jý?”
“Ook in Kaapstad.” Hoe vreemd dat die man van haar drome al die jare in dieselfde stad as sy woon en dat die toeval hulle nou in die hawe van Hongkong, van alle plekke, moet saamgooi.
“Wel, dit is vanselfsprekend, want jy werk vir Du Toit en Solms en jy was by hulle aanbieding in Kaapstad betrokke.”
Sy trek haar asem skerp in om hom te vertel dat hy heeltemal te beterweterig klink, maar hy spring haar voor. “En jou ma vertel ook vir almal van haar slim dogter in Kaapstad. Ek het bedoel in watter voorstad? In ’n huis of woonstel?”
Sy is dankbaar vir die skemerdonker op die dek, dankbaar dat hy haar gesigsuitdrukking nie kan sien nie. “Jy’s verduiwels ongeskik. En ek is seker my ma praat nie met elke Jan Rap en sy maat oor my nie.”
“Ek doen besigheid met jou pa en sien jou ma gereeld by sosiale funksies. En ek sê nou vir jou dat sy baie oor jou praat. Dis dié dat ek wou gesien het hoe jy lyk toe ek by julle aanbieding was.”
Haar ore tuit behoorlik. Wáárom praat haar ma met ’n volslae vreemdeling oor haar? Wat het sy nog alles vir ’n terloopse sosiale kennis soos Bartho van haar dogter vertel?
“Jy is kort ná daardie aanbieding weg met vakansie na ’n ski-oord en dis waar jy toe so seergekry het?” verander sy die onderwerp.
“Ja.”
“Hoe?” troef sy hom terug met net een woord.
“Op die gewone manier. Ek het geski, toe ski ek oor ’n afgrond, val sleg, breek my enkel en my gewrig aan die regterkant en my been aan my linkerkant. ’n Gewone ski-ongeluk.” Sy stem drup van sarkasme.
Victoria wil haar eers vererg, maar die kraak in sy stem wat hy nie kon verberg nie, vermurwe haar hart. “Dit moes seker vir jou op die vliegtuig moeilik gewees het. Ek kan amper nie dink …”
“Ek het nie agter tussen die gepeupel gesit nie, as dit is wat jy dink. Ek het met ’n donnerse duur vliegtuigkaartjie gevlieg sodat ek kon lê.”
Sy sluk haar antwoord net betyds terug. “Is dit iets wat jy gereeld doen? Ek bedoel, gaan ski,” voeg sy vinnig ter verduideliking by.
“Vir ’n oomblik het ek regtig gewonder of jy vra of ek my lyf gereeld breek, maar ja. Ek gaan gereeld ski.”
Hy klink soos iemand wat onwetend oor ’n turksvyblaar gestreel het, dink sy. Geïrriteerd, vies vir homself en die wêreld.
“En jou verloofde? Was sy ook saam?”
“Wat gaan nou aan? Is dit ’n verhoor dié?” vra hy bars.
“Ek’s jammer,” prewel sy geskok. Sy het vergeet dat Lukas gesê het dat sy nie oor die verloofde moet praat nie. Eintlik het sy gedink dat sy net nie moes uitvra oor hulle verhouding nie, maar die hele onderwerp is duidelik taboe. Sy moes in elk geval beter geweet het, want hy het met elke antwoord duidelik gemaak dat hy nie lus is om oor homself te praat nie, maar sy was so gulsig om dadelik alles van hom te weet dat sy nie genoeg ag daarop geslaan het nie. Sy verdien die dwars antwoord.
“Ekskuus,” sê hy en vee oor sy gesig. “Kyk, ek wil nie graag oor die ongeluk praat nie en ook nie oor my verloofde nie. Dis alles verby. As jy nie omgee nie, los dit.”
“Ek is die een wat om verskoning moet vra,” sê sy sag. “Ek is self ’n baie private mens en kan verstaan as jy nie daaroor wil praat nie.” Haar hart klop egter dawerend in haar ore. Het sy hom reg verstaan? Dat dit verby is tussen hom en Maya Venter?
