graag wil glo, maar ek is nie so seker nie, nie met ’n man soos Tobias Meiring wat haar dalk speel-speel onder my neus wegraap nie. Miskien moes ek haar eerder van my gevoel vertel het, maar totdat Oupa dood is, was dit onmoontlik.”
“Hoe meen jy?”
“Ek het reeds vir jou gesê ek is bewus van Ilse se agtergrond, haar groot behoefte aan sekuriteit. Ek kon dit nie eerder vir haar gee nie, want nadat ek universiteit toe gekom het, was ek ook eintlik arm. Ek wou geen hulp van my pa aanvaar nie. Selfs nou nadat ons weer vriende geword het, sal ek nie op een van sy plase gaan boer nie. Dit sal net nie deug nie. My pa glo nog vas sy metode van boerdery is die beste, en twee hardekoppe … Maar dis nie langer vir my nodig nie, want Oupa het sy beesplaas aan my bemaak. Ek het eintlik ’n fortuin geërf, soos hulle sê.”
“Henk! Waarom het jy ons nie eerder vertel nie? Dis mos fantastiese nuus!” roep Sonja verras uit en skaterlag bly.
“Laat dit ’n geheim bly tussen ons, Sonja. Vroeër sou ek dadelik vir Ilse daarvan vertel het, maar ek het weer oor die saak gedink, en dis nogal belangrik vir my dat sy met my sal trou omdat sy my liefhet, nie omdat ek skielik ’n ryk plaaseienaar is nie. As dinge eendag regkom tussen ons, sal sy dit hoor, maar nie nou nie. Jy verstaan?”
Sy knik ernstig. “Natuurlik. Jy’s darem ’n trotse mansmens, hè, Henk?”
“Bekommerd ook,” glimlag hy. “Laat ons maar hoop dat Tobias Meiring nie te veel in my slaai krap nie.”
7
Tobias Meiring maak die swaar houtvoordeur van sy woning oop en wag dat Ilse uitstap op die stoep. In die verbystap raak sy aan hom, en hy voel ’n ligte trilling deur hom gaan. Hy blik sydelings na haar, sien die sagte blos op haar wange, sien die warm, naby drome in haar diepblou oë.
Sy’s ’n mooi kind, dink hy half wrewelig. ’n Mooi vrou, al is sy dertig jaar jonger as hy. En daarby ’n liewe, innemende mensie, so ongekunsteld. Te jonk en onervare om selfs haar diepste gevoel vir hom te verberg. Dis wat haar so verfrissend anders maak: haar impulsiewe eerlikheid. Hy ken die vleitaal van slim vroue wat strikke vir hom span, maar hierdie kind se gevoel vir hom is so openlik en opreg dat dit hom byna skuldig laat voel. Sy bewonder hom, aanbid hom byna, is moontlik selfs ’n bietjie verlief op hom, al probeer sy so hard om dit vir hom te verberg … Maar hy moet versigtig wees. Hy kan nie bekostig om op sy leeftyd dwase dinge aan te vang nie.
“Tot volgende Saterdag dan, Tobias,” sê Ilse sag langs hom. “Jy sê die skildery sal oor twee Saterdae klaar wees, nie waar nie?” vra sy en probeer haar teleurstelling wegsteek.
Hy glimlag begrypend en raak liggies aan haar blonde hare wat oor haar skouers val. “Ja, meisie, maar ek hoop jy en Henk sal nog dikwels vir my kom kuier. Ons het mos goeie vriende geword. Waar is Henk vandag? Kom hy jou nie haal nie?”
“Hy het ’n dringende afspraak met een van sy professore gehad, maar dit maak nie saak nie. Die bushalte is net hier om die draai.”
“Ek verwag ongelukkig gaste vir middagete, anders het ek jou gou teruggeneem. Tot siens, meisie.”
“Tot siens, Tobias,” groet sy effens hees en loop vinnig die trap af na die wye rylaan.
Hy bly op die stoep staan, sien die son op haar hare speel, sien die fyn volmaaktheid van haar liggaam.
Dis maar goed die skildery is byna klaar. Daardie meisie doen verkeerde dinge aan sy binneste, dink hy en stap die huis binne.
Ilse hoor die deur agter haar toegaan en sug verlig. Sy loop onwillekeurig stadiger en laat haar oë oor die lushof om haar gaan.
