sy kan haar darem in sy posisie indink. “Dis mooi van jou om jou broer so by te staan. En baie opofferend om so lank af te vat sodat jy saam met hom op die boot kan wees,” sê sy toe die borde weggeneem word en sy verplig voel om sosiaal te wees. “Ek bedoel, dis ’n lang tyd om van die werk af weg te wees,” korrigeer sy haarself blosend toe sy sien hoe Lukas se wenkbroue verbaas boog.
Sy grys oë vonkel. “Klink dit vir jou asof ek darem te lank gaan leeglê? Ek bedoel, vir ’n sterk jong man?”
“Wel, dit ís ’n lang tyd om vakansie te hou,” sê sy ietwat verskonend. “Ek self voel baie skuldig omdat ek so vroeg in die jaar nie op kantoor is nie.” Sy trek haar skouers op. “Maar, om die waarheid te sê, het my pa my in die vakansie ingeboelie.”
“En hy lyk na so ’n gawe man,” grinnik Lukas.
Sy word ’n antwoord gespaar deur die kelner met die volgende gang wat hy vaardig voor elkeen neersit. Sy waag dit om tersluiks in Bartho se rigting te loer, maar hy sit en kyk hoe Belle sy vleis netjies in klein, eetbare happies sny. Hy lyk definitief nie meer so vies of opgewerk nie. Om die waarheid te sê, lyk hy skielik baie meer ontspanne terwyl hy na Belle kyk en luister na een of ander storietjie wat sy aan die vertelle is terwyl sy sny.
’n Flits van suiwer jaloesie skiet skielik deur Victoria. Van skooltyd af was geen man bestand teen Belle se natuurlike sjarme nie. En haar lyf het alle mans altyd gaande. Dit het Victoria nog nooit gepla nie, want sy het nog nooit in een van Belle se bewonderaars belanggestel nie. Maar nou sit haar droomman langs Belle, en is Belle besig om te doen wat sy so goed doen. Sy lag in sy oë, fladder haar wimpers, leun oor om beter te hoor wanneer hy praat. Sy kyk na hom asof hy die enigste mens in die wêreld is. Haar hand rus kort-kort vertroulik op sy arm. En Bartho, eers hartseer soos ’n lanferlappie op ’n pak se mou, en toe ergerlik en opstandig, lyk skielik asof die lewe weer vir hom mooi geword het.
Belle weet natuurlik nie dat hy verloof is nie, troos Victoria haarself, maar sy sal haar inlig. Sodra hulle alleen is, sal sy vir Belle mooi van sy verloofde vertel. Maya, onthou sy, was haar naam. Sy wonder net waarom Maya nie saamgekom het nie. Sou dit nie vir Bartho lekkerder gewees het as Maya eerder langs hom gesit en met hom geflankeer het nie?
“Waar is Bartho se verloofde?” vra sy vir Lukas. Die gedagte aan die verloofde is nie ’n lekker een nie.
Hy bly so lank stil dat Victoria wonder of hy haar vraag gehoor het. “Lang storie,” sê hy uiteindelik. “As hy nie permanent in so ’n slegte bui was nie, sou jy hom kon gevra het, maar ek moet jou waarsku dat jy met jou lewe speel as jy dit nou sou doen. Gee hom kans om bietjie te ontspan en dan pols jy hom. Ek hoop jy verstaan dat ek nie regtig oor sy persoonlike sake wil praat nie.”
Sy skeur haar oë met moeite van syne weg toe haar pa ’n opmerking oor die uitsig maak. Dit is asemrowend om oor die water te kyk na die oorkant van die nagdonker hawe waar die ligte nou in al die geboue flonker.
“Hoe voel jy?” vra haar ma saggies toe sy terugdraai. “Jy lyk nie vanaand vir my op jou stukke nie.”
“Ek voel piekfyn.” Victoria sukkel om ’n glimlag op te tower. “Dit was ’n lang vlug en die aanpassing in tyd vang my ’n bietjie. Dis al,” maak sy die eerste die beste verskoning. “Dit het niks met die ongeluk te doen nie.”
“Wel, dit lyk nie asof die vlug of die tydsverskil Belle hoegenaamd affekteer nie.” Haar ma wys met haar oë in Belle se rigting.
