sê sy vererg. “Ek laat nie sommer aan my soen nie!”
“Dis nie wat ek wou impliseer nie.”
Hy lyk so verskonend dat sy onmoontlik kwaad kan bly. “Ek dink ons moet my kêrels uit die gesprek laat. Ek gaan nou kyk wat jy alles in die koslyn ingepak het sodat ek kan beplan wat ons gaan eet.”
“Daar’s iets van alles en daar is ’n winkel vir die kampeerders.”
“Wat nie noodwendig heeldag gaan oopbly nie,” sê sy en stap na die klein kombuisie. “Dis nogal interessant,” sê sy vir hom oor die oop toonbank. “Ons, ek en jy, leer mekaar ken in gehuurde hutte en chalets en rondawels. Dis ongewoon, dink jy nie?”
“Nee,” sê hy, sy oë op die skerm waar nou ’n sokkerwedstryd aan die gang is.
“Het jy al jou vorige meisies ook naweke na oorde geneem?”
Hy kyk op. “Watse vorige meisies?”
“Was daar behalwe Amelia niemand anders nie?”
“’n Paar,” gee hy toe. “Toe ek jonk was. En nee, ek het hulle net uitgeneem vir etes of fliek.”
“Ons situasie is dus vir jou ook ’n nuutjie?”
“Oorweldigend nuut,” sê hy. “Maar jy moet begryp, ek was nog nie vantevore verloof nie. Miskien neem ek my verantwoordelikhede te ernstig op.”
“Soos gister? Ek is baie bly jy het. Baie bly. En dis goeie oefening vir die dag as jy en Amelia bymekaar is. As sy vir ’n naweek weggaan saam met mense wat haar in die steek laat, gaan jy weet net wat om te doen.”
Hy gee haar ’n lang kyk voor hy hom na die rugby wend. “Ek sal nou stilbly,” belowe sy. “Net tee maak en jou nie verder irriteer nie.”
Die wind gaan lê later en die wolke trek oop. Die plek waar hulle nou is, bestaan ook nie net uit ’n klein baaitjie omring van groot rotse nie, maar het aan die linkerkant ’n lang wit strand, en ná die rugby verby is, trek hulle baadjies aan en gaan stap. Dis vir Nicolette baie lekker; dis duidelik dat Philip ook van stap hou en veral stilstaan as daar ’n interessante skulp te sien is of hulle eers wil kyk na die plaat seemeeue wat in ’n sonkol staan en bak.
“Is dit nie lekker nie?” vra sy vir hom. “Ek gaan my skoene uittrek. Ek wil die sand tussen my tone voel.” Sy doen dit dadelik, druk haar sokkies in haar baadjiesak en bind die veters aanmekaar vas sodat sy haar skoene om haar nek kan dra.
“Jy lyk nou na ’n boemelaar,” sê Philip.
Sy huppel deur die sand en in die vlak water al gil sy oor die koue water. Ander mense, dankbaar dat die reën opgehou het, kom uit hulle huise en stap langs die see, sommiges met baljarende honde by hulle. ’n Wit labrador met ’n stuk dryfhout in sy bek kom na Nicolette en verwag kennelik dat sy dit vir hom moet gooi, wat sy ook vir omtrent vyftien minute doen tot die eienaars haar red en die onwillige hond wegroep.
Toe hulle binne sig is van die rondawels sien hulle nog ’n groepie wandelaars, twee meisies en drie mans, en soos hulle nog die hele tyd doen, knik hulle vriendelik en wil verbystap.
“Philip?” sê die een meisie en maak haar los van die groepie. “Is dit jy?”
Hulle bly staan en die meisie kom nader gehardloop. Sy is lank en blond, haar hare los oor haar skouers en af teen haar rug.
