nie gekom het nie. Jy behoort nie so te worry nie. Ek het gedink jy het die T-shirt vir daai een gekry toe jy tien was.”
Victoria krimp inmekaar. “Ek het.” Hulle oë ontmoet vir ’n oomblik en Victoria se gedagtes dwaal terug oor die jare.
“Vergeet nou al die treurige stories en relax. By the way, ek het jou pa gevra of ek jou dag en nag moet oppas. Soos in jou skaduwee wees?”
“En? Wat het hy gesê?”
“Hy het gesê ek kan kom en gaan soos ek wil. Ek is nie jou oppasser nie. Hulle wou net nie hê jy moet dalk lonely raak nie.”
“Dankie tog daarvoor,” lag Victoria.
“Ek was bly toe hy sê ek hoef nie jou stertjie te wees nie, want anders het hulle dalk ook beplan om ons heeltyd met valkoë dop te hou. En dit sal nie vir my werk nie, want, for your information only, ek beskou hierdie vakansie as ’n MVV.”
“’n Wát?”
“MVV. Manvangvaart.”
“Liewe genade, Belle, wat gaan met jou aan?” Victoria ken haar vriendin al meer as twintig jaar, maar nou gaap sy haar oopmond aan. “Bedoel jy soos in vang om te trou? Mens vang nie die tipe man waarmee jy kan trou op ’n boot nie.”
“Tori! Waar val jy nou uit? Trouman? MVV beteken nie noodwendig trou nie, maar as ek pret het met iemand op die boot en hy wil my teen wil en dank hê, permanent of lank-tydelik, is daar geen rede waarom hy nie die regte tipe kan wees nie.”
“Ek lees dat vakansieromanses nie werk nie. Nie eens lank-tydelik nie.”
“So what? Ek is single, en jy is single, en op daai boot moet daar seker dosyne mans wees wat alleen is maar die lewe wil geniet. Vergeet van al die troubles by die huis en ontspan vir ’n verandering. Ek is seker dat selfs jou ma en pa jou sal aanpor om bietjie te jól. Dis hoekom hulle so baie vir die vakansie betaal het.”
Daarmee draai sy haar rug op Victoria en druk haar kop weer feitlik teen die aantreklike man se skouer.
Dit bly maar snaaks dat sy en Belle soveel jare al sulke goeie vriende is, met dié dat hulle direkte teenoorgesteldes is, dink Victoria toe sy haar kop teen die sitplek laat terugsak. Belle is eenhonderd persent oop vir alles wat die lewe haar kant toe gooi. Sy, aan die ander kant, wil beslis eers sien wat haar kant toe kom voordat sy dit aanvaar. As sy enige beheer daaroor gehad het, sou daar nie ’n motorongeluk of ’n skeepsvakansie gewees het nie. Dit was nie deel van haar beplanning nie.
Dalk moet sy Belle se raad dié keer volg en net ontspan. Dis gedane sake.
2
Op die lughawe moet Victoria geduld aan die dag lê om Belle van die adonis weg te kry. “Ek het net gou selfoonnommers met hom uitgeruil,” pruil Belle toe hulle eindelik koers kry doeane toe.
“En dink jy jy gaan hom weer sien?”
“Hoekom nie? Hy’t besigheid kom doen in Hongkong. Oor ’n week is hy terug in die Kaap en wanneer ek weer by die huis is, sal hy my bel.” In ’n kenmerkende gebaar stoot sy haar bolip met haar tong uit. “En as ek niemand op die boot ontmoet met wie ek lus is om ’n entjie op die lang pad aan te durf nie, sal ek hóm bel. Life is short en ek gaan nie geleenthede deur my vingers laat glip nie!”
“Maak net eers seker hy’s nie klaar getroud nie,” maan Victoria. “Kyk bietjie of jy die bordjie sien wat die taxistaanplek aandui.”
