waarvoor sy gewag het! Klik-klik-klik.
Tevrede kyk Nicola na die foto – ’n wenner! Nou kan sy die res van die familie afneem. Sy sit regop en kyk deur al die foto’s wat sy so pas geneem het. Om ’n onbevange oomblik te kan vasvang, wil gedoen wees, maar sy het ’n paar sulkes geneem.
“Jy sal nooit ’n man kry as jy so aanmekaar rondloop nie,” terg haar ma.
Nicola kreun hardop: “Ma, drie van jou kroos is getroud. Jy het vyf kleinkinders, los my uit. Ons hoef nie almal te trou nie. Ek is buitendien so besig, tyd om ’n man gelukkig te hou het ek beslis nie.”
“Mmmm, kom ons wag totdat jy in die skakelhuis intrek,” sê Amelie. “Ek en Natalie was ook al twee footloose and fancy-free toe ons daar ingetrek het. Maar toe kruis ons paaie met dié van die Meyers, en kyk nou.” Sy beduie na die kinders.
Nicola hou haar besig met haar kamera. Francois staan by die vuur met sy rug na hulle, maar hy moet elke woord hoor wat gesê word. Aargh! Hoekom wonder sy daaroor? Geïrriteerd staan sy op en slaan die los gras af van haar romp wat tot op die grond hang. Sy het nie kans gesien om weer ’n kort nommertjie aan te trek nie. ’n Week lank het sy gedroom oor die uitdrukking in Francois se oë toe hy haar rompie wou aftrek.
Die hele week het sy verdomp verwag die man gaan haar bel. Dis nie asof sy wou hê hy moet bel nie, maar hy hét beide sy hande op haar bobene gehad. Dit was heeltemal logies om te dink hy sou bel. Of dalk net ’n boodskap stuur, of iets. Sodat hy iets oor sy hande op haar bene kan sê. Maar nie ’n piep nie. Wie maak so? Dit behoort haar nie te pla nie, sy wil nie daaroor gepla wees nie, maar sy is. En dit irriteer die lewende …
“Hoekom staan en frons jy so?” roep Natalie. “Kom sit.”
Terwyl sy praat, buig Neethling oor sy vrou en soen haar.
Nicola se kamera is gelig voordat sy regtig die besluit neem: Klik-klik-klik. “Dis mos nou ’n baie nicer foto as dié wat ek moes neem toe jy nog net leepoog na Natalie geloer het,” terg sy.
“Ja, toe,” sê Neethling. “Ek wag nog vir die man wat jou voete netjies onder jou uitslaan. Dan praat ons weer. Al probleem is, ons sal nooit foto’s daarvan sien nie. Jy is al een wat altyd ’n kamera byderhand het.”
Amelie lag en hou haar selfoon in die lug. “Wel, ek hou altyd my foon byderhand vir ingeval sy dalk ’n man saambring. ”
“Moenie asem ophou nie,” brom Nicola.
“Gepraat van voete onder iemand uitslaan. Francois, wat het geword van daai blonde girl wat jy een of twee keer na ons Sondagmiddagetes gebring het?” vra Chris. “Ons het haar lanklaas gesien.”
“Sonet?” vra Francois.
Nicola gaan sit, haar bene skielik lam. Verbouereerd kyk sy deur die foto’s op haar kamera, maar sy sien niks raak nie. Blonde girl? Niemand het voorheen iets gesê oor ’n blonde girl in Francois se lewe nie.
“Haar naam onthou ek nie, maar sy was baie danig met jou, dít onthou ek,” lag Chris.
“Nee wat, ons werk saam en is net vriende. Sy is ook nuut in die Paarl, en ek het net …”
Chris slaan hom op die skouer. “Toemaar, jy hoef nie te verduidelik nie,” terg hy.
O, aarde, dit gaan ’n baie, baie lang aand word as sy nou al opgewerk en sonder asem is. Of Francois nou twintig vroumense vir etes bring, dit het hoegenaamd niks met haar te doen nie. Wat in sy lewe aangaan, is sy saak. Behoort te wees.
