nag alles vervreem
tot die naspel van gesprekke en heuwels,
en daarna tot beweging alleen,
dan sou ek U ken; maar my hart
met al sy aardse beelde, bly
in verbeide verstard.
See in die nag
Buite my venster dreig en tier
deur die nag die gekettingde dier
met sy honger na some
sand en rots en wildepiesangbome.
Dan lê hy stil, asof hy nie meer
die wykende aarde begeer;
spring skielik weer op, ruk daarna
die nag in, kap en kla, kap en kla.
Kind van die aarde
Ten spyte van verdrukking en die pyn
het hy die aarde, see en die sonskyn
so lief gehad, hy kon dit nie verlaat
met sy verlede in verval en kwaad
vertak, in swaarkry en verdriet; sy hart
is met die aardse dinge so verward
hy sou in hemele as ’n gevange gees
ewig aan hulle nog verbonde wees.
Hy is met wilde golfslag skielik deur
die dood van hierdie aarde losgeskeur
en in koel waterwindsels toegewoel
op verre strande eensaam uitgespoel,
maar in die krampgreep van sy vingers was
die laaste tart: groen, afgeskeurde gras.
Absalom
Vergeefs het vergesigte
voor sy gevange hoof geblink,
al het die muil nog lank
gestaan en water drink.
In na-doodnagte roer sy lippe
roepend en verstar
tussen hemel en die klippe,
met sy denke in die takke
van ’n afgestorwe wêreld
nog verwar.
Na die myninstorting
Ons wat gedurig moes verdien,
het nooit met kommerlose oë
U daggeel lig gesien;
ons moes soos sonnelose gras verkwyn
in klamme skaduwees van die masjien.
Met pletterende klippeval
het U ons skielik afgesluit
van kinders, tuine en die vyfuurfluit
om rond te swerf deur U heelal.
Maar ons kan klippe net vergruis,
in hierdie vreemde glans van U
is ons nie tuis.
Gestorwene
Wanhopig het hy óm en óm die donker streek
wat oor die aardse heuwels en die stede vou,
gesoek na openinge waar die son deur breek
om die verlore mooie plekke te aanskou.
Toe Tonjenani by die kiepersol haar kruik
een middag borrelend deur die basbruin waters sleep
en eenkant plaas, het hy haar oë kon gebruik
om weer te sien: die papkuil in die donker streep
groen biesies; hoe die son oranje poeier stuif
oor doringkruine, en ’n ribbok uit die gras
opstaan, lui rek en aan die middagluggie snuif,
maar toe begin sy met ’n skurwe klip haar was.
En deur ’n grysaard het hy weer die stad gesien
met nat teerstrate waar ’n duisend skoene haas
in alle rigtings na die slapende masjien
nog voor die beuel om sewe-uur sy wit veer blaas;
hoe swerms duiwe om die torings en die mark
rondvlieg, ’n haag asaleas wat gloei, ’n strook
laat mis op die rivier, ver bloekoms in die park
en hoe skoorstene in die môreson weer rook.
En so was hy die tiermot van die duisternis:
die aarde het soos ’n geheime vlam hom uit
oerwoude van die nag gelok, getrek met lis
tot teen die harde mure en bedekte ruit.
Nagskip langs Afrika
Moes ek as rustige skipper vaar
met opgelegde doel,
het ek verby die ewenaar
dit as ’n onreg aangevoel
om só ’n andereen te bind;
U kompas en U kaart verstoot,
die swartvlag van my eie wil
laat opskiet in die wind
met die gevreesde tekens van die dood.
Ons is geswore vriende, nie geboei
aan kettings, maar die skipper is ons maat,
ons buig die rûe na gesang en roei
die skip na nuwe liefdes,
