nie. Dieselfde geld vir die boot, besluit sy. Sy gaan gelukkiger voel as sy ’n bietjie verkenningswerk gedoen het en weet waar alles is, want sy hou daarvan om haarself te oriënteer. Hulle is aan boord ’n reusagtige, drywende hotel en ’n mens kan maklik verdwaal.
“Lekker aand wat vir jou voorlê met daardie Belle,” sê Bartho toe Lukas uit die stort gestap kom.
Lukas sien die afguns in sy beseerde broer se oë. “Dit behoort lekker te wees, maar ons sal seker taamlik vroeg al terugkom. Ek is mos nie regtig een vir die naglewe nie,” antwoord hy versigtig.
“Nou waarom het jy dit voorgestel?”
“Om die twee dames se onthalwe. Ek het gedink dat hulle dalk lus sal wees om te gaan.”
“En toe is net een daarvoor te vinde.”
Lukas kyk fronsend na sy broer. Hy was regtig jammer dat Victoria nie saam wou uitgaan nie, want nou is dit net hy en Belle. “Jy was nie baie vriendelik met Victoria nie, Bartho. Wat is dit tog met jou dat jy so ’n afkeer van slim vroue het? Jy is regtig ’n manlike chauvinis, weet jy?”
“Ek dink nie vroumense moet hulle met die finansiële markte en sulke goed bemoei nie,” antwoord hy stuurs. “Soos jy behoort te weet. Ek hou van my vroue sag, bewus van wat hulle rol behoort te wees.”
“Dom, bedoel jy? Soos Maya?” Lukas is dadelik jammer oor die vraag, maar dit het uitgeglip.
“Ja.” Sy stem is bot. “Eintlik soek ek iemand soos Ma. Iemand wat sag en simpatiek is.”
“Ma is simpatiek, maar sy is slim en het goeie opleiding,” antwoord Lukas bedaard. “Sy het jou ongelukkig tot in die afgrond bederf toe jy klein was en nou soek jy iemand wat jou op die hande sal dra.”
“Ek bedoel nie Ma is dom nie,” hou Bartho vol. “Maar sy het nie met Pa gekompeteer nie. Ek wil iemand soos sy hê wat kos maak, by die huis is wanneer ek daar kom, warm en sag in my bed is. En daar’s niks daarmee verkeerd nie.”
Lukas sug. “Jy lewe nog in die tiende eeu, broer. Kom by! Vroue kompeteer vandag op alle vlakke met mans en bewys op die koop toe dat hulle enigiets beter as ’n man kan doen.”
“Ja, hou nou op preek. Vir ’n geswore oujongkêrel het jy heeltemal te veel eiers oor vroumense te lê. Help my nou stort voor jy gaan, ek het dit nodig in hierdie hitte.”
“Ek kry net gou die plastieksakke.”
Terwyl Lukas sy broer help om te stort, dink hy terug aan aandete saam met die Verbeeks en hul gas. Toe Dirk Verbeek hom en Bartho vroeër die dag raakgeloop het, was sy voorstel dadelik dat hulle moet reël om aan dieselfde tafel in die restaurant te sit. “Hier’s nie baie jong mense op die boot nie,” het hy verduidelik, “en dit sal vir my dogter en haar vriendin lekker wees as julle by ons sit.” Toe die twee dames inkom, het Dirk dadelik opgestaan. Die voorste, blonde een was baie mooi en vol selfvertroue. Sy het haar heupe geswaai en haar pragtige hare oor haar skouers teruggegooi – asof sy op ’n segetog was. Sy weet dat baie oë haar dophou, het hy gedink. Sy moet Dirk se dogter wees. Die skraal, donker enetjie agter haar, was skugterder. Sy het hom aan ’n skigtige bokkie laat dink en toe hy in haar groot, gevoelvolle oë kyk, was die indruk nog sterker.
Groot was sy verrassing toe hy agterkom dat sý die oom se dogter is. Hy het hom die hele aand aan haar smal hande en haar dun gewrigte verkyk. En dan was daar die geur om haar wat hom lus gemaak het om openlik aan haar te ruik.
Dit het hom totaal verstom toe hy hoor waarmee sy haar geld verdien. Hy het eerder verwag dat sy die sekretaresse sou wees of dalk die een wat die funksie waar Bartho was, gereël het. Beslis nie dat sy ’n finansiële ghoeroe is nie.
