moontlik aan sy sy in Pafuri wou hê. Ek kan glo ’n man raak bra eensaam in hierdie verlate boswêreld. Kom ons gaan haal nog koffie, aster.”
Janie weet sy sal niks meer uit Walt kry nie. Hy is óf baie lojaal teenoor sy neef óf bang vir hom … miskien dat Theo sy finansiële hulp sal terugtrek.
Sy sal vir Katinka vra, besluit Janie. Katinka sal weet wie die meisie was en wat tussen haar en Theo verkeerd geloop het, en ook wat sy gevoel nog teenoor die meisie is. Katinka sal begryp waarom dit so belangrik is om vas te stel of daardie ou nooi nie dalk die oorsaak is van die gespanne atmosfeer tussen háár en Theo nie. Hy tree beslis nie teenoor sy vrou op soos ’n mens van ’n man kan verwag wat verlief is en nog maar net twee dae lank getroud is nie.
Walt se rondawel is een van die gewone toerisrondawels en baie kleiner as Theo s’n.
“Verskoon die chaos, asseblief. Ek is pas terug van ’n week in die veld en het nog nie aan die kant gemaak nie.”
“Dis in die haak.” Janie glimlag oor die formele foto van ’n resiesperd wat teen die muur hang en baie onvanpas in ’n wildreservaat lyk.
“Golden Sunset,” grinnik Walt. “Hy het my ’n fortuin uit die sak gejaag. My pa het gesê hy kán nie verloor nie en ek het al my geld op hom gesit, maar hy hardloop seker nou nog …”
Janie haal ’n kamera en ’n paar skoene van ’n stoel af en verneem of sy nie kan help om die koffie te maak nie.
“Nee, sit jy gerus as jy iewers ’n oop stoel kan vind. Ek sal die koffie maak. Jy lyk nie vir my na die huishoudelike tipe nie.”
“Jy is reg. Maar noudat ek getroud is, sal ek baie vinnig moet leer om die bedrywige-huisvroutjie-tipe te word. Of dalk is dit nie die moeite werd nie. Ek weet nie hoe lank ek nog getroud gaan bly nie …”
“Het jy gesê Theo sal eers laat vanmiddag van Messina af terug wees?” wil Walt weet.
Janie knik afgetrokke, haar gedagtes steeds by Theo. Sy wonder wat sy houding teenoor haar gaan wees wanneer hy tuiskom, en sy voel weemoedig. Alles het so goed gegaan en sy was so opgewonde oor die vooruitsig om met Theo getroud te wees!
Hy self was so uitgelate soos ’n kind. Eergistermiddag het hy vir haar wit rose gekoop en eergisteraand ’n enorme ruiker bloedrooi roosknoppe. “Sommer omdat ek dolverlief is, en om dankie te sê dat jy met my getrou het, my liefste,” het Theo gesê. En toe het hy haar styf vasgehou en gesoen en gesê hy is die gelukkigste man op aarde. Hy sal haar altyd liefhê en vir haar ’n goeie man wees.
Waar het dinge dan verkeerd begin loop? Het hy meer van sy vrou verwag? Het sy nie aan sy verwagtinge voldoen nie? Of het hy begin besef hy het haar nie werklik lief nie, dat hy liewer met die ander meisie moes getrou het? Was hy spyt dat hy met haar opgesaal sit en is dit die rede vir sy onverdraagsaamheid? Vergelyk hy dalk sy vrou met sy vorige nooi en vind dat hy ’n fout gemaak het?
“Haai, ou dromer!” roep Walt. “Ek vra of jy ’n toebroodjie en ’n stukkie koue vleis – die oorblyfsels van my ete gisteraand – sal eet?”
“Nee dankie, net koffie. Ek is jammer ek is sulke slegte geselskap.”
“Jy hoef nie goeie geselskap te wees nie. Jy kan net doodstil sit en mooi lyk, dan is ek tevrede. Sal jy toelaat dat ek jou eendag skilder, Janie?”
“Dankie. Ek sal baie gevlei voel. Maar as jy platsak is, moet jy nie van mý ’n skildery maak nie. Dit sal nie verkoop nie.”
