die motor maak hy weer galant vir haar die deur oop.
Die laataandverkeer is besiger as gewoonlik, maar sy ontspan heeltemal en leun terug teen die sitplek.
“Snaakse ou, daai Bartho Krüger,” sê Willie. “Niemand anders kon by jou uitkom nie, want hy het jou heelaand gemonopoliseer.”
Die motor ruk skielik sidderend soos Willie briek trap. Victoria se lyf du vorentoe tot waar die gordel hard teenkanting bied. Eers op die laaste oomblik sien sy waarom Willie so vinnig gerem het: die taxi wat teen ’n hoë spoed slingerend oor die pad reg van voor op hulle afgejaag kom. Wanhopig draai hy die stuurwiel, maar dis te laat.
Die laaste wat sy hoor, is haar eie stem wat hard, hoog en aanmekaar gil.
“Victoria? Maak oop jou oë.”
Die kalm stem hou aan dat sy haar oë moet oopmaak, al het sy nie baie lus nie. Sy sweef êrens sag en warm waar dit rustig en stil is.
“Tori? Maak oop jou oë!”
Sy dwing haar oë oop. Dit was onmiskenbaar Belle se skril stem en die dringendheid daarin maak haar bang.
“Welkom terug,” sê die kalm stem. Dit behoort aan ’n man in ’n wit oorjas met ’n sagte gesig.
Sy wil antwoord, maar sy kwaak soos ’n eend met asemhalingsprobleme.
“Toemaar. Moet nog nie probeer praat nie.” Hy sit sy hand op haar voorkop en kyk dan weer na haar. “Jy was in ’n ernstige ongeluk en die afgelope paar uur was jy bewusteloos. Jy en jou vriend het albei seergekry, maar niemand is dood nie.”
“Hallo, vriendin. Dis hoog tyd dat jy wakker word. Ek moet huis toe gaan en gaan slaap.” Belle gaap. “Ek sal jou ma en pa net eers gaan roep,” sê sy. “Hulle het geloop toe ek gekom het, om net bietjie koffie in die kafeteria te gaan drink.”
Dit is moeite vir Victoria om haar oë oop te hou. Sonder om verder te wonder oor die motorongeluk en Belle wat wil gaan slaap, gly sy weer weg in ’n diep slaap.
Wanneer sy weer wakker word, is dit haar ouers wat oor haar leun, en hoor sy haar ma se heserige stem: “Jy moet ’n eis instel, Dirk, sommer vandag nog. Daardie taxibestuurder moet betaal vir wat hy aan ons kind gedoen het.”
Sy hoor nie die antwoord nie, want dis makliker om weg te glip in die ongekompliseerde newelwêreld.
Eers ’n dag later word Victoria ontslaan en begin sy daarna voel om ’n geselskap te voer. Van die ongeluk onthou sy niks nie. Die funksie vooraf in die hotel kan sy vaagweg herroep, maar elke keer wanneer sy daaraan dink, word die prentjies in haar geheue darem bietjie helderder.
“Was Willie ook in die hospitaal?” vra sy toe sy uiteindelik onthou dat sy saam met hom in die motor was.
“Ja, maar hy is ook al ontslaan. Hy het sy rug baie seer gemaak, maar die dokters gaan eers kyk of hy sonder ’n operasie kan regkom. Dalk doen fisio en oefeninge die ding,” vertel Belle.
“Is hy terug by die werk?”
“Nee, ek glo nie. Die arme man verduur baie pyn, en ek dink nie hy kan lank sit of staan nie. Sulke goed vat tyd, sê almal.”
“Arme Willie. Ek sal maar so gou moontlik teruggaan.”
Belle kyk skewekop na haar. “Weet jy dat die dokter meen dit gaan ’n hele rukkie duur voordat jy regkom? Dat jy ’n klein bietjie bloeding op die brein opgedoen het? Nie so erg dat hulle moes opereer nie. Dié soort bloeding verdwyn gewoonlik gou, sê die dokter, maar jy sal nie dadelik kan teruggaan werk toe nie. Jou pa het in elk geval ook ander planne vir jou,” voeg sy met ’n laggie by.
