gaan oop, maar daar kom geen geluid uit nie. Die dekselse Janie … Sy moes geweet het die lawwe meisiekind hou hulle almal vir die gek. Amper het sy haar mond verbygepraat. Hierdie man is presies die teenoorgestelde van die beskrywing wat Janie gegee het en sy kan verstaan dat daar seker rye ander meisies toustaan om hom gevang te kry. Hy is ’n aantreklike mansmens. Daardie blou oë en blonde hare wat deur die son gebleik is, tesame met die paar breë skouers …
“Vermaak is die van,” onderbreek Theo haar gedagtes en steek ’n hand uit.
Marina ly nog aan skok en is dankbaar toe hy die skinkbord by haar neem.
“E … Marina van Wyk,” stamel sy verward. “Aangename kennis, meneer Vermaak.”
“Theo,” korrigeer hy glimlaggend. “Is daar nog glase of iets anders wat ek kan help aandra, Marina?”
“Dankie, maar daar is niks meer nie. Die mense is almal in die algemene kantoor. Ons hoop maar daar daag nie onverwags kliënte op nie …”
Janie het pas haar nuwe adres vir ’n paar van die mense neergeskryf en is besig om ’n stroewe Okkie se notaboekie by hom te neem, toe sy Theo in die deur van die kantoor sien staan.
“Meneer Wonderlik het gearriveer,” merk Okkie sarkasties op, hard genoeg dat Theo dit kan hoor.
Daar is ’n blos op Janie se wange en sy spring dadelik op, dog die blik in Theo se oë laat haar aarsel. Sy ken hom nog nie goed genoeg om te oordeel nie, maar die uitdrukking op sy gesig is dieselfde as daardie eerste dag toe hy haar te voet in die veld gekry het en so woedend was.
“H-hallo, Theo,” stamel Janie, skielik weer so skaam en verleë in sy teenwoordigheid soos daardie aand by die hardekoolvuurtjie.
“Middag, Janie,” groet hy koel en sit die skinkbord op die naaste lessenaar neer. “Stel jy my nie aan jou … vriend voor nie?”
“Ja, natuurlik.” Janie voel dat sy rooi word.
“Ockert Smuts,” spring Okkie haar voor. “En ek neem aan jy is Vermaak – die man wat my nooi gesteel het?”
Janie verwens vir Okkie en probeer desperaat aan iets dink wat sy kan sê om die gespanne oomblik te verlig.
Theo se blou oë flikker gevaarlik, maar sy stem is kalm toe hy antwoord. “Aangename kennis, Ockert. Ek is jammer om jou te weerspreek, maar ’n nooi behoort eers aan ’n man wanneer sy sy ring aan haar vinger dra. Jy het miskien nie hard genoeg probeer nie, my vriend.”
Eers dink Janie dat Okkie meer gaan kwytraak en hou haar asem op, dog dan draai hy sonder ’n verdere woord om en stap die kantoor uit.
“E … ek is bly jy is hier, Theo,” praat Janie senuweeagtig. “Het jy maklik ons kantoor gekry? En was daar parkeerplek naby?”
“Ja, dankie,” antwoord Theo kortaf.
“Hoe lyk dit met ’n bietjie vonkelwyn, mense?” vra Marina in ’n harde stem en Janie glimlag dankbaar vir die ouer meisie. “Theo, siende dat jy die skinkbord vir my gedra het, mag jy eerste neem …”
Nadat Marina gepraat het, is die ongemaklike oomblik skielik verby en is almal haastig om Theo te ontmoet en geluk te wens.
“’n Raps duskant die sewentig, oorgewig, pankop en liddorings …” sê Marina vies vir Janie. “Ek het reeds een van die klerke gevra om solank meneer Snyman se lekker sagte leunstoel vir jou stokou en kranke verloofde reg te kry, sodat hy gemaklik kan sit. Al wanneer jy die waarheid gepraat het, was toe jy gesê het dat hy blou oë het en dat hy onweerstaanbaar aantreklik vir lede van die teenoorgestelde geslag is.”
