die nuwe huis van sy suster, Natalie, en haar man, Neethling. Hy kan ’n rukkie sit en musiek luister, maar dis asof hy vir die eerste keer besef dat Marley nogal baie oor die liefde sing.
Hy het vrae. Baie vrae. Die een waaroor hy die meeste wonder, kan niemand anders egter vir hom beantwoord nie. Hoekom kan hy nie ophou aan Nicola dink nie? Dáárdie vraag. Dit is die een wat hom die afgelope paar dae sedert Kersdag besig gehou het. Hy was elke dag op kantoor, die enigste siel wat so toegewyd is. Hy het elke dag probeer werk en by tye kon hy konsentreer, maar as hy hom weer kom kry, sit en tuur hy voor hom uit en is sy gedagtes weer by Nicola en haar bleddie rooi rompie.
En haar reaksie toe René haar uitvra oor die vlugtelinge wat onlangs na Europa gestroom het? Hy het reg langs haar gesit, sy oë was op haar. Sy het oënskynlik nie gereageer nie. Maar vir ’n breukdeel van ’n sekonde, so vinnig dat niemand anders dit sou kon gesien het nie, het haar gesig, haar asemhaling, haar hele lyf verander.
Maar sy het nie gehuil nie. René, wat net foto’s gesien het van die gebeure, het hartseer geword toe sy daaroor praat. Sy het Nicola getroos, maar Nicola was nie hartseer nie. Nie ooglopend nie. Tog het sy dit diep gevoel; hy weet omdat hy gesien het hoe sy reageer. Hoekom sou sy haar emosies so inhou? Sy ken hom nie goed nie, maar al die ander wat om die tafel was, is familie, mense by wie sy tog sekerlik haarself kan wees.
Die woorde van die lirieke dring weer tot hom deur. “I want to love you every day and every night.” En hoe het sy geweet hy hou van Bob Marley?
Iemand klop teen sy venster. Natalie staan hande op die heupe langs sy motor. Hy klim uit.
“En as jy so sit en droom? Ek waai en roep, maar jy is op ’n heel ander plek.” Sy gooi haar arms om sy nek. “Kom in, ons is baie dankbaar jy is vroeg. Mila is onmoontlik, en ek en Neethling kry net nie klaar nie.”
Hy druk Natalie styf teen hom vas en vir ’n oomblik lê sy haar kop teen sy bors.
“Ek is so bly jy het deur al die jare nooit na my ophou soek nie, Ouboet,” prewel sy.
“Ek ook.” Hy druk ’n soen op haar kop. “Ek het amper moed opgegee, maar het nooit regtig van my klein sussie vergeet nie. En toe ek hoor van die kinderhuis waar jy was, het ek geweet daar is ’n goeie kans om jou op te spoor. En hier is ons nou, al ’n jaar lank deel van mekaar se lewens.”
Sy gryp sy hand, haar oë blink: “Dit was die wonderlikste jaar in my lewe. Nie net het ek ’n broer gekry nie, maar ook ’n man en ’n baba.”
Hy sit sy arm om haar skouers en beduie na die nuwe huis. “En ’n nuwe huis. Ek neem aan julle gaan jou skakelhuis verkoop?”
“Nicola gaan dit oorneem. Ek en Amelie is so bly. Ons was al twee so gelukkig in die plek en ons is opgewonde omdat ‘ons huis’ in die familie bly.”
“Nicola? Hoekom het sy ’n blyplek gesoek? Sy het mos ’n woonstel, dan nie?”
“Ja, maar sy het dit verkoop. Sy het nog altyd van die karakter van die skakelhuis gehou, en toe ons sê ons dink daaraan om ’n groter huis te koop, het sy dadelik laat weet sy wil die plek asseblief hê. Sy het haar woonstel die afgelope jaar mos gemeubileerd uitverhuur, maar later in die mark geplaas. Dis al ’n ruk gelede verkoop. Dinge werk nou mooi uit. Die nuwe eienaars van haar woonstel wil einde Januarie intrek. Dit gee ons kans om die skakelhuis te laat uitverf voordat sy daar intrek.” Sy lag. “Ons hoop sy is net so gelukkig daar soos wat ons was en dat sy iemand sal kry wat haar liefhet en verstaan.”
