in die imposante gang af loop om die hysbak na die vierde vlak te haal. “Ek is mal hieroor. Het jy gehoor, Tori? Ons is in ’n state room.”
Hulle state room is ’n luukse kajuit. By die badkamer verby sien hulle twee enkelbeddens wat langs mekaar staan. ’n Sagte blou bank staan voor die TV en die deur op die ander punt loop uit op ’n balkon. Victoria gaan dadelik uit om die uitsig oor Hongkong te bewonder.
Belle het intussen met ’n gilletjie ’n bottel sjampanje op die tafeltjie ontdek. “Om ons aan boord te verwelkom,” sê sy, lig die bottel uit die ysemmer en begin dadelik om die prop af te wikkel. “Bly net daar, Tori, ek bring vir ons champers.” Die prop skiet af en Belle skink. “Cheers. Op die vakansie van alle vakansies,” sê sy oomblikke later toe sy vir Victoria die glas met borrelende vloeistof aangee. “En daarmee bedoel ek dat ons MVV ’n groot sukses sal wees.”
“Cheers.” Victoria klink die lang glas teen haar vriendin s’n en ignoreer doelbewus die laaste paar woorde. “Het jy al ooit so ’n mooi uitsig gesien?” Sy wys na die hoë geboue van Hongkong oorkant die water. Die laaste sonstrale blink goud in die talle glasvensters en reflekteer in die water.
“Dis pragtig,” sê Belle dromerig. “Kan jy dink as dit nou-nou donker word en die liggies gaan aan? Al wat ons nog kort, is twee mooi mans weerskante van ons. Dan sal hierdie vakansie wees soos ’n droom wat waar word.”
Hulle tasse is laat en uiteindelik moet hulle in hul reisklere navraag gaan doen waar die eetkamer is en soontoe stap. “Tafel 103,” sê Victoria vir die kelner wat hulle galant inwag.
Hulle volg hom tussen die tafels deur totdat sy haar pa se vol bos grys hare sien waar hy hulle staande inwag.
“Hierso!” wuif hy hulle nader. Sy rysige figuur staan die mense agter hom heeltemal toe en eers toe hulle by die tafel kom, merk Victoria skrams die man in die rolstoel skuins agter haar pa op.
“Laat ek julle voorstel aan my dogter, Victoria, en haar vriendin Isabelle,” sê haar pa. “Dis Lukas en Bartho Krüger. Bartho het gaan ski en sleg seergekry. Hy het bietjie op die boot kom rus sodat hy kan herstel na die ongeluk.”
Dit voel vir Victoria of haar hart soos ’n hipersnel hysbak in ’n nanosekonde tot in haar voete sak. Voor haar sit Bartho Krüger, die man wat sy die aand van die ongeluk by die funksie ontmoet het. Hulle gesprek van daardie aand is vaag. Sy onthou net dat sy hom herken het as die man van haar drome, maar dat hy verloof was. Waar hy nou in die rolstoel sit, lyk sy mooi blou oë taamlik onvriendelik en is daar geen sweem van ’n glimlag op sy gesig nie.
Lukas Krüger spring egter op en stap om die tafel om hulle om die beurt hand te gee. “Ek is so bly om te sien hier’s darem ander jong mense op die boot,” sê hy vriendelik.
Belle gaan skielik soos ’n blom oop. Sy glimlag koketterig en gooi haar hare oor haar skouers. Victoria neem Lukas se hand en fokus dan op Bartho. Hy bied nie sy hand nie aan nie, want die gewrig van sy regterhand is verbind en in ’n hangverband om sy nek. Vermoedelik het sy bene die seerste gekry, vandaar die rolstoel.
“Ons het al ontmoet. By die bekendstelling van een van ons finansiële produkte?” Sy hou haar stem gelykmatig en hoop net dat niemand agterkom dat haar hart wel terug is in haar borskas, maar nou soos ’n tamboeryn in haar ore slaan nie.
“Ja. Ek weet.” Sy stem is hees. “Dit was net voordat ons … ek met die skivakansie vertrek het.”