Sy vat ’n groot sluk wyn. Kan sy asseblief tog nou aan iets anders dink? Anders gaan sy mal raak. Oujaarsdagaand word gewoonlik uitgerek totdat almal mekaar teen middernag kan voorspoed toewens op die nuwe jaar. Eers dan gaan almal huis toe. Wat beteken sy kan nie loop voor oor vier ure nie. Wat beteken sy moet vrolik wees en vir almal glimlag en nie elke twee minute in Francois se rigting kyk nie. Vir nog vier ure.
Amelie het ook met haar selfoon begin foto’s neem, en sy wil baie seker maak daar is nie iewers ’n foto van haar wat sy nie kan verduidelik nie. Sy weet goed wat ’n kamera alles kan verraai. Dis juis die foto’s wat sy van haar twee broers geneem het wat hulle liefde vir die vroue in hulle lewens verklap het.
Liefde? Waar kom dít nou vandaan? Niemand praat van liefde nie! Lawwigheid, ja. Dis al wat hierdie simpel bewerigheid in haar binneste is wanneer Francois in die rondte is. Skone lawwigheid.
Hoe de hel het dit gebeur?
Francois trek die stoel uit. Hy sit weer om die een of ander duistere rede reg langs Nicola. Sy gesels met Amelie aan die oorkant van die tafel, maar is bewus van elke beweging wat hy maak. Moenie vra hoe hy dit weet nie, hy weet net. Hy sien dit aan haar lyf, hoor dit aan haar asemhaling. Sy weet van hom hier langs haar.
Hy skuif vorentoe, probeer ongemerk sy stoel effens skuif, maar die tafelpoot is in die pad. Blomme. Haar geur spoel oor hom. Wat ís dit wat hy ruik? Viooltjies? Rose? Pronkertjies? ’n Mengsel van die klomp? Hy kan sy vinger nie daarop lê nie, maar wat dit ook al is, dit maak hom heeltemal mal.
Hy vat gou ’n sluk wyn. Hy is lankal nie meer ’n hormoonaangedrewe skoolseun nie, magtag. Sy werk neem al sy tyd in beslag, hy het pas al sy spaargeld van die afgelope tien jaar gebruik om aandele in die firma te koop waarby hy betrokke is. Tyd vir vroumense en verhoudings het hy vir seker nie.
Die vroumens kan sekerlik enige man kry wat sy wil hê. Dis belaglik om eens te dink aan die moontlikheid van ’n verhouding tussen hulle. Sy het ’n familie, ’n beroep waarin sy uitblink – hy het niks om haar aan te bied nie.
Die gevoel van oë wat oor jou gly, wat jou weeg en telkemale te lig bevind, ken elke weeskind goed. Hy ook. Daardie bitter smaak van teleurstelling op die krop van die maag wil hy nooit weer ervaar nie. Dis die hoofrede hoekom hy sorg dat sy hart nooit betrokke is wanneer hy ’n vroumens uitneem of, in sommige gevalle, selfs seks met haar het nie. As grootmens verstaan hy met sy verstand hoekom hy so is, verstaan hy die begrip “vrees vir verwerping” alte goed. Maar hy het sy suster en hy is vir die eerste keer in sy lewe deel van ’n familie – dis meer geluk as wat hy ooit gedink het na sy kant toe sal kom.
Hoekom hom verder blootstel?
Waarom de hel die vroumens met haar kamera hom nou skielik pla, weet nugter. Hy het haar net ’n paar keer gesien voordat sy oorsee is, maar om die een of ander rede het hy sy ore altyd gespits wanneer iemand oor haar praat, veral gedurende die tyd wat sy weg was. Op dié manier het hy geweet waar sy haar bevind, wat sy doen en wanneer sy terugkom.
Waarop hy glad nie voorbereid was nie, was sy reaksie toe hy haar weer sien – gebukkend, haar netjiese boudjies in rooi kant gehul in die lug.
Volbloedmans reageer op mooi girls. Hy is geen uitsondering nie. Maar hel, hy hoef ook nou nie onophoudelik, kwylend aan die vroumens te dink nie.
“Kom ons bid,” sê Neethling.
Gelate vou sy hand om Nicola s’n en wag hy vir die hitte wat teen sy arm op beweeg, vir sy hart om wild aan die klop te gaan.
Die gebed is gou verby, en Nicola trek haar hand onmiddellik weg.
“Op die ou jaar!” Chris lig sy glas.
Die wilde galop van Francois se hart bedaar effens. Baie effens.
Teen skuins voor
