sal nooit vir Henk daarvan kan vertel nie.
“Henk,” begin Kobus, kug onseker en vervolg: “Ek weet dis ’n bietjie persoonlik, maar ek kan nie help om te wonder nie … Ek bedoel nou oor jou planne vir volgende jaar. Gaan jy saam met jou pa boer?”
Henk glimlag stadig en skud sy kop. “Dis nie vir my nie, Kobus. Ek aard te veel na my pa en as ek saam met hom moet boer, maak ons van voor af rusie. Nee, ek gaan nog boer, maar nie vir my pa nie.”
“Dan gaan jy nog vir ’n ryk boer werk?” vra Ilse, en hy hoor die teleurstelling in haar stem.
“Wel,” spot hy, “ek hoop dis ’n ryk boer, want ek is van plan om hard te werk!” Hy plaas sy koffiebeker langs hom op die armleuning neer en staan op. “Julle mense moet my verskoon, maar ek is ’n bietjie tam na die ryery. Lekker slaap, almal.”
“Nag, Henk,” roep die drietal in ’n koor.
“Henk lyk moeg,” sê Sonja simpatiek. “Ek wonder of hy vanaand al geëet het?”
“Tant Truia sal wel vir hom sorg,” sê Kobus en hou sy koffiebeker na haar uit. “Sorg jy maar vir jou toekomstige man en bring vir my nog koffie.”
“Hy’s sowaar jaloers!” terg Sonja en lag ondeund in Ilse se oë.
Toe Kobus tien minute later vertrek, hou ’n liggeel motortjie langs die straat stil. Ilse en Sonja staan op die stoep en kyk hoe Tanya met ’n groot gesukkel haar tas agter haar aan sleep stoep toe.
“Jou kêrels darem!” sê Sonja kopskuddend. “Kon die vent nie jou tas vir jou dra nie, Tanya?”
“Hy moet nog vir Mariëtte ook gaan aflaai, en boonop is Brian nie my kêrel nie,” antwoord Tanya vies. Haar gesig is rooi van die gespartel met haar swaar tas.
“Jy vat ook klere vir Afrika saam as jy die naweek gaan kuier,” sê Ilse en stap na haar toe. “Gee, ek sal jou help.”
“Dankie, Ilse,” kom dit dankbaar van Tanya. “My dekselse skoene is so hoog dat ek my enkels swik met elke tree wat ek loop. Jy’s darem ’n ander soort mens, Ilse – so anders as Sonja. Ek dink sy val dood neer as sy iemand anders ooit ’n guns moet bewys!” sê sy nydig en gluur na Sonja.
“Ek sal … as die iemand anders jy is!” koggel Sonja en leun lui teen ’n pilaar, terwyl Tanya haar kamerdeur oopsluit. “Hoe was die naweek toe? Die ene manne?”
“Soos altyd,” antwoord Tanya verveeld, skop haar skoene in die deur van haar kamer uit en draai terug na die meisies. “Julle het nie dalk ’n koppie koffie vir my nie? Ek’s dors … en ek het nuus vir julle.” Sy loer na Ilse. “Veral vir jou.”
“A, fees, fees! Daar’s niks so lekker as ’n sappige ou skinderstorie nie,” spot Sonja en stap die hoekkamer binne. “Kom sit, Tanya, en vertel. Ek sit solank nog water op.”
Tanya neem op die rusbank plaas en krul haar bene op om haar seer voete te masseer. “Ek het my skoensole gisteraand deurgedans,” kla sy. “Was jy en Bruce uit, Ilse?”
“Nee … maar hy was hier,” antwoord sy ontwykend.
“En vanaand weer!” vertel Sonja gretig. “Hy wil uit die bloute aan Ilse verloof raak en sommer nog volgende Saterdag trou. Kan jy dit glo?”
Tanya knik ernstig en kyk vraend na Ilse. “Ek hoop jy het nie ja gesê nie,” sê sy bekommerd.
“Beslis nie!” lag Ilse en voeg tergend by: “Hy’s joune, Tanya. Jy wou mos altyd saam met hom uitgaan, nie waar nie?”
Tanya kriewel ongemaklik op die bank en vermy Ilse se reguit blik. “Wel, ek wou seker maar soos die res van die meisies op die universiteit, maar nou weet ek van beter.”