“Sjoe, is ek bly alles is nie in Chinees geskryf nie! Sal die taxibestuurder Engels kan verstaan?”
“Hy sal darem die basiese verstaan: Kowloon, Kai Tak Cruise Terminal en Queen Mary.”
“Dankie tog jy’s so slim,” sug Belle langs haar. “Ek sou nie geweet het watter kant toe om die bagasie te kry of niks nie.”
“Jy sou vir die adonis gekry het om jou te help,” antwoord Victoria. Belle het altyd ’n man of mans wat meer as bereid is om die pad vir haar makliker te maak. “Ons moet nog die boot se etikette om ons tasse se handvatsels sit.”
“O, gats! Ek het skoon daarvan vergeet. Wat het ek met myne gemaak?”
“Toemaar. Ek het al ons etikette in my handsak.”
Haar ouers wag hulle in toe die taxi by die boot se terminaal stilhou.
“Ek was só verlig toe ek die SMS kry dat julle op pad is met die taxi, Victoria.” Haar ma druk haar liggies teen haar vas.
“Was tannie ook bang die vliegtuig val?” vra Belle wat nog nooit vantevore oorsee was nie en die vlug as ’n onveilige en gewaagde deel van die reisplan beskou.
“Nee, ek was bang Victoria trek kop uit,” sê haar ma met ’n stywe glimlag, “of dat die vlug te vermoeiend vir haar sou wees, want sy het nog nie al haar krag herwin nie.”
“Ek breek gewoonlik darem nie my woord nie,” sê Victoria met net sulke stywe lippe. “En ek makeer niks nie, Ma. Ek het na die ongeluk bietjie gesukkel met my balans en so aan, maar nou is ek so gesond soos voor die ongeluk.”
“Dit kan dalk so wees, Victoria, maar ek ken jou mos goed. Ek kan sien jy is nog nie jouself nie. Liggaamlik is een ding, maar jy het ’n geestelike knou weg en is pas uit die hospitaal ontslaan …”
“Kom ons los nou al die stories van hospitale,” tree haar pa tussenbeide. “Ons is op die boot om vakansie te hou en nie om elke dag aan die ongeluk herinner te word nie.”
“Halleluja,” sê Belle opgeruimd.
Victoria vang haar ma se oog en kyk vinnig weg. Geestelike knou? Wat beteken dit?
“Is hier baie jong mense aan boord, oom?” wil Belle weet toe hulle na die vertreksaal stap.
“Um,” maak hy keelskoon. “Daar is baie jong mense wat op die skip werk, maar die passasiers lyk vir my in die algemeen na ouer mense. Afgetredenes.”
“Solank daardie afgetredenes nog lood in hulle pype het,” fluister Belle en rol haar oë vir Victoria.
“Seker net stokou mense wat die tyd en die géld het om weke lank leeg te lê,” fluister Victoria terug en rol haar oë met selfs meer mening vir Belle.
“Pappa het wel iemand raakgeloop wat hy ken. Ongelukkig was die arme man in ’n ski-ongeluk en is hy in ’n rolstoel. Sy broer is saam met hom om hom te help. Hulle is jonger mense, meer julle maats as ons s’n.”
“Ag, dis als reg. Ons sal die jong mense uitsnuffel,” glimlag Belle met die vertroue van ’n mooi vrou wat nog nooit sonder bewonderaars was nie.
Hulle tasse word weggeneem. “Hulle check seker nou eers of ons nie goed insmokkel nie,” sê Belle grootoog.
En daarna kry hulle elk ’n sleutelkaart vir hulle onderskeie kajuitdeure.
“Ons is nie op dieselfde dek as julle nie, maar ons sien julle halfsewe in die eetkamer,” groet Victoria se ma. Sy kyk op haar horlosie. “Dis sommer nou-nou. Ons eet in die Britannia Restaurant en julle sal ons tafel se nommer in julle kajuit kry. En onthou om iets