“Nee, Janie,” sê Walt ernstig. “Dis ook nie ’n skildery wat ek ooit sal wil verkoop nie; selfs nie al is ek sonder kos om te eet nie.”
Walt se woorde laat Janie verleë voel en sy kyk deur die rondawel.
“Mag ek van jou ander werk sien?”
Walt wys vir haar van sy skilderye en verduidelik wat hy met die kwas probeer sê het, maar Janie verstaan nie alles wat hy aan haar probeer verduidelik nie. Dis te modern vir haar smaak en sy hou meer van die houtskoolsketse wat hy van die diere gemaak het.
“Sal jy asseblief daar in die lig gaan sit, Janie?” versoek Walt.
“Hoekom?”
“Omdat ek ’n paar voorlopige sketse van jou wil maak. Ek moet eers die vorm van jou gesig leer ken en die uitdrukking in jou oë op papier probeer vaspen, voordat ek met ’n olieverfskildery kan begin. Ek skilder nooit ’n model met ’n eerste kennismaking nie: sy moet eers deel van my word; elke detail van haar gesig moet in my geheue gegraveer wees.”
Na twee ure roep hy halt en kondig aan dat Janie maar kan ontspan.
Janie kom stram regop van die harde kombuisstoel voor die venster.
“Styf?” vra Walt.
“Nogal. Ek is nog stram en lyfseer van gisteraand.”
“Ek is jammer. Ek het daarvan vergeet en dit was onbedagsaam van my om jou so lank stil te laat sit.”
Walt lyk werklik boetvaardig en begin die stram spiere van haar nek en skouers te masseer.
Dit laat Janie baie ongemaklik voel. Sy gee ongemerk pad en hoop dat Walt dit nie sal agterkom nie.
“Ek hoop nie jy het hierdie lelike merk aan my voorkop ook in jou sketse gesit nie?”
“Nee, ek het nie. Jy is ’n goeie model, Janie. En daarmee bedoel ek nie dat jy lekker doodstil sit nie. Dit ook, maar jy is ’n pragtige meisie. Ek sal nooit reg kan laat geskied aan daardie dromerige grys oë met die digte swart wimpers en die hoë wangbene en die mobiele mond nie.”
“E … ek sal moet gaan,” stamel sy verleë en gee ver van hom af pad. “Dis amper vieruur.”
“Jy is soos ’n wildsbokkie,” sê Walt sag. “Altyd op jou hoede en baie skrikkerig. Moenie vir my bang wees nie, Janie.”
“Nee, ek – ek is nie vir jou bang nie,” jok sy. “Dis net … Ek probeer daardie sketse sien. Ek is nuuskierig om te sien hoe hulle lyk.”
“Die sketse is nog onafgerond. Wanneer ek klaar is, sal ek hulle vir jou gee sodat jy hulle in jou dagboek kan plak – om jou aan ’n sukkelende jong skildertjie te herinner wat by die eerste kennismaking dolverlief op jou geraak het.” Hy stoot die sketsboeke eenkant toe en gooi die potlood neer waarmee hy gewerk het. “Kom,” sê hy met ’n skewe glimlaggie. “Ek stap saam tot by jou rondawel.”
Langs die pad gesels hulle nie veel nie. Janie kan Walt de Witt nie heeltemal kleinkry nie. Is dit die kunstenaar in hom wat hom tydelik op al sy modelle verlief laat raak, of het hy werklik al daardie dinge bedoel wat hy gesê het? Is hy regtig op haar verlief, of moet sy hom nie ernstig opneem nie? Is dit wat Walt bedoel het toe hy gesê het sy model moet eers deel van hom word voordat hy haar kan skilder? Kunstenaars is mos meer intens as ander mense.
“O maggies!” sê Walt skielik en steek in sy spore vas. “Theo is reeds by die huis. Ons is in die moeilikheid, Janie …”
Sy skrik uit haar mymeringe wakker en kyk op. Walt is reg: Theo se Land Rover staan onder die blinkblaar-wag-’n-bietjie. En hy self staan met gevoude arms op die stoep, ’n grimmige uitdrukking op sy gesig.
4
