dis soos ’n man moet wees, Ilsetjie, dis soos ’n vrou van ’n man hou. Hy moet goed en regverdig wees, maar hy moet die baas wees.”
“Dis waar, tante,” beaam Ilse en sien weer Tobias se gesig voor haar. Soos Tobias, dink sy: so vol selfvertroue, so opsigtelik haar meerdere. Skuldig loer sy na tant Truia, bang dat die ouer vrou haar gedagtes kan lees. Wat sal tant Truia sê as sy moet weet van Tobias? Maar wat is daar eintlik om te weet? Dat sy, Ilse Brink, op ’n stokou man verlief is? Maar ís sy verlief? O, sy dink hy is wonderlik en beroemd en aantreklik en ryk, byna soos ’n karakter in ’n sprokie, maar is dit liefde? Voel sy nie maar oor hom soos sy in haar eerste jaar oor Bruce gevoel het nie? Hoe weet ’n meisie ooit wanneer sy werklik liefhet?
“Sal jy nog ’n koppie tee …?” begin tant Truia toe die skril gelui van die telefoon haar onderbreek. “Nou wie kan dit wees? Ilsetjie, jy’s jonger as ek. Gaan hoor tog wie dit is.”
“Seker, tante,” sê Ilse gretig en spring op. Sy voel haar hart in haar keel bons, voel die afwagting in ’n knop op haar maag saamtrek. Sê nou dis hy, Tobias? Dalk wil hy vir haar iets oor die skildery sê, dalk sommer net gesels. Nee, nee, sy moet ophou lugkastele bou en onthou wat tannie Nicky van hom gesê het: die ewige minnaar, en sy is maar net een van talle mooi meisies.
Daar is ’n bitter smaak in haar mond toe sy die telefoon in die voorportaal bereik. Sy lig die gehoorbuis van die voetstuk en sê met ’n onsekere stemtoon: “Goeienaand. Ilse Brink hier.”
“Naand, ounooi. Henk hier,” praat sy stem sterk en naby in haar oor.
“Henk!” Sy glimlag bly, vreemd getroos om sy stem te hoor. Henk is miskien nie ’n ryk, suksesvolle man nie, maar hy behandel haar altyd asof sy spesiaal is – selfs Sonja en Tanya het dit al agtergekom. En Henk behandel net vir háár so, nie vir elke mooi meisie wat hy ontmoet nie. Dit troos om te weet dat daar iemand is wat omgee, al is hy dan net ’n goeie vriend.
“Is jy daar, Ilse? Hoe gaan dit met julle daar?” dring Henk se stem tot haar deur.
“Dit gaan goed hier, dankie, Henk. Tanya en Sonja is uit, en ek sit met tant Truia en gesels. Wanneer kom jy terug?”
“Seker môre. Die begrafnis is môremiddag en ek sal óf môreaand óf vroeg Maandagoggend ry. Sê tog baie dankie vir tant Truia vir die krans wat sy gekoop het, Ilse. Ek sal haar later persoonlik bedank.”
“Goed, Henk. Sy is hier naby as jy –”
“Nee, ek praat liewer met my mooi meisie. Hoe het dit toe vanoggend gegaan? Hou oom Tobias van die model wat ek vir hom gestuur het?” vra hy, ’n ligte skertsende toon in sy stem.
Sy bloos en antwoord aarselend: “Baie … goed, Henk. Ons kom goed oor die weg.”
“Daaraan het ek nie ’n oomblik getwyfel nie, maar ek het net gewonder of jy nie ook tot oor jou ore op die arme oom Tobias verlief geraak het nie. Dis mos wat al sy modelle doen.” Hy lag goedig en vervolg: “Ek terg maar net, Ilse. Ek weet jou mooi koppie is reg aangeskroef. Betaal hy jou goed?”
“Ons het nog nie daaroor gepraat nie,” sê sy met ’n gevoel van hulpeloosheid. “Was … was Tobias Meiring voorheen getroud?”
“Een keer, ja, maar dit was toe hy nog ’n jong snuiter was, soos hy altyd sê. Maar ons sal later daaroor gesels. Sê groetnis aan tant Truia en die ander, en dalk sien ek julle nog môreaand. Tot siens, mooi meisie.”
“Tot siens, Henk.”