Terwyl sy praat, haal Francois die wyn en sjokolade wat hy saamgebring het uit. Hy laat die bottel amper val. Iemand sal kry wat haar liefhet?
Hy gee die sjokolade vir Natalie. “Soek sy so iemand?” glip dit uit voordat hy kan keer.
“Mmm, my favourite, dankie! Nicola sê gewoonlik sy het nie tyd vir ’n verhouding nie, maar ek gun haar ’n goeie man. Sy …”
“Ek het hulp nodig,” roep ’n paniekerige Neethling van die voordeur af. “Mila het jou bottel handeroom in die hande gekry. Sy … dis … kom help, asseblief.”
“Ag tog,” kreun Natalie. “Sy’s al gebad!” Sy en Neethling verdwyn in die huis.
Francois stap stadig soontoe. Tot onlangs sou hy heel waarskynlik die hasepad gekies het as iemand praat van dogtertjies wat handeroom oor hulleself uitgooi. Maar die afgelope jaar het hy gewoond geraak aan die lyfies van die kinders in die uitgebreide familie waarvan hy deel geword het. En die gedagte aan babas en kleuters is nie meer so vreesaanjaend nie.
Nicola. Iemand wat haar liefhet! ’n Ander man? Wow! Dis nie ’n gedagte waarvan hy hou nie. Hel, skrap dit – hy haat dit.
“Francois, kom help asseblief!” Natalie klink ontsteld. Hy moet seker gaan help.
Dis ’n heerlike soel Oujaarsdagaand en die hele familie is buite op die stoep. Die tafel is gedek, die manne staan en braai, die kinders speel op die gras. Nicola lê op haar maag ’n entjie van hulle af met haar kamera gereed sodat sy foto’s kan neem.
Die son is nog nie heeltemal onder nie, maar die ergste hitte van die dag het vir ’n koel luggie plek gemaak.
“Mila sit nie vir ’n oomblik stil nie!” roep sy na ’n rukkie uit. “Pierre en Paul is maklik, en ek kon ’n paar foto’s van Dewald en Christo neem waarmee ek tevrede is, maar Mila woel aanmekaar.”
“Wat kan ek sê?” vra Neethling, hoog in sy skik, van die vuur af: “Ek het twee besondere vroue in my lewe.”
“Sy is omtrent ’n besige enetjie.” Natalie keer Mila wat wil opstaan, en die dogtertjie gee haar ma ’n kwaai kyk. “Sien? Kwaai ook. Nicola, kom sit en ontspan jy ook.”
Nicola hou haar kamera gereed voor haar. “Die lig is dié tyd van die dag eintlik net reg. Ek gaan nog ’n rukkie wag. Dalk is daar ’n paar uitsonderlike oomblikke.”
“Ek is so bly jy’s terug.” Amelie buk af om vir Nicola ’n drukkie te gee. “Ek gun jou die jaar wat jy rondgeloop het, maar dit was darem baie lank. Jy het so baie geleenthede gemis!”
“Ek was nog hier toe Dewald gebore is. En ek het my vlugte geskuif om Neethling en Natalie se troue te kan bywoon; dis net klein Mila se geboorte wat ek gemis het.”
“En Christo se derde verjaarsdag,” kla Chris kamtig. “En natuurlik ons almal s’n.”
“Ag, toe nou, ek was nie eens ’n volle jaar weg nie,” redeneer Nicola. “En nou is ek hier. Ek gaan eers weer in Maart weg.”
“Jy’s dan pas terug, waarnatoe nou?” vra haar ma.
“Santa Fe, die hoofstad van Nieu-Mexiko,” sê Nicola terwyl sy Mila deur haar kamera dophou. “Dis net vir ’n paar dae, Ma. Daar is ’n werkswinkel oor portretstudies wat ek graag wil bywoon. Dit word deur twee wêreldbekende fotograwe aangebied.”
“Jy kan hulle dalk ’n ding of twee leer. Jy neem foto’s vandat ek kan onthou,” sê Neethling.
“Vandat sy ’n kamera op haar agste verjaarsdag gekry het,” sê haar ma.
“Gesigte fassineer my nog altyd. Geen twee mense is eenders nie,” prewel Nicola terwyl haar hand bokant die knoppie huiwer. Klein Mila leun vorentoe, trek ’n speelding nader en gooi dit so ver soos wat haar
