is ’n veldbrand twintig kilometer anderkant Dzata-kamp.”
“Wanneer het die brand uitgebreek?” vra Theo skerp.
“Laat gistermiddag. Een van die toeriste by Njelele het die rook opgemerk en die kantoor in kennis gestel. Flip en Johan Weideman en ’n paar ander beamptes is dadelik soontoe, maar daar was nie ’n voorbrand naby nie en hulle sukkel om die brand onder beheer te kry. Katinka en die kinders het ook gaan kyk of hulle kan help.”
“Ek ry dadelik. Twintig kilometer anderkant Dzata? Op die seekoeigatpad?”
“Dis reg, Theo. Ek wonder, wil mevroutjie nie liewer hier bly en ’n bietjie rus nie? Die pad was seker lank en warm.”
“Dankie, oom Gawie, maar daar sal nie vanaand tyd wees om haar weer te kom haal nie,” sê Theo, onwillig om Janie by Katinka se ma en pa te laat. “Sy sal maar saam met my moet ry.”
Theo gee vet toe die motor deur die hek gaan. ’n Brand in die Dzata-gebied is gevaarlik. Twee jaar gelede was daardie deel ’n droogtegeteisterde gebied en hierdie seisoen is die veld steeds droog en uitgetrap. Gelukkig is dit nou somer, maar vir die soveelste keer wens hy daar was genoeg tyd om voldoende voorbrande te maak.
Vier jaar lank was hy die enigste veldwagter in Pafuri en toe het Flip Venter hom darem kom help, maar hy het meer hulp nodig en saans wanneer die son sak, voel hy die magtelose frustrasie in hom opstoot. Daar is te min tyd en te veel dinge wat gedoen moet word om die veld en die diere te beveilig. Die brand is natuurlik weer veroorsaak deur ’n dom toeris wat onnadenkend ’n sigaretstompie uit sy motor gegooi het … of dalk die wilddiewe wat die patrollie in ’n ander rigting wou stuur …
“Ons ry te vinnig,” keer Janie. “Ons sal geen diere sien nie.”
“Daar’s nie nou tyd om diere te soek nie. Ek wil so gou moontlik by daardie brand kom!”
“En jou arme motor?”
Theo onderdruk ’n ongeduldige uitroep toe die motor se veerstelsel op ’n slaggat deurstamp en hy spook om weer beheer te kry.
“Dink jy ’n motor is vir my belangriker as die lewens van duisende hulpelose diere wat deur die vuur bedreig word? Waar dink jy gaan die bokke die komende winter wei as die hele veld afbrand? Aan die noordelike grens, waar die terroriste sit en wag om hulle af te maai en te verorber? Verbrande onnosele toeris …! Soms weet ek nie wie die gevaarlikste is nie – die toeriste of die terroriste.”
Theo spaar nie sy motor óf sy passasier nie en Janie kan net hier en daar ’n woord uitmaak wat hy sê.
“Wat sê jy? Het ’n toeris verbrand? In daardie veldvuur?”
Theo mompel onderlangs iets ergerliks en Janie waag dit nie om weer te vra wat hy sê nie. Sy verstaan nie mooi wat gebeur het of wat die rede vir hierdie vreeslike jaagtog is nie, maar sy sê liewer niks nie. Sy het Theo nog nooit in so ’n omgekrapte bui gesien nie en besluit om voorlopig maar stil te bly. Later kan sy gegrief voel omdat hy so kortaf met haar was, nou moet sy eers vir lewe en dood aan die sitplek vasklou. In hierdie luim sal Theo seker nie eers stilhou as sy uitval nie.
“Olifant! Hou vas!” roep Theo uit en die volgende oomblik swaai die motor heeltemal dwars in die sand soos hy moet rem trap om nie die yslike kolos te tref nie. Hy steek ’n hand uit om Janie te keer, maar hy is te laat; sy is net van ’n donker massa amper so groot soos ’n berg reg bokant die motor bewus voordat haar kop die paneelbord met ’n verblindende slag tref. Sy hoor dat Theo iets uitroep, maar sy sien sterretjies en is nie in staat om te antwoord nie.