“Nee.” Sy kan amper nie kyk hoe Belle die man langs haar begogel nie. “Belle laat haar deur min dinge afsit. En sy is vasbeslote om die bootreis te geniet.” Vir die eerste keer in haar lewe neem sy Belle kwalik omdat sy so sosiaal is en maklik met vreemdes gesels.
“En jy dan? Is jy vasbeslote om dit nié te geniet nie?”
Sy druk liggies haar ma se hand wat op haar bobeen lê. “Gee my bietjie tyd, Ma. Pappa het alles so vinnig gereël dat ek nog nie tot verhaal gekom het nie.”
“Ek sit nou net en wonder of julle twee dames nie lus is om vanaand Hongkong se naglewe te gaan beproef nie? Die boot vaar môreaand uit, so dis ons laaste kans,” sê Lukas in die tydelike stilte.
“Ek sien nie kans nie,” antwoord Bartho dadelik.
“Dit gaan nie ’n probleem veroorsaak nie, Bartho. Die stad is uiters rolstoelvriendelik.”
“Dankie, maar nee dankie.”
“Ek is ook nie lus om vanaand al uit te gaan nie. Dankie, maar gaan julle gerus,” sê Victoria vinnig. As Bartho nie gaan nie, sal dit haar nie baat om op die uitstappie te gaan nie. En haar kop is seer, moet sy erken.
“Ag nee, Tori,” pruil Belle. “Wees ’n sport, man.”
“Jammer, nee,” antwoord sy kortaf en kyk liewer nie in haar ma se rigting nie. “Gaan geniet julle twee dit.”
“Wat gaan jy doen terwyl hulle weg is?” vra haar pa fronsend.
“Uitpak en dan slaap,” sê sy bondig. Dit maak haar gelukkig om te weet dat Bartho veilig op die boot is en dat Belle êrens in die stad met Lukas flankeer.
“Hou tog duim vas dat ons tasse al gekom het,” sê Belle opgewonde toe hulle terugstap na die kajuit toe. “Ek kan nie in hierdie klere na ’n nagklub toe gaan nie.”
“Moes Lukas nie liewer na sy broer gekyk het nie?” vra Victoria, tog suur omdat Belle so vrolik en entoesiasties klink.
“Ek glo nie. Hy het mos nou geëet? En ek’s seker Lukas sal hom help om in gemakliker klere te kom voordat ons die pad vat.” Sy dink ’n oomblikkie na. “Buitendien lyk Bartho nie vir my na die tipe wat deur sy broer opgepas wil word nie. Hy lyk na die sterk, independent tipe, of hoe?”
Victoria byt haar lip vas. So, Belle het reeds besluit dat Bartho die sterk, onafhanklike tipe is? “Ja, maar hoe onafhanklik kan hy wees met al daardie beserings?”
Belle trek haar skouers op. “Haai, vriendin! Gaan jý oukei wees so alleen?”
Tipies Belle. Sy het klaar besluit om te gaan en nou dring die implikasies eers deur. Dit is ’n onaangename gedagte dat sy ook op die reis is om te herstel – net soos Bartho. Eintlik is hulle in dieselfde bootjie, maar sy beserings is net meer sigbaar. “Natuurlik. Ek kan na myself kyk. En ek is nie siek of alleen nie, hoor. My ma en pa is mos iewers op die boot. Dan is daar die een of ander vertoning in die ouditorium ook, het ek gesien. Gimnaste of iets. Dalk sal ek daar gaan inloer as ek nog nie vaak is nie.”
Die tasse het gekom en staan binne-in die kajuit. Met ’n gilletjie van plesier, ruk Belle haar tas oop en soek gou na iets om aan te trek.
Victoria is nie spyt toe sy skaars twintig minute later, na ’n warrelwindtog deur die kajuit, eindelik uitstorm nie.
Belle het haar tas eenvoudig op haar bed omgekeer en die inhoud omgedolwe. Die badkamer se piepklein rakkie het sy blitsvinnig met al haar mooimaakgoed volgepak. Belle weet wat haar prioriteite in die lewe is.
Met ’n innerlike suggie soek Victoria deur die deurmekaar klere op die bed na haar vriendin se nagklere en sit dit onder haar kussing. Nadat sy ’n paar van die kledingstukke wat nie kreukeltraag is nie, uitgehang het, pak sy die res terug in die tas, knip dit toe en druk dit onder die bed in.
Haar eie tas pak sy sistematies uit, bêre haar nagklere ook onder haar kussing
