daagliks digter tussen my en jou.
Donker hart
Soggens langs die hoogwaterstreep
huiwer ek vir stukkies spons en kreef . . .
Het ek lank gelede op ’n riet
U die asynspons aangebied?
Uit watter verborge water is
my drome verbreekte dop en vis?
en bosse, kranse om my uitgestort,
gebroke tekens van ’n stryd geword?
Die son verwaai . . . tot ’n verskeurde spinnerak
van sterre aan ’n donker tak.
Borrel
Vanuit die binne-aarde
langs die Swartfolosi styg
gasse wat die modder stoot,
laat opswel en plap
en met die terugstort van klei in klei
in skoner lug ontsnap.
Gis siel na siel ook so
vanaf U donker wese los
om aarde tydelik te du tot my,
tot Zoeloe, tarentaal en vingerpol?
Maar met die terugsteier van klei in klei
breek U suiwerder ooit los?
Verbond
Die apie deur die tierboskat gevang,
kla droewig teen die berg se ruie hang
met die verdriet van God, dog sterf sonder verwyt
teenoor die tande wat hom byt;
twee koedoes in die groot geveg
met horings onontkoombaar vasgevleg
kwyn nydig langs die spruit, maar deur hul stywe oë
breek uiteindelik die wedersydse mededoë.
Dertiende dissipel
Toe die dassie huil onder die daeraad
het ek verskrik die skuiling by die kruis verlaat,
terug na U, o God, wat onvermoeid tot selfvolmaking
deur gestaltes van die aarde wring,
deur die geslote sluimer van die ysterklip, die tas
in trae ranke van die wildedruif, die slu-gekaste
oë van die mamba; terug om in alleengeveg
volgens my sterkte U verlossing te besleg.
Toe die dassie huil moes ek Sy kruis verlaat
want teenoor U was dit my lang verraad.
In die landskap
Ek het vanmiddag in ’n halwe droom
gevoel in oop velde warm gras,
asof die stam van die maroelaboom
tog êrens in my lyf gewortel was,
asof sy takke en sy blare uit
vervloeide grense van my liggaam kom:
ek was die velde, kranse, elke kruid,
die wolke en die boom wat drup met gom.
Hoe heerlik is dit nie om God te wees
met my gedagtes wat die wolke is;
die berge, bome en die gras my vlees
en elke neergetrekte bok my lis;
hoe heerlik as my talle stemmings styg
tot winde wat die takke snags uiteen
verskeur maar in die gryse oggend swyg
onder die drup van blare in die reën.
Hy leef alleen wat saam met God kan droom,
die wolk-wit visioene wat Hy het,
aanvoel bo wind en windvernielde boom
en onverskillighede van die wet
waar Hy verdeeld saam met die visse gaan
en met die blou visvanger langs die stroom,
want in verdeling en die pyn bestaan
Sy worsteling na ’n volmaakter droom.
Water-engel
Uit ’n afgestorwe wêreld duur
boomvarings en die see wat slaat
teen rotse in jou klare liggaam,
soos ’n sprietjie mos gevange in deursigtige agaat.
Jy is die water in die lyf se ope put
waarin die nesvoël en die geel seringetros
en alles aards tot trilling in jou stort
en langsaam opgelos jou helder gestalte word;
so bestendig jy bokant die eerste skepping
grootser en wisselend in eie hemele,
die palmtakke van die nag
wat uit dun skedes van die skemering
geel trosse sterre oopsprei oor die see
met ver die wit magnolia van die maan.
Vincent van Gogh
Jy het as ’n miskende
heilige vergeefs geveg teen die ellende
en die onreg in die krotte van die myn,
in agterbuurtes en op landerye; slegs die pyn
en skriklike stryd van God
leer
