sy kan raai dat dit iets is wat ’n mens net in ’n heilige sal aantref. Sy is helaas net ’n mens van vlees en bloed. Maar wat sy wel het om aan te bied, is ook nie te versmaai nie.
Hy bêre sy selfoon. “Kom saam,” nooi hy. “Ons kan gaan koffie drink. Die Andersons sal eers oor ’n uur of twee hier wees. Dit gee ons kans om te gesels.”
Anastasia se keel trek toe. ’n Uur of twee kan ’n ewigheid wees! Sy gee nie om as hy haar uitvra nie, maar dan moet dit die gewone vrae wees waarop sy aanvaarbare antwoorde gereed het. Alles so na aan die waarheid moontlik, natuurlik.
Juan stap voor haar uit na die News Café op die grondverdieping van die aankomssaal. Hy wys die kelnerin wat vir hulle plekke wil aanwys met die hand weg en gaan neem in die agterste hoek voor die venster plaas waar hulle ’n uitsig op die aanloopbaan het. Hierdie man sal hom nie sommer laat voorskryf nie, besef Anastasia.
Die stoeltjie wat hy vir haar uittrek, is bra regop en nie besonder gemaklik nie. Dis goed so, dink Anastasia. Ons moenie te knus hier saam sit en koffie drink nie. Ek moet in my pasoppens bly, nie te veel ontspan nie. Sy ril effens van die skielike koue na die lugversorging in die limo en vryf oor haar arms.
“Koffie, asseblief,” sê Juan toe die kelnerin nader staan. “Vir jou ook?” vra hy in Anastasia se rigting. Sy drink eintlik tee, maar dis net makliker om te knik en toe te laat dat hy vir haar koffie bestel. Sy sal die kleiner geveggies verloor in die hoop om die oorlog te wen.
Anastasia kyk om haar rond. Dit wemel van die mense. Mense wat kom afskeid neem, of die gelukkiges wat geliefdes hier kom ontmoet, passasiers wat so pas geland het of wat gereed is om te vertrek. Sy lees die name van die bestemmings op die bord bo haar kop: Windhoek, Londen, Frankfurt, Buenos Aires. Verre vreemde plekke.
“Ek kan my verkyk aan die gewoel op ’n lughawe,” merk sy op om die skielike stiltetjie tussen hulle te
