aflei. Nie dat enige held of heldin se lewe so frustrerend en ingewikkeld soos hare kan wees nie …
Om seweuur kom staan Theo in die kamerdeur.
“Gaan jy jou nie verwerdig om te kom eet nie?” vra hy koel. “Die kos is lankal reg en jy het nou-nou gaste wat kom koffie drink.”
“Ek … ek het gewag dat jy my roep.”
“Jammer, mý fout. In die toekoms sal ek ’n klokkie lui sodra ete gereed is. Sal dit jou goedkeuring wegdra?”
“Ek het gedink jy wil my nie buite by die vuur hê nie,” probeer sy verduidelik.
“Ek wil nie, maar jy kan tog nie heeldag in die rondawel lê en lees nie. Kom jy eet?”
Janie maak die boek toe en spring op. “Ek kom dadelik.”
Dis weer ’n hardekoolvuurtjie en die biefstuk en skaapwors is seker net so smaaklik soos verlede keer, maar vanaand smaak dit vir haar soos saagsels en om die vuur is daar ook geen romantiese atmosfeer nie.
“Johan Weideman en sy vrou Annatjie kom agtuur hierheen om jou in die reservaat welkom te heet,” sê Theo toe sy haar bord eenkant toe skuif. “Ek verwag dat jy vir ons almal koffie sal maak en die mense hoflik ontvang. En dit bring my by ’n verdere paar puntjies wat jy miskien nie verstaan nie en wat ek wil aanstip.”
Janie se moed sak in haar skoene. Sy het gehoop Theo het klaar rusie gemaak, en sy is ook nie lus vir kuiermense nie.
“Die mense van Pafuri is my kollegas en ’n paar van hulle is ook my vriende. Wat hulle betref, is hierdie huwelik normaal. Hulle is onder die indruk dat ons mekaar liefhet en ek wil daardie indruk behou. Wanneer ons kuiermense kry of iemand in die kamp of veld raakloop, verwag ek dat jy die skyn van ’n gelukkige huwelikslewe moet bewaar. Ek sê nie jy moet my om die nek val en ‘liefste’ en ‘skat’ noem nie – dié kon jy in elk geval nooit regkry nie en ek dink meer van jou omdat dit jou minder van ’n huigelaar maak – maar probeer darem vriendelik teenoor my wees. Of, as jy selfs dit nie kan regkry nie, bly dan net stil. Maar moenie my in die openbaar uittart nie en moenie my geduld té veel op die proef stel nie. Ek staan nie as ’n sagmoedige en verdraagsame man bekend nie en jy sal jou fout gou agterkom.”’
Theo bly ’n oomblik stil en Janie verwag dat hy weer gaan vra of dit duidelik is. Hy gooi egter nog ’n stomp hout op die vuur en wanneer hy weer praat, is sy stem gelykmatig.
“Ek sal my kant bring. Ek sal hoflik teenoor jou wees en jou behandel asof jy werklik my vrou is. Johan-hulle is goeie mense en dis vriendelik van hulle om met jou te kom kennis maak. Ek wil hulle nie skok of seermaak nie.”
“Ek sal nie ongasvry teenoor jou vriende wees nie,” antwoord Janie stil. “Is hulle deel van die personeel?”
“Johan is by ontvangs en Annatjie behartig die linnestoor – die beddegoed en handdoeke wat vir die toeriste se gebruik in die rondawels geplaas word. Annatjie is ouer as jy, maar dalk sal julle maats word en kan jy iets uit haar mooi geaardheid leer.”
Janie hoor dat Theo vertel van ’n enigste seuntjie wat twee jaar gelede aan bilharzia oorlede is en dat Annatjie so moedig was, maar sy luister net met ’n halwe oor. Daardie verwysing na Annatjie se mooi geaardheid waaruit sy iets kan leer, was ’n doelbewuste steek en het diep getref. Dink Theo dan dat sy so ’n lelike geaardheid het?
“Ek sal my uiterste bes doen om van jou onbaatsugtige vriendin te hou,” sê Janie koel.
Theo se blou oë flikker gevaarlik, maar hy sê niks meer nie, want hy sien die Weidemans aankom.
“Naandsê!” groet ’n joviale stem en toe hy in die vuur se lig kom, sien Janie ’n forsgeboude man van so tussen dertig en veertig jaar. Sy vrou is fyn gebou met ’n blonde bolla laag in haar nek gekam.