Die ratte kras toe Theo ’n paar treë agteruit ry en sommer deur die veld koers kies om agter om die olifant te kom.
Janie het op haar knieë tussen die sitplek en die paneelbord geval. Sy is deurmekaar van die harde stamp teen haar kop en voel benoud toe sy nie kan uitkom nie.
“Theo …! Hou stil. Hou stil!”
Theo rem haar aan die arm en pluk haar terug op die sitplek, maar hy verminder nie spoed nie.
“Is jy dan heeltemal onnosel, Janie?” vra hy woedend. “Hoekom het jy nie jou sitplekgordel vasgemaak nie?”
“Ek … ek het nie daaraan gedink nie.” Janie vee verdwaas met die agterkant van haar hand oor haar oë en dan begin sy ook kwaad word. Theo bestuur hierdie motor soos ’n maniak en dan is hy vir háár kwaad as sy haar kop stamp! Hy uiter geen woord van verskoning of van bekommernis dat sy dalk seergekry het nie … Hy het geen konsiderasie vir haar nie en ’n mens sal nie sê hulle is skaars ’n dag getroud nie.
“Jy kon my gewaarsku het jy gaan soos ’n mal mens deur die bosse jaag en ek moet my gordel vasmaak!”
“Moet ek dan alles vir jou sê? Ek het gereken jy is darem in staat om vir jouself te dink. Maak daardie sitplekgordel nóú vas!”
“Ek weet nie hoe die knip werk nie,” antwoord Janie stuurs.
Theo haal sy voet met ’n gesmoorde uitroep van die brandstofpedaal af.
“Jy gedra jou soos ’n moedswillige kind, Janie.”
Hy pluk die sitplekgordel oor haar skouers, trek dit baie styf om haar middel en knip dit vas.
“Theo! Dis te styf. Dit maak my seer!”
“Jammer,” sê hy kortaf en verstel dit effens. “Het jy netnou seergekry?”
“Nee,” sê Janie sarkasties. “Dis mos nie seer as ’n mens ’n verblindende slag teen jou kop kry nie. ’n Mens se kop is mos van klip gemaak.”
“Janie …” Theo moet homself inspan om kalm te bly. “Ek kon nie dadelik stilhou nie omdat daardie olifant ou Eentand was. Hy is ’n verstote bul en baie aggressief. As ek dadelik stilgehou het, sou hy gestorm het.”
“Jy kon darem oor my bekommerd gelyk het en nie so lelik met my gepraat het nie.”
“Ek het met jou geraas juis omdat ek geskrik het toe jy val en oor jou bekommerd was. Het jy seergekry?”
“’n Bietjie. Dit was ’n harde slag, ek het sterretjies gesien en … en …” Janie is skielik na aan trane en kan nie verder praat nie.
“Janie, moet om liefdeswil net nie nóú kies om in trane uit te bars en histeries …” Theo beteuel sy ongeduld en dwing homself om redelik te praat.
“Janie, dertig kilometer van hier af is ’n vernietigende veldbrand aan die woed. Dit kan die ganse reservaat in puin lê as ons dit nie betyds onder beheer kry nie. Ek is jammer ek het so woes gery en vra om verskoning dat jy jou kop gestamp het. Ek is nog steeds baie lief vir jou en jammer jy het seergekry. Ek sou jou graag in my arms wou neem en troos, maar daar is nie tyd nie. Ek wil so gou moontlik by die ander veldwagter kom en met die brand help. Sal jy nou soos ’n soet dogtertjie vasgegord sit en jou venster opdraai sodat die takke nie jou arm krap as ek nie betyds vir die bosse kan uitswaai nie?”
“Dis te warm as die venster opgedraai is. Ek is nie ’n kind nie, Theo. Ek is ’n getroude vrou. Al sal ’n mens nooit raai dis my bruidegom van ’n paar uur wat langs my sit nie …”
Janie kyk onderlangs na Theo en verwag dat hy sal glimlag of haar ’n haastige soentjie sal gee. Dit was
