aantrek.”
“Doen dit, ja. Ek wil net koffie kry dan trek ek ook aan.”
Hulle eet ontbyt voor die venster wat afkyk op die baai wat nou weer groen is en nie die nare grys-swart van die vorige dag nie. Sy tuur na Jack-hulle se chalets, maar daar is nog geen beweging daar nie. Geen wonder nie, dink sy suur, maar sy bly op haar hoede. Noudat dit nie meer reën nie, gaan Jack haar kom haal.
Asof hy haar gedagtes kan lees, kyk Philip op van sy roosterbrood. “Ek het gedink ons kan ry, as jy wil. Daar is ander plekke langs die kus waar ons kan … Of as jy liewer huis toe wil gaan, maar aangesien dit tog ’n langnaweek is en ons eers môre …”
“Ja,” sê sy dankbaar. “Ek … die plek is half bederf en ek is nie lus om my weer vas te loop in die ander nie. Veral omdat dit nie meer reën nie. Hulle gaan nou-nou opstaan en …”
“Ons eet klaar en ons ry,” sê hy.
Sy kyk na hom en soek die regte woorde. “Dankie, Philip,” is al waaraan sy kan dink.
Hoofstuk 9
Nicolette sê niks toe hulle ry nie, maar sy ontspan merkbaar toe hulle op die teerpad kom en die chalets nie meer sigbaar is nie. Sy blaas haar asem saggies uit en sit terug teen die sitplek.
“Was jy bang?” vra Philip.
“Nee,” jok sy. “Vir wie sal ek nou bang wees? Ek is net bly ons is weg. Gister se storm was net te traumaties en ek …”
Philip hou die stuurwiel styf vas. “Ek dink nie die storm is verby nie, hoor. Voel hoe ruk die wind aan die motor en die wolke word klaar dikker.”
“Maar ek hoef nie meer onder die afdak te sit nie,” ril sy.
Hy kyk vinnig na haar en glimlag effens. “Nee, jy is nou heeltemal veilig.”
Sy weet nie waarom nie, maar sy voel haar gedwonge om Jack te verdedig. “Ag, ek het seker oorgereageer, weet jy. Die min slaap van die vorige nag en alles.”
“Ek sien,” sê hy. “Nie al jou naweke saam met Jack was so onaangenaam nie?”
“O nee,” verseker sy hom. “Jinne, ek sal nie so mal wees oor hom as dit …” Sy byt haar lip. Moontlik ’n ontaktvolle opmerking. “Wat ek bedoel, is ek sou nie by hom gebly het as dit altyd so gegaan het nie. Nee, hy hou daarvan om saam met ’n groep vriende te kuier, maar dit was in die verlede onder beheer. Ek het mý ding gedoen terwyl hy geduik het. Jy weet, gelees of gaan stap of so iets. Gister het ek vasgevang gevoel.”
“Hoekom het jy nie vroeg al teruggegaan na die chalet nie?” Sy druk haar lippe op mekaar. “Omdat ek paartjies sien wegglip het en ek is seker hulle … jy weet.”
Hy lyk geamuseerd, maar sê niks nie.
“Nie dat ek bekrompe is nie. Allermins,” verseker sy hom. “Ek is ’n moderne vrou en wat mense doen, is regtig hulle eie saak. Ek wou net nie daar instap terwyl hulle … En ná ’n ruk was ek so miserabel dat ek glad nie meer gedink het nie.”
Hy sê vir ’n hele ruk niks nie, moontlik omdat hy so hard moet konsentreer om die motor op die pad te hou, want die wind is nou byna soos ’n orkaan. Dit gaan lê vir ’n minuut of twee en as dit weer begin, is dit met ’n ruk wat die motor van die pad wil gooi. “Het jy en Jack ooit alleen weggegaan?” vra hy toe. “Net julle twee?”
Sy dink terug. “Nee,” erken sy. “Jack sou dit vervelig vind.”
