wat mens en boom verknot
in Sy kramptrekke; maar eers toe jy die koringgerwe
in aanbidding van die son kon verwe,
boere, wasvrouens en gepynigde gesigte,
die kantelende landskap in die snelle ligte
geel en groen en blou – alles met koorsige gevlek
tot branding van die skone kon verwek,
toe is Sy hartstog eers in jou volbring
soos groen sipresse tot ’n vlam verwring.
William Blake
Hy het verontrus in laat
nagte deur Londen se strate
rondgedwaal, en is vereensaam van die mens
teruggedryf tot by die grens
waar hy gesels met blom en dier en gees,
maar weet dat God in iedereen moet wees
met eienskappe ingeperk
teenstrydiglik in tand en vlerk,
in wurm en die roos, die lam, die tier;
dat Hy die hartstog is, maar ook die vuur
wat alles lok tot daardie gulde gang
waarna die moeë sonneblom verlang.
Dagboek
DRANG
Ek weet as maanlig oor moerasse skyn
dan wil die aandblom bo die turf verskyn
in skoner lug; ’n inherente wil
tot styg bring al die bitterheid en pyn.
RYKDOM
Wat baat die volle skure, troppe vee,
die malse somergras, my krag bestee
aan die gekapte klip as ek ook nie
my ganse self aan iemand anders gee?
REIS
Bedags reis ons tesaam in vrolikheid
op groot, bruin hingste na die ewigheid,
maar snags moet elkeen droef-alleen kampeer
onder die wit tent van sy eensaamheid.
BESKAWING
Snags gevange tussen valse mure
kom ’n oerverlange na die vure
waar die heidene hul trommels slaan
en dans deur middernagtelike ure.
TYD
Die nagte het die somerlig wat skyn
in druiwekorrels, met swart voete fyn
getrap, maar nou uit donker kelders kom
die saamgedronge lig in kelkies wyn.
KUNSTENAARS
Ons is die taaie en die stil-bedaarde
adel van die akker wat die aarde
skoner skoffel; kluite, dade fyner slaan
en enkel dinge eis van hoë waarde.
FONTEINE
Om die fonteine saans wil ons die taal
van sterre en ’n groter doel bepaal;
ons wil ’n helder visioen eers hê
voordat ons môreoggend weer opsaal.
Sinjale
Deur die laat stilte
van my kamer jaag
motors en teen die mure
wankel en tol
Plato se skadu-figure;
iemand op die ondervloer katrol
die drade van sy gloeilamp
uit my rug en maag;
om my skryn die kil morse-kode
van nagdiertjies
en soos oor Sappho twee duisend jaar gelede
kantel die Sewegesternte
oor na die dode.
Negester oor Ninevé
1947
Vir my moeder
Ná ’n besoek aan die dieretuin
Hebban olla vogala . . .
Twee kraaie het hul nes gemaak
van stukkies draad;
en in staalkoue
ver van riete en riviere afgesluit
broei rooivinke en wildepoue
nog hul eiers uit;
in ysterhokke
ver van rantjies en langgras
werp ape en die waterbokke
nog hul kleintjies af;
net in ’n enkelkamer ek en jy
van hulle vreugde afgeskei.
Nagstorm oor die see
Het die onrustige see hom verwag,
die groot grys voël van die berge
sku uit die nag?
Sy silwerige