Omdat hy haar nie kan peil nie, het sy hom uitgeboul. Hy hou van raaisels en wat hy by die eerste ontmoeting gesien het en wat sy hom daarna van haarself vertel het, klop nie lekker nie. Een plus een maak nie twee nie. Gelukkig is hulle vir nog meer as twee weke op dieselfde boot en sal hy haar uiteraard baie sien.
Dalk sal sy gou nie meer so ’n enigma wees nie.
Net jammer dat sy net oë vir Bartho het. Hy het haar goed dopgehou en gesien hoe haar aandag by sy broer gebly het. Waarom dit is, verstaan hy ook nie, want Bartho was blatant ongeskik teenoor haar.
Of is sy die tipe vrou wat daarvan hou dat ’n man haar op haar plek sit? Van dié gedagte hou hy net mooi niks.
Bartho is soms amper grof in sy spraak en optrede. En die ski-ongeluk het dit vererger, want sy broer dra swaar aan die blaam. Dit gaan geduld kos om Bartho weer geestelik en liggaamlik gesond te kry.
Eers ry Victoria met die hysbak tot op die heel boonste dek. By die hysbak is ’n dekplan teen die muur wat aandui wat alles op dié dek te vinde is. By elkeen van dié plekke loer sy in sodat sy ’n idee kan kry van wat daar gebeur. Toe sy alles op die boonste dek bekyk het, klim sy met die trap af na die dek net daaronder en herhaal haar snuffeltog. Stadig maar seker klim sy laer en laer af. Dat mense op so ’n boot kos baie belangrik ag, sien sy gou. Daar is eetkamer op eetkamer en dan nog plekke vir ligte verversings, soos tipiese Britse pubs en teetuine. Die verskillende restaurante bedien ook ’n verskeidenheid kos. Daar is een vir Oosterse geregte, ook vir seekos en kerrie. Kort voor lank spoor sy die planetarium, fliek, biblioteek, gimnasium en hospitaal op.
Daar is genoeg om aan boord te doen, besef sy. As sy en Belle nie dag in en uit op die dek by die swembad wil lê nie, hoef hulle nie een oomblik verveeld te wees nie.
Sy gaap onverwags en besluit om vir oulaas te gaan asemskep op een van die buitedekke. Sy maak eers seker dat sy op die dek is waar hulle kajuit is, en glip dan by die naaste deur uit. Dis warm buite, kom sy verbaas agter, maar natuurlik, die lugverkoeling hou die binnekant konstant koel. Sy leun oor die reling en kyk uit oor die water wat in die soel nag soos klotsende, vloeibare koper lyk danksy die duisende liggies wat daarin weerspieël word.
Mooier kan dit nie.
“Ek dag jy het gesê jy gaan slaap?” Die manstem agter haar is bruusk.
“Ek … ja,” antwoord sy, lam geskrik. Sy het nooit die rolstoel in die skaduwee agter haar gesien nie. “Belle is mos saam met jou broer uit, en toe het ek besluit om bietjie verkenningswerk te doen. Voordat ek gaan slaap,” voeg sy gou by. Sy kan skaars glo dat sy op die reuseskip sowaar weer in Bartho Krüger vasgeloop het.
“Ek haat die lugreëling. Dis ongesond. Dis hoekom ek buitetoe gekom het. En ’n stad soos Hongkong is nie vir my nie. Selfs die mooi weerkaatsing van die liggies is net ’n spieëlbeeld van klatergoud; die kunsmatige lewe wat die inwoners van die stad in wolkekrabbers slyt.”
Hy is nou knorrig en bitterbek, dit help nie eens sy probeer verskoning maak vir hom nie. Mooi is mooi, kunsmatig of nie, maar niks gaan seker vir hom mooi wees voordat hy weer op sy bene kan staan nie. “Wel, ons het nou vasgestel Hongkong is definitief nie vir jou nie. So, waar sou jy graag wou woon?” vra Victoria met ’n effense laggie. Met nog ’n stekie jaloesie, onthou sy hoe gou Belle hom aan tafel laat ontspan het.
“Waar ek nou woon. In Kaapstad.”
“Daar is ook wolkekrabbers. Veral in die stadskom en by die kus, Seepunt, Bantrybaai, maar ook in die voorstede soos …”
“En jou punt is?”
“Daar is in elke stad wolkekrabbers. Dit beteken nie dat die mense wat daar bly noodwendig ’n kunsmatige lewe slyt nie,” sê sy
