die gebruiklike katkisasie-eksamen doen. Aand ná aand vir twee weke lank moes ons in die konsistorie aanmeld waar die dominee die belydenisskrifte met ons behandel en vir ons verduidelik het wat ons pligte as toekomstige lidmate van die gemeente gaan wees. Die Bybelkennisvrae moes ons ken, want daarvoor moes ons ’n ordentlike punt kry om die ooms van die kerkraad te oortuig dat hulle ons kon aanneem. Die katkisasie is afgesluit met ’n persoonlike onderhoud waar ons afsonderlik voor ’n paar ouderlinge moes verskyn om jou te weeg en hopelik nie te lig te bevind nie. Daarna is ons op ’n Saterdagaand by die kerk “aangeneem” en die volgende oggend by die kerkdiens “voorgestel”.
So het my amptelike verhouding met die kerk tot ’n einde gekom – met ’n sertifikaat met my naam daarop, ’n Bybelvers wat die dominee my gegee het en ’n stywe handdruk van een van die ooms van die kerkraad. Die bekende ds. DPM Beukes, later ’n moderator van die NG Kerk, het die sertifikaat vir my op 25 April 1969 gegee met die teksvers uit Johannes 6:29 daarop: “Dít is die werk van God, dat julle in Hom glo wat Hy gestuur het” (1953-vertaling).
Jare later toe die Here my geestesoë oopgemaak het, was my bekering ’n allesoorheersende ervaring met God. Ek was intens bewus van die werklikheid van die Here en ek het duidelik besef dat alles wat ek om my sien God se handewerk is. Dit was dadelik vir my duidelik dat God ’n baie groter doel vir my het as wat ek my ooit kan probeer voorstel …
Ek het van kleins af ’n aanvoeling gehad dat ons deel is van ’n groter geheel; dat ek, Regardt, wat intens bewus was van myself as ’n lewende wese, iewers aan ’n groter doel beantwoord; dat ek met iets op ’n hoër vlak korrespondeer. Daar was van vroeg af ’n verwagting, ’n opgewondenheid by my dat iets met my gaan gebeur. Dit het eenvoudig nie vir my sin gemaak dat ek só bewus was van hierdie ervaring dat ek bestaan en tog kom daar niks van nie. Ek het gevoel daar was iewers uit die kosmos ’n appèl op my om meer te word as wat ek is, ’n persoonlike uitnodiging iewers uit die heelal om deel te hê aan iets of Iemand wat groter is as ek en wat my sal oorleef.
Daar is definitief ’n sterk geestelike element of aspek van my samestelling as mens, en ek was bewus daarvan lank voordat ek die Here leer ken het. Die geestelike dimensie van ons bestaan interesseer my geweldig. Hierdie geestelike selfbewussyn sou my op baie paaie lei in die soeke na daardie groter doel in die lewe. Onbewustelik het hierdie geestelike bewussyn my voorberei en ontvanklik gemaak vir die oomblik toe daardie kosmiese appèl, daardie persoonlike uitnodiging, in die stem van die Here na my toe gekom het.
Alhoewel ek hierdie geestelike bewussyn gehad het, het ek het nie geweet waaroor dit gaan nie. My geestelike bewussyn was ook nie noodwendig bevrydend en verrykend nie, want ek was baie meer bewus van die donker wêreld as van die Here Self.
Wanneer ek nou terugkyk, weet ek verseker dat daar die een of ander geestestryd om my siel gewoed het. Ek onthou hoe ek as jong kind in die bed na die plafon gelê en staar en by myself gewonder het wie ek is en wat ek hier op aarde doen. Die feit dat ek ’n lewende wese met ’n verstand en gevoelens was, en dat daar miljoene ander lewende wesens soos ek is, het my gefassineer. Leef ons almal nou maar so van dag tot dag op ons afsonderlik unieke manier sonder dat daar meer is as ons aardse aspirasies, het ek dikwels gewonder. Ek weet nie of dit altyd ’n gesonde ding was nie, maar ek het gevoel dat daar iets spesiaals gaan gebeur. Ek het gedink ek gaan een aand nog wegdryf. Sommige aande het ek as jong kind in die bed gelê en by myself gedink ek gaan nou letterlik opstyg: “Hier gaat ek … ”
Waarheen ek sou gaan, het ek nie geweet nie. Ek het geen idee gehad nie. Dit was net so ’n ongelooflike gedagte. Soms het ek in die aand ’n eienaardige ervaring gehad wat onwillekeurig was. Terwyl ek in die bed lê, het ek skielik ’n eienaardige smaak in my mond gekry. Dan sien ek myself in ’n woestyn en hierdie balletjie wat na my toe aangerol kom. Saam met hierdie eienaardige gevoel was daar stemme, so ’n deurmekaar gefluister wat al hoe meer word. Hierdie ervaring het herhaaldelik gebeur, soos ’n herhalende droom, maar ek was helder wakker. Daarby het dit ook gevoel of ek deur honderde naalde geprik word. Ek het met my pa en ma hieroor gepraat, maar hulle kon nooit vir my ’n antwoord hierop gee nie.