Sonja hou op om koffie in die bekers te gooi en vra verras: “Hoekom nie? Het die Reynekes skielik al hulle geld verloor?”
“Nee, maar … Ek weet nie hoe waar dit is nie, maar ek glo nie Petro en Mariëtte sal albei daaroor jok nie.” Sy swyg en vervolg aarselend: “Dis net oor Bruce en daardie eerstejaartjie, Erna Hendriks … Dis dalk nie waar nie, maar Erna het glo vir Petro-hulle gesê sy en Bruce moet trou.”
Ilse glimlag sinies en sê doodgewoon: “Dis niks nuuts nie, Tanya. Sulke dinge gebeur daagliks, en sover ek weet, was daar al voorheen asters wat gesê het hulle moet met Bruce trou.”
“Enige meisie wat in die moeilikheid beland, sal seker graag ’n ryk ou wil vang,” begin Sonja ontsteld, “maar ek dink hierdie keer is dit Bruce wat ’n skuldige gewete het en paniekerig geraak het. Besef jy wat hy probeer doen het, Ilse? Hy is bang Erna se ouers dwing hom om met haar te trou, en nou probeer hy ’n haastige troue aan jou opdwing. Ek dink dis skandelik – so ’n wurm!”
“Dit kan nie anders wees nie,” beaam Tanya. “Laat Bruce wees wat hy wil, maar ek glo nie eens hy stel belang om met ’n meisie soos Erna te trou nie … Sy is selfs ’n bietjie te wild vir hom. Maar hy weet wat hy aan jou het, Ilse, daarom probeer hy nou om skielik met ’n ordentlike meisie te trou.”
“Dankie,” lag Ilse sorgeloos. “Dit kan my werklik nie skeel nie, Tanya. As ek eerlik moet wees, moet ek erken dat Bruce al voorheen van trou gepraat het, maar eers nadat ek my studie voltooi het – maar ek het hom nog altyd doodgepraat. Dis in elk geval Bruce en Erna se probleme, en wat my betref, is ek vir altyd klaar met Bruce Reyneke.”
“Ek glo nie hy is klaar met jou nie, Ilse,” waarsku Sonja bekommerd en tik senuweeagtig met haar regterhand se vingers op haar stoel se armleuning. “Jy sal moet versigtig wees, en as ek of Henk nie hier is nie, moet jy liewer ons kamerdeur sluit.”
“Nee, Sonja, ou Bruce is nou wel ’n bedorwe stukkie mens, maar ek glo darem nie hy sal my aanrand of ontvoer nie. Wil iemand saam met my nog koffie drink?” vra sy en staan op om die ketel aan te skakel.
Teen vyfuur Maandagmiddag stap Henk op die stoep uit en loop na die oop deur van die onderste hoekkamer. Hy sien Sonja by die skryftafel sit, reeds besig om koffie te maak, en glimlag tevrede.
“Ek dag ek ruik koffie!” skerts hy, bly in die deur staan en soek na sy pyp en vuurhoutjies.
“Ek het gewonder wanneer jy kom. Drink ons sommer buite?” vra Sonja en dra die twee bekers koffie deur toe.
Hy neem sy koffie en knik. “Ja, ons kan hier op jou en Ilse se pilaartjies sit. Maar waar is sy vandag? Ek het haar nog vroeër vanmiddag saam met jou by die tafel sien sit en werk.”
“Winkel toe,” antwoord Sonja terwyl sy op die pilaartjie plaasneem en proe-proe aan die warm koffie. “Ons het koffie en poeiermelk nodig gehad, en Ilse wou juis ’n paar dingetjies gaan koop het. Sy is sommer na die winkeltjie hier om die draai. Sy behoort nie lank te wees nie.”
“Die klein klits sal my ook nooit vra om haar êrens heen te neem nie, behalwe as dit stortreën of as sy die volgende dag ’n toets moet skryf. Sy’s ’n trotse entjie mens, en eintlik te onafhanklik,” maak Henk beswaar.
“Haar ma is ook so – sy aanvaar nie maklik hulp van ander nie. En tog, as iemand hulp nodig het, is Ilse gewoonlik die eers-te om te help. Sy het sowaar gedurende die naweek al Tanya se kunsgeskiedenis-aantekeninge vir haar oorgetik, en sy wou nie betaling hê nie omdat jy vir haar werk by Tobias Meiring gekry het. Sy sê