Oktober – die mooiste, mooiste maand, dink sy. Net hier, hier by Tobias, sal dit altyd mooi wees. Hy noem die skildery van haar Immerlente, maar by hom is alles immermooi, immergeluk, immerliefde …
Sy skrik vir haar eie gedagtegang en kyk skuldig rond, asof sy bang is dat iemand haar gedagtes kon lees. Wat makeer haar? Het sy, Ilse Brink, sowaar verlief geraak op ’n man wat oud genoeg is om haar pa te wees? ’n Man wat net soveel vir haar omgee as vir honderde ander modelle?
As sy tog ’n weerklank vir haar gevoel in hom kon vind. As sy net kon seker wees dat hy haar liefhet. Maar dis dwaas, dwaas! Tobias Meiring is ’n ervare vrouejagter, nie die man wat met haar sal trou en die res van sy lewe aan haar getrou sal bly nie. En tog wens sy, hoop sy, bid sy selfs …
By die hek bly sy staan en draai om om ’n laaste keer na die tuin en die huis te kyk.
“Tot siens, my Tobias,” fluister sy vir die speelse lentewind. Sy sluk hard en voel ’n warm vogtigheid in haar oë kom. Met ’n byna roekelose gebaar vee sy met die rugkant van haar hand oor haar oë. Waarom het sy ooit vir Tobias Meiring ontmoet? Waarom het Henk haar na hom toe gestuur? Henk … Sy sluk skuldig en begin vinnig wegstap na die straathoek. Dis alles Henk se skuld, maar as hy ooit moet weet … Nee, sy is bly dis nog net twee Saterdae, want dalk kan sy dan terugkeer aarde toe, weer die Ilse word van ’n paar weke gelede.
Agter haar kruip ’n rooi sportmotor nader en hou ’n entjie voor haar langs die sypaadjie stil. Bruce Reyneke klim uit, stap stadig om sy motor na die sypaadjie en steek ’n sigaret aan.
“Dan loop ons mekaar tog weer raak,” sê hy. Sy donker oë is dringend op haar. “Ry jy saam?”
“Bruce!” wurg sy sy naam uit en bly verskrik staan. “Wat het jy hier kom soek?”
Hy lag smalend. “Vir jou, mooi ding. Vir jou en jou nuwe minnaar wat jy elke Saterdagoggend besoek.”
Sy woorde tref haar soos ’n klap en sy tree onwillekeurig agteruit. Haar oë gaan oor sy gesig, sien die smalende mond en die koue spot in sy oë. ’n Yskoue woede stoot in haar op. “Bly jy maar nog ’n klein seuntjie, ondanks jou baie geld en al jou jare op universiteit?” vra sy beheers.
Hy lag harder en leun teen die modderskerm van sy motor. “Kom, kom, ou meisie, dis nie nodig om vir jou oom Bruce te jok nie. Ek ken Tobias Meiring en sy reputasie. Moenie vir my sê jy is ure lank stoksielalleen saam met hom in sy huis sodat hy net mooi prentjies van jou kan skilder nie. Ek is ouer as tien!”
Skok klap haar woorde weg, laat haar oorbluf voor hom staan. Sy hoor sy honende lag weer in haar ore, sien die wit van sy tande agter sy gryns en lees minagting in sy oë.
Witwarm woede ruk deur haar, trek haar keel toe en laat haar hande liggies bewe. “Jou … skurk!” krys sy. Sy veg teen ’n oorweldigende begeerte om hom te klap, om die lag uit sy oë te krap. Dan praat sy weer, maar beheers. “Dis jammer dat jy is wat jy is, Bruce Reyneke, want as jy self ordentlik was, sou jy dit dalk in ander mense kon raak sien. En om te dink ek het oorspronklik ingestem om geskilder te word sodat ek geld kon verdien om ’n aandrok te koop vir daardie dans waarheen jy my uitgenooi het. Gek wat ek was! Jy is die veragtelikste mens wat ek ken!”
Haar woorde bring hom tot besinning en hy steek sy hand uit toe sy begin wegstap. Hy hou haar terug. “Nee, wag, Ilse!” pleit hy. “Ek was net jaloers … byna mal van jaloesie! Vandat ek jou gevra het om met my te trou, weier jy om my te sien, om saam met my uit te gaan. Toe hoor ek van Tobias Meiring, en ek het gedink … Asseblief, Ilse, kan jy nie sien ek is lief vir jou nie? Ek weet daar was stories oor my en Erna, maar jy kan self sien daar het niks van gekom nie. Sy kon niks bewys nie. Dis vir jou wat ek wil hê, Ilse, en niemand anders nie!”
Daar is jammerte in haar oë toe sy na hom kyk. “Jy is nie ’n baie slim man nie, is jy, Bruce?