Janie glimlag effens. Haar grappie van netnou is skielik nie meer vir haar snaaks nie. Okkie se houding het haar ontstel en sy weet dat Theo haar oor Ockert Smuts sal uitvra. Dis iets waarna sy nie uitsien nie en vir die eerste keer voel sy effens onrustig. Was Okkie nie miskien reg nie? Is sy nie dalk dwaas en oorhaastig nie? Sy weet self dat sy Theo nog nie goed genoeg ken nie en netnou het sy geskrik vir daardie ontoegeeflike uitdrukking op sy gesig. Is dit nie dwaas om met ’n man te trou wat jy skaars twee weke ken en eintlik nog vir jou ’n vreemdeling is nie? Sy hoor weer Marina se stem wat vra of sy nie liewer ’n maand of twee moet wag om dubbel seker te maak dat sy hierdie man liefhet nie. Sy en Okkie was dan sulke goeie vriende …
Dit was Marina se raad toe sy gedink het Theo is amper vier keer jou eie ouderdom, sê Janie vir haarself. En dan sien sy vir Theo waar hy gemaklik met ou oom Snyman staan en gesels. Sy sien die ferm ken met die effense kuiltjie langs die mooi, gevoelige mond en die breë skouers en die bruingebrande hand wat die glasie vonkelwyn vashou, en dis alles vir haar dierbaar bekend. Sy is sommer laf en miskien ’n bietjie dwaas. Die gevoel wat sy vir Theo het, is dieper as wat sy nog ooit vir enige ander man – Okkie inkluis – gehad het. Sy het hom lief en om sy vrou te wees, is iets wat sy met haar hele hart begeer. Sy het daardie blondekopman lief. Of hy nou smoorkwaad is, of brommerig, of rusiemakerig of jaloers of kortaf … dit maak nie saak nie: hy bly Theo Vermaak, die man met wie sy om vieruur in die huwelik tree en saam met wie sy vir die res van haar lewe gelukkig gaan woon.
“Nog ’n worsrolletjie, jou lawwe meisiekind?” bied Marina aan.
Janie skud haar kop.
“Ons eet vanmiddag by die Phoenix en ek is bang ek het dan nie ’n eetlus nie. ’n Klomp southappies in my maag, tesame met die skoenlappers wat nou erg begin fladder, sal veroorsaak dat ek niks kan eet nie.”
“Wil jy hê ek moet saamkom landdroskantoor toe en jou hand vashou, Janie? Siende dat jy nie ’n ma het om dit te doen nie …”
“Dankie, Marina. Ek terg sommer; ek is nie regtig senuweeagtig nie. Theo sal darem daar wees om my hand vas te hou.”
“En jy verkies sy hand bo myne? Ek blameer jou nie. Hy is ’n oulike ou. Het hy nie dalk ’n tweelingbroer wat ék kan kry nie?”
“Ongelukkig nie. Theo is net so arm aan familielede as wat ek is. Daar is net ’n neef – ’n Walt de Witt of iemand – wat glo skilder. Dis omdat ek ’n weeskind is en Theo albei sy ouers ’n jaar gelede verloor het, dat ons besluit het om stil voor die landdros te trou.”
“Dis die beste ding. Met hierdie inflasie en die stygende lewenskoste wil ’n mens nie ’n duur onthaal gee nie. Maar ek sien jy het darem ’n splinternuwe rok aan …”
“Jy ken my en my onmoontlike voorliefde vir nuwe klere. Ek weet nie wat Theo gaan sê as hy die berg tasse sien wat in sy arme motor gelaai moet word nie. Ek het gesê hy moet my liewer met een van die reservaat se vragmotors kom haal, maar hy het verkies om met sy motor te kom.”
“En hy is reg ook. Hoe sal dit lyk as die bruid in ’n vragmotor vertrek?”
Om kwart oor een kom Theo na Janie toe. Hy het blykbaar tyd gehad om af te koel, want sy glimlag is weer die bekende liefkosende een wat Janie se hart uitgelate teen haar ribbes laat bons.
“Is jy reg, my lief? Ons moet gaan eet en hierdie mense het seker baie werk wat wag.”
Janie voel skielik vol heimwee toe sy haar handsak en hoed optel en seker maak dat die laaie van haar lessenaar almal leeg is. Hier het sy baie ure lank gesit en werk en die horlosie dopgehou dat dit vyfuur moes word … en wie weet wanneer sy weer hierdie klomp mense van die kantoor gaan sien?
“Moenie,” sê