“Wat bedoel jy?”
“Nee, ek sê niks. Laat hy maar vir jou sy plannetjies kom vertel.”
Die vliegtuig is iewers oor die wye oseaan toe Victoria wakker word en orent probeer sit – nie die maklikste taak nie, want die sitplek voor haar lê amper op haar skoot, en Belle weer op haar skouer.
“Belle, word wakker,” sê sy dringend en stoot haar vriendin orent.
Belle kreun en val na die ander kant toe – teen die aantreklike adonis wat langs haar rustig, hande op die maag gevou, sit en slaap. Soos gewoonlik het Belle, die aardsflerrie, die jackpot geslaan met haar reisgenoot.
Toe Victoria se pa ’n week gelede die vliegtuigkaartjies gekoop het, kon hy net twee sitplekke langs mekaar in die middelblok van die vliegtuig kry. Aan Belle se regterhand sit ’n mooie man; aan Victoria se linkerhand sit ’n verkrimpte Chinese vroutjie wat nie ’n woord Engels (of Afrikaans, natuurlik) verstaan nie. Sy knik haar kop en glimlag net sodat haar skreefogies heeltemal verdwyn wanneer Victoria met haar praat. Wanneer Victoria badkamer toe wil gaan, moet sy gebare maak wat haar soos ’n totale idioot laat voel en Belle laat lag.
Gats. Sy kan Belle nie so los nie, dink sy skuldig. As Belle nou moet wakker word en besef sy gebruik die sexy man se boarm as kussing, gaan sy dalk skaam kry. Of dalk nie? Dalk slaap hy ook nie so vas soos hy voorgee nie en geniet hy elke oomblik wat Belle se blonde krulle oor sy borskas val.
“Belle,” sê sy harder en ruk haar terug. Sy kan nie toelaat dat haar vriendin haar so aan die mooi man opdring nie. Selfs nie al is sy ’n flerrie van formaat nie.
“Wassit?” vra Belle terwyl sy met haar hand oor haar mond vee. “Voel jy sleg?”
“Nee. Sit regop. Jy lê op die man langs jou.”
“Ten minste het ek geslaap! Nou’s ek wakker.”
“Dis goed, want ek moet met jou praat. Ons moes nie na my pa geluister het nie. Dis ’n fout. ’n Heeltemal idiotiese idee.”
“Waar val jy nou uit?” vra Belle met ’n lang gaap. “Watse fout?”
“Dis ’n fout om net … net ons werk te los en vir meer as twee weke vakansie te gaan hou. Sommer so, nadat ek al ’n hele tien dae siekverlof gehad het. En jy, dalk sal jy nie genoeg geld maak dié maand om jou verpligtinge na te kom nie?”
“Ek dink nie dis ’n fout nie,” gaap Belle agter haar hand. “Ek dink dis baie nice van jou pa om ons gratis en verniet te laat vlieg om hulle op die Queen Mary in Hongkong te gaan join. In my lewe sal ek nooit self so ’n vakansie kan bekostig nie, want dis te bliksies duur. En wat laat jou dink ek gaan nie genoeg geld maak as Tania vir ’n paar weke alleen die salon run nie? Sy weet presies wat om te doen en wanneer.” Sy gaap weer, dié keer hoorbaar. “En onthou, die idee is dat jy rus en oor die motorongeluk kom.”
Victoria val terug teen die sitplek. “Ek weet, maar ek was nou ook nie só ernstig beseer nie. Harsingskudding en bietjie bloeding op die brein. Dis al. Dit was regtig nie nodig dat my pa so oorreageer en my op verpligte rus plaas nie.”
“Ek weet,” antwoord Belle. “Jy sou verkies het om die naweek bietjie te rus en Maandag terug op kantoor te gewees het. Sterk en verantwoordelik, dis jy. Ek …” en sy wuif teatraal met haar hand, “vat elke geskenkie wat enige goeie fee my kant toe gooi.”
Dit is waar, dink Victoria. Belle is aanpasbaar en altyd reg vir enigiets. Sy wat Victoria is, verkies dat dinge beplan word en streng volgens die boek gebeur.
“My