Verwarring wolk donker in haar oë toe sy die gehoorbuis stadig op die gehoorstuk terugplaas. Waarom moes Henk juis nóú bel? Waarom moes hy spot met Tobias se modelle wat voor die voet op hom verlief raak? Waarom voel sy skielik klein en verneder, asof Henk ’n emmer vuil water oor haar drome uitgegooi het?
Of is sy maar net nog ’n dom meisietjie wat voor Tobias Meiring se sjarme geswig het? Henk dink nie so nie – hy glo dat sy meer verstand as dit het. En tog, sedert vanoggend kan sy Tobias nie vergeet nie. Dit voel asof hy haar met ’n hipnotiese mag aan hom bind. Dalk as sy hom volgende Saterdag weer sien, sal hy net ’n gewone man vir haar wees. Dalk sal sy dan kan sien dat sy sjarme en sy glimlag vir elke mooi meisie is …
Stadig stap sy terug na die sitkamer en glimlag gedwonge toe tant Truia haar vraend aankyk.
“Wie was dit, Ilse? Nie dalk Henk nie?” vra sy nuuskierig.
“Ja, dit was hy, tante. Hy sê baie dankie vir die krans en hy sal moontlik al môreaand of vroeg Maandagoggend terugkom,” dwing Ilse haarself om normaal te praat.
“Ag, my hart, ook so ’n ordentlike jongetjie om spesiaal te bel om dankie te sê,” sê tant Truia aangedaan. “Hoe klink hy, Ilsetjie? Die kind was tog baie lief vir sy oupa.”
“Hy klink maar nes altyd, tante. Henk is nie juis ’n man wat met sy gevoel op sy hempsmou rondloop nie. Hy wou weet hoe ek van die skilder Tobias Meiring hou. Ek het mos vir tante vertel van hom.”
“O, ja, jy sit mos vir hom om geld vir jou duur aandrok te verdien. Haai, hartjie, maar dis mos nou nie meer nodig nie? Jy sê dan jy het nou klaar met Bruce uitgemaak.”
“Ek het, tante, maar ek sal seker maar moet voortgaan om vir Tobias Meiring te sit. Hy is immers reeds besig met die skildery. En al koop ek dan nie ’n aandrok nie, kan ek die ekstra geld altyd nuttig gebruik.”
“Juistement, hartjie,” beaam tant Truia en knik goedkeurend met haar kop. “Nog ’n bietjie tee?”
“Nee, dankie, tante, ek dink ek sal nou weer ’n bietjie gaan leer. Daar is juis so baie om nog te doen. Dankie vir die tee en die gesels, tante. Lekker slaap.”
“Nag, Ilsetjie. En kom kuier maar weer, kind. Jy weet mos ek is maar eensaam in die aande.”
“Ek sal, tante,” beloof Ilse en stap in die gang af na die middeldeur wat na haar kamer lei. Sy gaan die kamer binne, maak die deur saggies agter haar toe en krul haarself in ’n leunstoel op.
Wat nou? wonder sy moeg en staar nikssiende na die rusbank. Sy wil weer soos vanoggend voel, maar Henk …
Maar waarom bekommer sy haar oor wat hy gesê het? As Henk haar nie van die ander modelle vertel het nie, sou sy dalk te gou vir Tobias laat agterkom het dat sy ’n gevoel vir hom het. Nee, as daar ooit iets meer as vriendskap tussen haar en Tobias moet wees, sal Tobias eers vir haar moet aandui dat hy werklik vir haar omgee.
Sy probeer weer die skilder se gesig terugroep, probeer hom sien soos hy die oggend gelyk het, maar Henk se gesig dwing al tussenin, en in sy oë is daar afkeer.
Met ’n gedempte verwensing staan sy op en gaan sit by haar skryftafel om haar drome en frustrasie ’n rukkie lank in haar studie te vergeet.
6
Sondagaand na kerk trek die meisies in die groot hoekkamer hul kerkklere uit en glip met ’n gevoel van verligting in gemaklike slenterdrag.
’n Mens kan sien dit word weer eksamentyd – die kerk word voller,” grinnik Sonja terwyl sy die ketel vol water tap.
“Dis elke jaar so as die eindeksamen nader kruip, maar ek glo nie dominee Danie gee om nie. Hy het ten minste ’n groter gehoor,” antwoord Ilse laggend. “Swot ons vanaand?”
“Asseblief
