af terugkom.
Haar pa slaan sy arm om haar skouers. “Dis nog net ’n paar minute, Nic, ek kan sien jy is al reg vir slaap.”
“Ek ís nou vaak, maar dit is ook nie asof enige van julle nog baie op en wakker is nie.”
Amelie en Natalie kom terug.
“Die kinders is uit soos kerse.” Amelie gaan sit langs Chris.
Haar pa en ma neem plek in op die een bank, Natalie en Neethling op die ander een, en al wat oor is, is nog ’n stoel.
“Francois, kry nog ’n stoel …” begin Natalie.
“Ek sit sommer hier op die kussing.” sê Nicola vinnig en gaan sit plat op die grond voordat iemand iets verder kan sê.
Dis eers toe Francois skuins agter haar op die stoel gaan sit dat sy bewus word van hoe naby sy aan hom is. Maar enige beweging wat sy nou maak, gaan aandag trek, so sy sit kiertsregop en stokstyf.
“Jy kan nie so sit nie, Nicola …” Natalie mik om op te staan.
“Skuif terug sodat jy teen die stoel kan leun,” sê Francois agter haar.
Twee hande vou om haar skouers. Sy skuif agtertoe. Dis ’n breë stoel, so daar is plek vir haar rug, maar reg langs haar lyf is sy bene. Sy gespierde, bruingebrande bene.
Help.
Haar kamera. Sy moet haar kamera in haar hande hê. Sy mik om op te staan, maar Francois druk met sy een hand op haar skouer: “Jy het dit nie nou nodig nie,” sê hy sag sodat net sy dit kan hoor.
Hoe sou hy weet wat sy wou gaan doen het? Sy sak terug. Omkyk kan sy nie nou nie, almal gaan sien.
“Oukei, Nuwejaarsvoornemens? Ek sal begin,” sê Chris.
Om haar dreun stemme, maar Nicola hoor nie ’n woord nie. Al wat sy voel, is die hitte van Francois se bene teen haar lyf en al wat sy hoor, is sy asemhaling. Sy onegalige asemhaling. Nes hare.
“En jy, Nicola?” vra haar ma.
Almal hou haar afwagtend dop.
“Uhm … wel, daar is die uitstalling, die werkswinkel in Santa Fe …”
“Dis alles dinge wat jy gaan doen,” sê Francois agter haar. “Ek weet nie of dit tel as voornemens nie.”
Hierdie keer draai sy om na hom toe. Almal kan seker sien hoe vererg sy is. “Natuurlik is dit voornemens. Wat is joune nogal?”
Hy trek nie ’n spiertjie nie: “Om meer verdraagsaam te wees.”
Natalie lag. “Wat kan jy nogal nie verdra nie?”
“Mense wat agter ander dinge skerm.” Sy oë hou hare vas.
Wat wil hy nou eintlik daarmee sê? Wat weet hy van haar af?
Êrens toet ’n motor lank en hard, klappers begin skiet. Nicola kyk weg. Hy kan baie bly wees hier is ander mense.
“Nuwejaar!” roep Amelie en spring op. “Happy New Year, almal!”
Almal staan op. Nicola druk op die grond om op te staan, maar ’n hand vou oor haar elmboog en help haar op. Sy ruk haar arm weg en omhels haar broer wat langs haar staan. As sy Francois so irriteer, hoekom vat hy gedurig aan haar?
Daar word oor en weer drukke en soene uitgedeel. Nicola maak seker sy bly so ver moontlik weg van Francois en beweeg deur se kant toe.
“Amelie en Chris, die kinders slaap nou so lekker. Los hulle hier tot môreoggend, dan kan julle bietjie later slaap,” bied Natalie aan.
Amelie en Natalie begin praat. Nicola kyk vinnig rond. Haar ma en pa is ook op pad, sy kan nou maar wegglip.
“Ek is op pad!” roep sy vrolik.
“Kan ons jou môre kom oplaai?” vra haar ma.
Nicola frons. “Oplaai? Waarnatoe?”
Haar ma gee haar ’n drukkie. “Lyk my jou kop is nog op ’n ander plek. Ons kry mekaar mos môre by die Spice Route vir lunch.”
“O, natuurlik, ek het skoon vergeet. Maar ek bly aan die ander kant van die dorp …”
“Ek bly naby aan haar, tannie, ek kan haar sommer oplaai,” sê Francois agter haar.
Nicola kners op haar tande. “Dis nie …”
“Dankie, Francois. Dit sal nice wees,” sê haar ma met ’n breë glimlag.
“Mamma …”
“My kind, as ’n aantreklike man jou wil oplaai, sê ’n mens net ja, dankie,” fluister sy. En met ’n wuif is haar ma en pa weg.
“Is julle ook op pad?” vra Natalie.
“Ek is,” sê Nicola. “Baie dankie vir die heerlike aand. Sien julle môre!” Sy moet wegkom.
“Ek is ook op pad. Sien julle in die nuwe jaar,” sê Francois.
Nicola wag nie om te hoor hoe daar gegroet word nie. So vinnig soos sy kan, stap sy in die rigting van haar motor.
Voor sy haar hand kan uitsteek om die motordeur oop te maak, is Francois langs haar. Hy tree voor haar in en maak die deur oop.
“Ek kan my eie deur oopmaak.” Sy probeer nie eens meer haar irritasie wegsteek nie.
Hy sê niks, kyk net vir haar.
“En ek kan self môre by die Spice Route uitkom, ek was al hoeveel kere daar en het beslis nie …”
“Jy praat darem baie,” sê hy en soen haar.
Vererg probeer sy hom wegdruk, maar haar hande beland op sy skouers net toe hy haar nadertrek. Onder haar vingers rimpel sy spiere. Begeerte vervang irritasie en in plaas daarvan om hom weg te druk, bondel haar hande sy hemp saam.
Sy tande byt sag aan haar onderlip, ’n snak glip oor haar lippe en blitsig glip sy tong verby haar tande tot in die holte van haar mond waar hulle tonge ontmoet, mekaar verken, verstrengel raak.
Agter hulle klap die voordeur, iemand lag.
Nicola druk Francois weg. Hy lig sy kop, sy oë halfmas. “Happy New Year,” prewel hy. “Dis al wat ek wou … maar toe … jy …” Hy draai om en stap met lang treë na sy motor toe.
Nicola moet gaan sit. Haar bene is heeltemal, heeltemal lam. Chris en Amelie kom verbygestap.
“En toe?” Chris druk haar motordeur toe. “Ek dog jy’s lankal weg.”
Verbouereerd skakel sy haar motor aan. “Uhm … ja, ek …”
“Is als reg?” vra Amelie fronsend.
Nicola probeer glimlag. “Als reg. Sien julle môre.”
