vinnig – vir die eerste maal werklik bewus daarvan dat sy ’n verpleegstersuniform dra. “Is een van jou pasiënte dood? As jy my daarvan wil vertel, help –”
“Haal jou kloue van my arm af!” krys sy en ruk met geweld haar arm uit sy greep los. Sy verloor haar balans en land op die sypaadjie langs die trommel.
Roland bereik haar voordat sy na haar asem kan snak, tel haar op en plak haar ru op die trommel neer. Hy neem langs haar plaas en plaas sy arm om haar skouers. “Sit stil!” sis hy. “Daar woon honderde mense in hierdie straat en op die oomblik staan hulle almal voor hulle vensters en loer ons deur hulle kantgordyne af.”
Hy lyk soos die ou duiwel met sy swart hare, swart wenkbroue en swart oë. Sy vel is ook amper swart – eintlik net songebruin, maar dit kom op dieselfde neer, dink Lelani met weersin. En hy klou haar vas. Vanoggend het Arno Greyvenstein haar vasgeklou en sy het fisiek naar gevoel. Op die oomblik is sy nie naar nie, maar haar hart klop onreëlmatig en dit voel asof sy gloede kry. Dalk gaan sy tog naar word …
“Jy verwurg my. Haal jou kloue van my af en skuif eenkant toe,” sê sy nydig.
“Glo my, Juffrou, ek geniet nie die rol van vertrooster nie. Ek sal dit nie ontken nie: ek sal jou met graagte wil verwurg, bloot om jou stil te kry. Maar aangesien ons verplig is om hier op jou bliktrommel te sit, sal ek jou vashou om te verhoed dat jy weer afval,” antwoord hy, sy stemtoon koud.
“Dis mý bliktrommel. Nee, dis ou Helena Greyvenstein se … se … ” Trane reën haar woorde weg en sy snik hulpeloos in sy sakdoek.
“Hoekom vertel jy my nie wat Helena Greyvenstein gedoen het nie?” vra hy vinnig. As die meisiemens praat, sal sy ophou huil. Aangesien hy verplig is om saam met haar op ’n trommel te sit, sal ’n gedempte geselsie hopelik minder aandag trek as ’n snuiwende, snikkende meisiemens, dink hy en betrag haar met kille afkeer.
Hoekom nie? vra Lelani haarself af. Sy ken nie die man nie en dit is makliker om ’n mens se probleme met ’n vreemdeling te bespreek. Vertel sy oom Giepie wat vanoggend in die Greyvenstein-huis gebeur het, word hy dalk so kwaad dat hy ’n beroerte kry. As oom Giepie iets moet oorkom … Sy voel die trane agter haar ooglede brand en byt hard op haar tande. Sy kan nie bekostig om meer te huil nie, want die man se sakdoek is reeds deurnat, besluit sy en draai na hom.
“Jy het ophou huil,” sê hy en klink oneindig verlig.
“Ek moes ophou. Ek kan al jou sakdoek uitdroog.”
“Ek is dankbaar dat jy ophou huil het. Maar hoekom het jy so verskriklik gehuil?”
“Mans!” sê sy en laat dit soos ’n skelwoord klink. “Oom Jaco Greyvenstein het beroerte gehad. Bedags versorg sy vrou, tant Helena, hom, maar ek is saans vanaf sewe-uur tot soggens om sewe-uur aan diens. Privaat verpleging betaal goed.”
“Jy het nie by die Greyvensteins ingewoon nie?” vra hy.
“Nee. Tant Helena verwag dat ek aandete en ontbyt tuis eet. Ek is ’n gekwalifiseerde suster. Sy sê sy moet my reeds ’n fortuin betaal en sy kan definitief nie ’n inwonende verpleegster bekostig nie. Ek het dit so verkies, want Arno Greyvenstein –”
“Dis Helena se seun?” val hy haar in die rede.
“Ja. Hy is onder die indruk dat sy ma my gehuur het om hom te vermaak. Gelukkig weet ek hoe om professioneel op te tree. Ek kan ’n koel, bekwame hospitaalsuster wees wat weet hoe om lastige mans op ’n afstand te hou.” Sy lees die ongeloof in sy oë en vervolg bitsig: “Ek huil nie altyd nie! Ek het nie eens gehuil toe my stiefpa dood is nie, want… want…”
Hy hoor die trane in haar stem en vra vinnig: “Arno het veroorsaak dat jy so gehuil het?”