“Philip?” roep sy uitgelate. “Dit ís jy! Wat maak jy hier?” Sy werp haarself teen sy lyf, haar arms styf om sy nek en soen hom kruis en dwars oor sy gesig. “Dis die wonderlikste verrassing! Ek sê nou net dis tyd dat ons ’n bekende raakloop. Is die weer nie goor nie? Ons sit al twee dae lank vasgevang in die huis, dis om van mal te word.”
Nicolette staan haar swyend en aankyk. Sy is baie mooi. So, met haar arms opgelig om Philip se nek, trek haar truitjie op en ontbloot ’n plat bruingebrande midrif en rug.
“Kan ek julle voorstel?” vra Philip. “Nicolette, dis Louisa.”
Louisa glimlag vriendelik vir Nicolette, maar haar aandag is by Philip. Die ander lede van die groep kom ook nader en almal word voorgestel. Die een man is Louisa se broer, die ander vriende, en hulle gaan tuis in Louisa se ouers se strandhuis, ’n groot ligblou-en-wit huis teen die effense hoogte bokant die rondawels.
“Julle gaan saam met ons kom braai,” dring Louisa aan. “Ek het gedog die reën hou net nooit op nie en nou het dit en dit gaan ’n lekker aand word. Sê ja, Philip,” pruil sy. “Julle sal kom, sal julle nie? Hoeveel jaar laas het ek jou gesien? Ons het soveel om op te vang.”
Philip het uiteindelik Louisa se arms om sy nek losgekry en hy kyk vraend na Nicolette. “Is dit reg met jou?”
“Natuurlik,” sê sy. “Ons het self gedink ons sal vanaand braai as die weer dit toelaat en ek het die vleis …”
“Bring dit saam,” jubel die meisie. “Hoe meer hoe lekkerder.”
“Dan moet ons die vuur gaan pak,” kondig Louisa se broer aan. “Dis al halfsewe.”
Louisa haak by Philip in toe hulle terugstap. “Julle gaan nie nou draal nie,” sê sy gemaak streng. “Julle moet dadelik kom.”
“Ek moet net verklee,” sê Nicolette en wys na haar nat broekspype.
“Ag, julle kan net so kom. Dis net ons en dis informeel.”
“Ek wil droog aantrek,” sê Nicolette ferm.
Sy sê niks toe hulle later na die rondawel stap en Philip oopsluit nie. Sy staan op die stoepie en slaan die sand uit haar skoene, gaan sit en vee haar voete af. “Ek weet nie presies wat om aan te trek nie,” sê sy vir Philip toe sy instap. “My langbroek van gister is nog klam en baie verkreukel en hierdie een is ook nou nat.”
“Jy’t gehoor wat sy sê, dis nie formeel nie.”
Nicolette trek haar enigste romp en bloes aan, dieselfde trui omdat dit al is wat droog is, maar doen nogal moeite met haar grimering en sit ’n paar goue oorbelle aan. Sy pak hulle vleis in ’n skotteltjie en Philip kry ’n bottel wyn.
“Is sy ’n ou vriendin?” vra sy toe hulle opstap na die blou huis.
“Ons het mekaar hier ontmoet een vakansie,” sê hy. “Ek het jou mos gesê ek was hier saam met my ouers.”
Sy kyk op na hom en knip haar oë onskuldig. “Het jy van haar vergeet of is dit waarom jy hiernatoe gekom het?”
“Ek het eintlik vergeet,” erken hy. “Dit was ’n hele paar jaar gelede.”
“Regtig?” sê sy.
Hy kyk haar ondersoekend aan. “Jy klink ongelukkig. Is jy nie lus hiervoor nie?”
“Nee, nee,” sê sy vinnig. “Dis nie asof ek ander planne het nie. Ek is baie bly om jou onthalwe dat jy ou vriende raakgeloop het.”
Toe sy voor hom die blou huis se ruim woonkamer met sy glasvensters na drie kante instap, taan haar entoesiasme. Louisa kom hulle dartelend tegemoet in ’n uitrusting wat Nicolette
