of bloeisel val,
groei die geskeide harte saam, verbind
deur herfs en lente, deur ’n diep seisoen
wat roer in harmonie met die heelal.
Phoenix
As ek die skrale plaat stapelia
en sand nie langer kan verdra,
die daelikse vaal verwaaiings van die kim
en snags die sterre wat eenselwig bo my klim,
sal my moeë vlerke tussen wind,
stapelia en ster die nis weer vind
in holtes van die horisonne
waar ’n vlammenes in jou soos ongebore sonne
magies deur my liggaam brand,
tot ek opnuut ’n waterglans oor plate sand
ontwaar, jong plakkies en stapelia.
Donkerlied
Ek het jou lief omdat jy van die verre
biesies met ’n duisternis en sterre
kom en hierdie stad se grys geboue,
al sy strate en die skelle houe
van die ure, al die mense uitwis
met ’n stil bedwelming en ’n koel mis
uit die see; al die spanning en die leed
van mens-wees met ’n sluimer laat vergeet,
’n rus wat my van alles langsaam stoot
en suiwer met die stilte van ’n dood.
Nagbloei
Lank het ek teen die nag se donker hang
geslaap en in my slaap na jou verlang
met ’n verborge gloed nog in my lyf,
soos snags as koeltes oor die aarde dryf
in kluite skuil ná die verdwene son.
Ek het gesluimer met ’n ryk bron
van goue dae in my hart, wat uit
die ondergronde van die gees opspruit
na bo in drome, soos deur turf die blom;
gedagtes wat met leliepunt opkom,
soos sterre teen die lug. In hierdie nis
waar snags die dinge bloei wat ewig is,
het jy verskyn . . . Die Melkweg het haar lyf
met kaal skouer van die maan se skyf
oor my gehef en ligtelik gebuig
tot swart-gestorte hare van die nag ruig
oor my wange; die wimpers het getril
om sterre met ’n vreugde hoog en stil,
’n wedersydse wete dat verby
die grense wat die kleiner geeste skei,
verby die klaging en die ou verdriete
van die aarde, soos winde in die riete
langs vergete waters, verby die dinge
bevange in die aardse sluimeringe,
die dinge wat vermoei en wat verniel,
is hierdie hoë rus van siel in siel.
III
Mijn herte met luste ghevaen
Hoe kan ek, so fyn verbind aan die wye
landskap, sterrenagte en die getye,
die room wasbloeisels frangipani, die rits
van vlieënde miere en geluidlose flikker van ’n blits
agter die palms; verbind aan die lane
waar die kleibruin blare van die platane
in stil herfsmiddae stort; die strak
skoonheid van die winter, sy kaal takke
en skerfies ryp . . . tot die eerste lou
lugstrome die stad invloei, die koue
breek en die hart laat voel iets groters kom
as net die salie- en die kanferfoelieblom . . .
hoe kan ek, so fyn verbind aan haar soos mis
wat soms met strome styg of in klam holtes rus,
aan haar toenadering en afsonderlike gang,
haar bors en heup wat eers – nes in die stam
gehoor word van ’n hoë boom – ’n fluistering
van vreugdes in my wek, en dan die duiseling
van herfs wat rooi weggiet
en winter word, ’n teer verdriet
van self-inkeer, en met die more
die hartstog tot getye van die lyf herbore . . .
verbind aan die waarheid wat wissel na gelang
van die klier en bloed se donker gang,
verbind aan al dié dinge, hoe kan ek weet
dat ek suiwer U vind verby my leed
en liefde, en ontkommerd van die stof my gees
verseker van ’n vaste waarheid wees?
Stasie
Kon die velde teer lig, en vinnig verby
my venster – ontdaan van strakheid,
klipkoppies en kleinlandery;
met stampers van staal en beton
elke dorp tussen vlaktes en berge,
’n kortstondige blom