Hy kyk nie na haar nie, maar Victoria glimlag voordat sy pad gee na die ander kant van die tafel. Haar droomman se lyf en sy gees het seergekry. Sy sien die seer in sy oë. In die enkele weke sedert hulle vorige ontmoeting het die lewe hom sleg behandel. Soos vir haar. ’n Eienaardige toeval. Sy is so verdiep in haar gedagtes dat sy amper die stoel mis sit wat Lukas vir haar langs hom uittrek.
Sy kyk vervaard op in sy laggende oë.
“Is jy altyd so ingedagte?” Hy maak seker dat sy mooi sit voordat hy die stoel nader aan die tafel skuif.
“Nee, ek …” Sy het eenvoudig nie ’n antwoord nie. Sy kyk nou vir die eerste keer behoorlik na hom. Sy kan sien dat hulle broers is, maar hy is nie naastenby so aantreklik soos Bartho nie, besluit sy. Sy hare is nie so donker nie en sy oë is eerder rokerig grys as blou. Sy vermoed dat hy ook langer is as Bartho, want sy het opgemerk hy is so lank soos haar pa.
Hulle sit aan ’n ronde tafel met haar ma aan Victoria se een kant, Lukas aan haar ander kant. Bartho sit skuins oorkant haar in sy rolstoel langs Belle. Dit duur nie lank nie voordat Victoria besef dat sy direk vir Bartho kyk elke keer wanneer sy met Belle praat. Die man langs Belle is soos ’n magneet waarheen haar oë sonder toestemming draai. Sy moet liefs met Lukas of haar ma gesels of bloot afkyk. Dan hoef sy nie in die afsydige, hartseer oë oorkant haar te kyk nie.
“Ek moet bely dat ek aangenaam verras is om twee Afrikaanse jong dames op hierdie been van die vaart te ontmoet.”
Sy glimlag net vir Lukas, want eintlik is sy steeds sprakeloos van skok.
“Van watter bekendstelling het jy en Bartho gepraat? Die een waar julle ontmoet het?”
Dit is makliker om oor werk te praat, kom sy dadelik agter. Dit lei haar gedagtes ook in ander rigtings. Sy verduidelik dus die konsep in meer detail as wat sy normaalweg sou.
“En watter rol het jy gespeel in die hele storie?” vra hy belangstellend.
“As spesialis werk ek saam met ’n hele span om die produk te ontwikkel. Daarna stel ons dit bekend aan die adviseurs wat dit op húl beurt aan hul kliëntebasis verkoop.”
“Dit vereis nogal aansienlike wiskundige kennis, soos ek verstaan. Ek is beïndruk.”
Sy kyk vinnig na hom omdat hy effe verbaas klink. “Ek het in ’n sake- en wiskunderigting geswot.”
“Dan is ek selfs meer beïndruk,” sê hy met ’n warm glimlag.
Die wynkelner en die sommelier neem hulle plekke langs die tafel in en ontlok ’n lang gesprek. Kort daarna bring die kelner die spyskaarte. Hy bly staan en wag om die bestellings te neem en baie gou daarna is hy terug met die eerste borde kos.
“Verskoon my net ’n oomblik,” sê Lukas en staan op. Sorgsaam buk hy by sy broer en sny sy visvoorgereg in kleiner stukkies voordat hy hom ’n vurk in sy hand gee.
“As ek gaan aanstoot gee omdat ek nie self my kos kan sny nie, moet julle nou praat. Ek en Lukas kan reël om alleen eenkant te gaan sit.”
Almal om die tafel sit geskok doodstil oor die bars toon in Bartho se stem. Victoria sien hoe Lukas letterlik verstyf en haastig orent kom.
“Dis nie vir my ’n probleem nie, ou seun,” kom Dirk Verbeek eerste tot verhaal. “Ons kom almal mos die een of ander tyd in ’n posisie waarin ons nie wou gewees het nie.”
“Nee, dit sal my nie pla nie.” Belle glimlag guitig vir hom. “Ek sal jou in die vervolg help om jou kos te sny. Jou broer hoef regtig nie elke keer op te spring om dit te doen nie.”
“Dankie,” brom Bartho nors.
Victoria kyk op haar bord en begin proe-proe eet. Haar eetlus is skielik heeltemal weg. Haar fantasie het nou ’n kinkel gekry wat sy in geen droom voorsien het nie.
“Ek is jammer oor Bartho se uitbarsting,” sê Lukas toe Belle