“Ons was in ’n groep. My een pêl, eintlik my beste vriend, het agter my aangeski en hy’s dood. Daarom praat ek nie graag daaroor nie. Eintlik wil ek nie eens daaraan dink nie, want die blote gedagte laat my vir ure daarna absoluut ellendig voel.” Sy gesig is in die skaduwee, maar sy stem is grof en ongelukkig.
Dit moet verskriklik wees om so iets oor te kom, dink Victoria. Haar eie motorongeluk en die paar dae in die hospitaal is niks in vergelyking met wat met Bartho gebeur het nie.
Ontsteld sak sy op haar hurke langs die rolstoel neer om reguit in sy gesig te kyk. Ongelukkig kan sy sy oë nie sien nie, want die lig is te sleg. “Ek is so jammer. Direk na daardie aanbieding van die maatskappy, dieselfde aand nog, was ek in ’n motorongeluk betrokke en ek probeer ook om die hele insident te vergeet. Ek verstaan maar te goed dat daar gebeure is waaraan mens nie wil dink nie, wat nog daaroor praat.”
“Dis gaaf as iemand darem verstaan.” Die kraak is nog steeds in sy stem. “As ek nooit in my lewe weer daaroor hoef te dink of praat nie, sal dit heeltemal te gou wees. Dis verby. Ek moet nou net daaroor kom.”
“Ek dink nogal so iets vat tyd. Ongelukkig is ons nie geprogrammeer om ons gedagtes in lêers te sit en weg te pak nie. Maar dalk is ek pessimisties. Dalk het jy die vermoë om dit te doen?”
“Jy wil ook nie daaroor praat nie?”
“Nee. Mense wil heeltyd weet of ek oukei is, en dit maak my ongemaklik.”
’n Stilte volg, maar dit pla nie.
“Jy laat my beter voel. Seker omdat ek besef dat ek nie al een is wat issues het nie. Dis gaaf om te weet dat jy ook nie verder aan my sal karring nie,” sê hy naderhand. “Dis vir my ’n kruis om mooiweerspraatjies met mense te maak terwyl ek die hele tyd skerm dat hulle my tog nie uitvra nie.”
Sy kyk ’n paar oomblikke weg oor die dek. “Dit sal vir my ook lekker wees om te weet daar is iemand aan boord met wie ek kan gesels sonder om die hele tyd vir die vrae te koes. Daar is min goed so vervelig soos om kort-kort aan minder aangename tye in jou lewe herinner te word.”
“As my gewrig nie verbind was nie, kon ons handgegee het,” antwoord hy en tot haar verligting klink dit of daar ’n glimlag in sy stem is, “maar ek moet erken dat ek versigtig is om my seer hand vir iemand aan te bied.”
“Dit is ’n groot jammerte.” Sy bedoel dit. Sy sou graag wou weet of die aanraking van sy hand haar hart in hoogste versnelling sal gooi. Sy lees altyd in liefdesverhale dat daar ’n vonk spring tussen die held en die heldin en dat dit die teken is dat hul lywe op fisieke vlak al weet wat hul breine logies nog nie weet nie.
“Ek wonder of Lukas en jou mooi vriendin die aand geniet.”
“Natuurlik sal hulle.” Sy is jammer dat hy oor Belle moes praat. Sy het deur hulle hele gesprek nie een keer aan haar gedink nie.
“Is sy enkellopend? Ek bedoel, het sy iemand spesiaal in haar lewe?”
Sy wens regtig hy het nie oor Belle en haar mansvriende uitgevra nie, want dit beteken dat hy in Belle belangstel. “Nee. Sy is nie in ’n verhouding met iemand nie.” Sy wens sy kon gejok het.
“Dis nogal snaaks. Vroue soos sy loop gewoonlik nie los nie.”
“Sy het niemand spesiaal in haar lewe nie, maar dit beteken nie dat sy elke aand in sak en as alleen sit nie.”
Hy sê niks daarop nie.
“Ek is nou moeg. Ek moet in die bed kom,” sê sy naderhand. Al wil sy dit nie erken nie en ook nie daaroor praat nie, het die ligte hoofpyn nou erger geword. En die trant van die gesprek het haar moeg gemaak. Veral die stukkie oor Belle …
“Ek