“Ja. Die Greyvensteins is die rykste mense op Sekelbaai. Tant Helena het klaar ’n skatryk bruid vir Arno gekies, maar selfs ’n verloofring kan nie Arno se natuur verander nie. Hy is ’n arrogante, bedorwe rykmanseun wat glo dat hy alle meisies ’n guns bewys as hy hulle beklou en… en…”
“Ek het ’n verbeelding,” sê hy bruusk. “Arno het jou beklou?”
Sy knik en haar oë lyk soos donkergrys stormwolke. “Ek het so pas van diens af gekom toe hy my by die bopunt van die trap voorgekeer het. Hy was nog in sy nagklere, maar dit kon hom nie skeel nie. Hy het my vasgegryp en gesoen en allerlei … allerlei liederlike voorstelle gemaak.” Sy gluur hom aan asof hy Arno is. “Jy sal weet, want jy het gesê jy het ’n verbeelding.”
“Ek het. Maar wat het jy gedoen?”
“Hard met my skoenhak op sy kaal tone getrap en hom geklap. Maar dit het hom glad nie afgeskrik nie. Hy het gevloek en gelag en my net vaster gegryp en toe … toe kom tant Helena op ons af.”
Roland sien die diep blos van verleentheid oor die meisie se gesig en nek kruip en kry haar jammer, totdat sy opkyk na hom en hy die woede in haar oë sien blits. “Die skynheilige ou heks! Sy ken Arno se reputasie, maar sy het onmiddellik aangeneem dat ek haar onskuldige seuntjie – en daarby ’n verloofde man – probeer verlei het.”
“Arno het haar nie reggehelp nie?” vra hy koud.
“Natuurlik nie. Tant Helena dra die broek in die huis. Oom Jaco en Arno dans na haar pype, want dis háár geld wat hulle ryk maak. Arno het my beskuldig en gesê dat ek al maande lank op hom jag maak en tant Helena het voorgegee dat sy hom glo. Sy het geweet hy jok, maar sy moes tussen my en haar lieflingseuntjie kies. Vanselfsprekend is ek in die pad gesteek.”
“En die trommel?” vra hy aarselend.
“Dis vol boeke … twintig of dertig boeke. Oom Jaco het daarvan gehou as ek vir hom voorlees wanneer hy nie kon slaap nie. Ek het die boeke een-een na hulle huis toe geneem, maar toe ek dit wou terugbring … Tant Helena het die huishulp aangesê om die bliktrommel van die solder te gaan afhaal, sodat ek my boeke daarin kon pak.”
“Jy kon nie jou ma bel om jou te kom haal nie?” vra hy prakties.
“Daar is nie telefone in die kerkhof nie,” antwoord sy wrang.
Hy kyk ongemaklik weg. “Ek is jammer.”
“Dis in die haak. Ek kon oom Giepie gebel het, maar ek was so ontsteld … Nee, ek was kwaad en beledig en verneder … woedend. As ek nie so kwaad was nie, sou ek nooit die ellendige trommel so ver kon gesleep het nie. Maar toe ek die huis sien en aan oom Giepie dink en besef hoe arm ons nou is en dat ek my werk ook nog verloor het … Toe ek in die lamppaal vasloop, was dit makliker om te huil as om voort te gaan.”
“Jy woon by jou oom Giepie?” vra hy hoopvol.
“Nee, oom Giepie het by ons geloseer. Hy en oom Barend en tant Charity en tant Patience. Totdat my stiefpa dood is. Nou moet ons almal elders verblyf vind, want Huis Winterrus behoort aan my stiefsuster.”
Sy mond val oop en hy los haar vinnig. “Jy is Lelani Wessels, Yvette Boonzaaier se stiefsuster?” vra hy verbysterd.
Sy frons vyandig. “Hoekom het jy my nie gesê jy weet van my nie? Ek het gedag ek praat met ’n vreemdeling.”
Hy vergeet momenteel van die belofte wat hy agt jaar gelede aan homself gemaak het om nooit weer toe te laat dat enige vrou of meisie aanspraak op sy emosies maak nie. Hy glimlag met die speelse warmte wat hy gewoonlik net teenoor tant Engela openbaar. “Ons kan