Ek het vir hulle vertel van die snaakse smaak wat ek in my mond kry en dan voel dit of ek in iets wegdryf. Ek is nog daar in die kamer, maar dit voel of ek wil opstyg. Ek het vir hulle verduidelik dit voel of daar ’n klomp spelde in my bed is en dat ek op daardie manier geprikkel word. Daar is seker mense wat dit as ’n demoniese ervaring sou beskryf. Later het ek van astrale projeksie gehoor en gewonder of my ervarings nie iets soortgelyks was nie.
My pa en ma kon nie vir my verduidelik wat met my gebeur nie. Hulle was nie verbaas oor wat ek vertel het nie, maar eerder pragmaties oor die saak. Het ek dalk nie iets verkeerds geëet nie, het hulle gewonder. My pa het die saak vererger deur vir my te vertel dat my ouma met die helm gebore was. Sy het jare tevore ’n gesig gesien en ek onthou dat ons familie baie daaroor gepraat het. Sy het haar man, my oupa, se dood gesien. Sy het gesien hoe hulle die kis uit die huis dra en ’n stuk sement uit die pilaar op die stoep stamp. Met sy dood het dit presies so gebeur.
Ek wou bitter graag ’n dieper gesprek oor my ervarings voer, maar ek het nie geweet hoe nie. Tot aan die einde van my laerskooldae was ek intens bewus daarvan dat daar ’n ander wêreld is en dat daar iewers ’n groter doel in die lewe moet wees.
My pa was ’n entoesiastiese fotograaf en baie lief vir die wildtuin. Ons het bykans elke skoolvakansie Krugerwildtuin toe gegaan. Saans het ons om die kampvuur gesit en my pa het stories vertel wat jou koue rillings sou gee. Een aand vertel hy die vreesaanjaende storie van ’n vrou met lang rooi hare. Hy het natuurlik dié stories iewers gelees, want jare daarna het ek die einste storie in ’n boek gelees en besef waar hy dit gekry het. Nadat hy daardie aand die storie vertel het, daag hy my uit om agter om die naaste rondawel te loop en terug te kom tot waar hulle gesit het. My beloning sou ’n pond wees. Ek wou graag daardie pond hê, want daar was ’n Joseph Rogers-mes in die winkel op Skukuza wat ek bitter graag wou koop. Ek het toe geloop, maar stout soos my pa was, sê hy vir my toe ek so ’n entjie weg is: “Regardt, onthou daai vrou met die rooi hare! Pasop vir haar, sy bly in daai rondawel!” Ek het verwag dié rooikopvrou gaan enige oomblik daar uitspring, maar ek het omgeloop en teruggekom. My pa het vir my die pond gegee en ek het my mes gekry.
My pa was lief daarvoor om vir ons sulke spookstories te vertel. Dan het ons kinders en nefies dit weer vir mekaar vertel. Ek onthou hoe ons in die kamer vir mekaar spookstories vertel het. Linda kon nie ’n “r” sê nie. Dan sê sy iewers in die storie: “Waal’s die duiwel?” en ons dink sy sê: “Daar’s die duiwel!” Dan hardloop ons in die gang af, skree soos maer varke en voordat ons nog aan die einde van die gang kom, is my pa en ma daar en skree: “Wat gaan aan?” Onbewustelik het hierdie stories daartoe bygedra dat ek so gewonder het oor die wêreld wat ons nie kan sien nie.
My pa en ma het my suster, Linda, toegelaat om blare te lees toe sy klein was. Mense was in verwondering oor haar aanleg. Later het sy vir haar ’n I Ching-heksagram gekoop en dit baie goed leer ken. Dit is ’n Chinese waarsêersboek. Jy gooi drie munte en soos hulle val, so vertel jy vir mense hul fortuin en toekoms. Dit is die tipe goed wat in die huis beoefen is, alhoewel ek dit nie aktief saamgedoen het nie. Ek het gewonder of ’n mens werklik die toekoms kan voorspel of peil. Die sameloop van omstandighede was vir my die onseker spil waarom die toekoms gedraai het. Ek het dikwels van mense gehoor wat in motorongelukke dood is, maar dan het ek gewonder: Sê nou maar daardie persoon het twee minute vroeër of later vertrek, dan sou die ongeluk nie gebeur het nie. Wie besluit oor hierdie dinge, en wie beheer dit?
Een van die eerste goed wat ek uit my kleinkindertyd onthou, is die bruin glasie en die rooi rubberpypie – ’n asmapompie van daardie tyd. Toe ek twee jaar oud was, was ek redelik siek. Ek onthou die donker kamer en dat dit nie lekker was nie. Hierdie negatiewe ervaring het moontlik bygedra om my gedagtes op myself te rig en ’n intense ervaring van ’n persoonlike bewussyn te fasiliteer en los te laat.
Later op hoërskool het ander dinge vir