“Naand, mense,” groet Theo in ’n gesellige stemtoon. Janie kan nie glo dat iemand binne ’n minuut so ’n metamorfose kan ondergaan nie. Sy besef dat sy Theo Vermaak nog stééds nie ken nie en daardie feit maak haar bang.
Annatjie vertel vir Janie hoe bly sy is dat die geledere van die dames in Njelele-kamp aangevul is en bied haar hulp aan indien Janie probleme met die huishouding ondervind. Dis seker ’n geweldige aanpassing na die stadslewe: geen winkels naby nie, geen elektrisiteit, haarkapsters of vermaak nie, net bosse en wilde diere en grillerige insekte.
Al was Janie bevooroordeeld, hou sy van Annatjie Weideman en vind dit maklik om met haar en Johan te gesels. Sy hou egter ongemerk haar horlosie dop, sodat sy binne ’n halfuur kan aanbied om koffie te maak. Sy gaan Theo nie weer die geleentheid gee om te sê sy verwaarloos haar pligte as huisvrou nie.
“Johan, vertel vir Janie die storie van die man wat daar in jou kantoor ingestorm gekom het,” versoek Theo met ’n breë glimlag. “Sy sal dit geniet.”
Johan lag eers klaar en dan vertel hy: “Gistermiddag, net so skuins na twaalfuur, kom daar ’n toeris in my kantoor ingehardloop, bleek en windverwaaid. ‘Meneer, sê my gou, is daar renosters in die wildtuin?’ vra hy. Ek sê toe ja, hier is agt witrenosters wat ons van Hluhluwe aangekoop het. ‘Dankie tog …!’ sê die man toe. ‘Ek het gedink ek sal moet ophou drink! Hulle het vir my gesê hier is leeus en olifante en sulke goed, maar niemand het iets van renosters gesê nie. Ek het gedink ek kry die horries toe die yslike kolos hier reg langs my motor agter ’n bos uitkom. Die volgende wat ek verwag het, was ’n pienk olifant!’ ”
“Daardie toeris het natuurlik die reëls oortree,” merk Theo op, maar hy klink nie ergerlik nie. “Die pad na die renosterkamp het ’n duidelike ‘geen toegang’-bord.”
“En vir diegene wat nie kan lees nie, ’n ronde rooi teken met ’n wit streep in die middel,” las Janie by. “Koffie, mense?”
Sy loer onderlangs na Theo, maar as sy goedkeuring verwag het, is sy teleurgesteld. Al beloning wat sy kry, is dat hy darem nie kwaad lyk nie.
“Dit sal lekker smaak.” Annatjie staan dadelik op. “Ek sal jou kom help, Janie.”
“Nee,” keer sy vinnig. Sy is bang Annatjie sien hoe ontuis sy in haar eie kombuis is. “Dis nie nodig nie. Sit jy gerus en ontspan. Jy het seker ’n lang dag in die linnestoor gehad,” voeg Janie by sodat sy nie onbeleefd moet klink nie,
“As julle mense nie omgee om ’n oomblik lank alleen by die vuur te sit nie …?” vra Theo. “Ek sal gou vir jou die gasstoof kom opsteek, skat.” Hy plaas sy arm om Janie se middel toe hulle wegstap.
Janie het vir die liefdevolle benaming geskrik en toe Theo sy arm om haar sit, verstyf sy onwillekeurig. Dis so lank laas wat hy haar so genoem het en sy moet haarself keer om nie haar kop teen die breë skouer te lê nie. Dit sal so maklik wees om haar gesig op te lig en hom ’n soentjie te gee …
“Moenie jou so styf soos ’n besemstok hou nie,” waarsku Theo. “Ontspan. Ons sal net so loop tot by die kombuisdeur en ek doen dit slegs om Annatjie en Johan se onthalwe.”
Net binne die kombuis neem hy sy arm vinnig weg, asof dit besig was om te brand.
“Toe maar, dit was vir my ook nie aangenaam nie,” sê hy koel. “Ons sal probeer om so iets te beperk, maar fisieke kontak tussen ons sal soms nodig wees. Jy sal dit moet verdra, hoe onaangenaam dit ook al vir jou is.”
Dis nie onaangenaam nie, wil Janie sê. En dat dit is