“Vind hy jou vervelig?” vra hy.
“Nee, dis nie wat ek bedoel nie,” tree sy dadelik weer vir Jack in die bresse. “Hy is mal oor my. Jy weet mos. Hy is net nie die soort mens wat iets op sy eie wil doen nie. Hy wil vriende om hom hê.”
“Ek sien.” Hy skakel die reënveërs aan, want saam met die rukwind het die reën skielik in ’n vlaag afgeswiep. “En voel jy jy het iets met die naweek bewys?”
“Bewys?” vra sy gesteurd.
“Jy wou die naweek saamgaan omdat jy iets wou bewys of iets wou sien. Dink jy jy het geslaag?”
“Ek weet nie.” Sy voel ongemaklik oor die vrae. “Ek weet jy dink hy het hom gister sleg gedra en hopeloos te veel gedrink, maar hy is nie gewoonlik so nie. Regtig. Hy hou van drink, maar ek het nog nooit onveilig gevoel by hom nie. Dat hy buite beheer is of so. Nooit.”
“Ek is bly om dit te hoor,” sê hy droog.
“Dis waar,” sê sy. “Ek dink die hele situasie – van hom en my en die verlowing – het hom onderstebo gegooi. Hy sal dit nooit erken nie, maar dis waarom hy so … uitspattig was.”
“Seker begryplik.”
Sy kyk na hom, maar hy is nie sarkasties nie. “Ek dink ons moet nou daarvan vergeet,” stel sy voor. “Dis jammer dat jy daarby betrek moes word.” Sy besef dit klink baie hooghartig. “Ek is baie bly jy het ingegryp, maar … jammer dat dit nodig was.”
“Ons los dit,” stem hy saam. “En jy ken hom beter as ek. Was jou vorige mansvriende ook soos hy?”
“In watter opsig?”
“So aantreklik en dinamies en ekstrovert.”
Sy dink hieroor na. “Ja,” moet sy toegee. “Die eerste keer dat ek ernstig verlief was, was toe ek so sewentien was en in matriek. Hy was die hoofseun en kaptein van die rugbyspan. En later … ja, hulle was maar almal eintlik so. Ek het dit nie vantevore raakgesien nie. Dink jy daar is iets verkeerd met my?”
Hy lag. “Glad nie. Dis omdat jý so mooi en dinamies is. Soort soek soort.”
“Ek is nie mooi en dinamies nie.”
“Nie?”
“Nee,” sê sy beslis. “Ek is baie ordinêr.”
Hy tuur deur die voorste ruit, sien ’n naambord in die grys reën en draai af. “Jong, ek weet nie,” sê hy. “Ek was eenkeer hier saam met my ouers. Daar was sulke grasdakhutte wat baie lekker was, maar in hierdie reën …”
Sy begin ook wonder of hulle nie liewer huis toe moet gaan nie. Aan die ander kant is hy seker geregtig op ’n bietjie vakansie weg van haar veeleisende vriende, dus bly sy stil. Die slegte weer het hier ook vakatures gelaat en hulle kry maklik ’n eenheid. Die enigste nadeel is dat daar ’n sentrale parkeerruimte is van waar hulle na die rondawel moet hardloop met hulle bagasie. Toe hulle eers binne is, is sy aangenaam verras deur die ruimte en hy deur die feit dat daar televisie is. Hy het skaars hulle tasse neergesit toe skakel hy al aan.
“Nou toe nou,” sê sy verbaas. “Ek het jou nie opgesom as ’n televisiekyker nie.”
Hy kyk skuldig oor sy skouer. “Dis rugby later vanmiddag. Wil jy nie hê ek moet kyk nie?”
“Jy mag doen wat jy wil, Philip,” sê sy. “Ek is selfs bereid om saam met jou te kyk mits jy dit vir my verduidelik. Ek het nie broers nie, sien. Ek verstaan die telling, maar nie veel van die fyner nuanses nie.”
“Het die
