is jy hier?” vra hy skielik.
Braam staar hom stom aan. Hy soek na die versagtende woorde wat hy so sorgvuldig beplan het, maar dis asof sy verstand vasslaan.
Adam se oë raak waaksaam. “Wat is dit? Is dit Lilly?”
Braam laat sak sy kop. “Sy is dood, sy en Betsie,” tuimel die woorde uit sy mond.
Die uitgeteerde man oorkant hom ruk asof ’n elektriese skok deur sy lyf trek. Hy sit lank stil, sy oë toe. Dan vra hy skor: “Hoe?”
Braam vertel kortliks. “Ek is jammer, Adam,” eindig hy lam. “Ek weet wat hulle vir jou beteken het.”
Die jonger man staar emosieloos na hom.
“Hulle het my gedwing om te gaan,” sê hy oplaas. “Gedreig hulle sal die video vir Lilly wys as ek weier. Toe het hulle dit tóg gedoen, om my finaal te breek. Het jy die video gesien?”
Braam knik en kyk weg, skielik skaam om Adam in die oë te kyk.
“Ek het vroeër nie onbesproke geleef nie, Braam, maar ek kan sweer dat ek daai vrou in die video nog nooit in my lewe gesien het nie. Hulle het ’n afdeling wat spesialiseer in dié tipe ding. Glo my, hulle kan jou enigiets laat glo. Ek moes vir Lilly van die video gesê het, dit self aan haar verduidelik het. Hulle hel toe gestuur het!”
Braam leun vorentoe. “Niks kan haar en Betsie terugbring nie, dit weet ek. Maar ek gaan daaroor skryf, die video is in my besit. Ons gaan jou hier uitkry en . . .”
Adam lag bitter. “Uitkry? Ek is reeds dood, my maat. Sonder my vrou en kind . . . Wat het ek om voor aan die lewe te bly?”
“Nee, Adam, luister na my. Ek het nog inligting.”
Braam vertel vlugtig van die Cradock Vier en sy ondersoek. “Die Mail is reg om die storie te laat loop. En dis die ander rede hoekom ek hier is: ek wil die name hê van die ouens wat die moorde gepleeg het.”
Adam kyk hom fronsend aan. “Jy speel met vuur, besef jy dit? Jou koerant kan jou geen beskerming bied teen Botha se regime nie, hulle is genadeloos. Ek was dwaas genoeg om te glo dat ek hulle kon vertrou. Hulle metodes is onmenslik.”
“Ek is bereid om die kans te vat.”
“Om jouself en jou familie só bloot te stel? Dink goed daaroor, my vriend.”
“Gee my net die name.”
“Five minutes!” roep die wag en ratel sy sleutels.
Adam kyk na hom en knik, sê dan sag: “Ek het jou gesê dat ek verdere dokumentasie by my prokureur gelaat het. Sy naam is Louis Silberstein. Ek het opdrag gegee dat hy dit vir jou moet gee indien iets met my gebeur. Ek het gehoop jy sou alles aan Lilly kon verduidelik, maar nou maak dit nie meer saak nie. Jy sal die inligting wat jy soek daarin vind.”
“Time’s up!” bulder die wag.
Adam kom orent. “Dit was goed van jou om te kom.”
“Moenie moed opgee nie,” pleit Braam. “Ek gaan jou hier uitkry!”
Adam se benerige gesig vertrek in ’n gryns. “Wat maak dit saak? Vir my maak niks meer saak nie. Dink liewers aan jouself . . . en aan die gevolge van wat jy beplan.”
Die traliehek word ontgrendel en die ander wag kom binne. Adam hou sy arm uit om geboei te word. Sonder ’n verdere woord of terugblik stap hy uit.
Braam kom stadig regop. Trane brand agter sy ooglede. Ten spyte van sy belofte twyfel hy of hy Adam Williams ooit weer sal sien.
Hoofstuk 10
Spitstydverkeer op die M1 vanaf Sandton. Van Maandag tot Vrydag is die snelweg absolute hel, dink Braam gefrustreerd. Motors wat buffer teen buffer vorentoe kruip, met die verkeerstroom wat kort-kort stol.
Hy verwens homself. Hy moes liewer die Oxfordroete van Sandton af gevolg het, maar hy wou so gou moontlik terugkom by die kantoor om Adam se verslag te lees. Ná Louis Silberstein dit aan hom oorhandig het, het hy net vinnig in die prokureurskantoor se parkeerarea daardeur geblaai. Die kort insae wat hy daarin gehad het, het hom geskok.
In die dokument lê Adam Williams sy lewe bloot as deel van ’n spesiale taakmag van die weermag. Hy beskryf hoe hy as jong, idealistiese soldaat verbonde aan die mediese korps in Angola oorreed is om by dié eenheid aan te sluit en hoe hy weggestuur is na ’n spesiale opleidingskamp waar hulle gebreinspoel is met nasionalistiese ideologie en opgeblase propaganda. In kort het dit beteken dat hulle in die hoogste uitvoering van hulle taak bereid moes wees om moord te pleeg ter wille van die beveiliging van Suid-Afrika. Soos die res van sy korps het sy intensiewe opleiding as recce hom bekwaam as ’n gedugte sluipmoordenaar. Sy spesialiteit was verwurging, die garotmetode. Volgens sy eie erkenning kan hy ook binne ’n sekonde ’n man se nek breek.
Ná die opleiding van drie maande is hy en ’n paar van sy makkers na Israel gestuur, waar hulle verdere opleiding ontvang het by ’n spesiale eenheid van die Mossad, die Israeliese veiligheidsdiens. Kort nadat hy sy twee maande lange skoling in Tel Aviv voltooi het, is hy op sy eerste sending gestuur. ’n Linksgesinde aktivis in Londen genaamd Abraham Naidoo was sy eerste slagoffer. Daarna het hy bevel gekry om nog vier mense in die buiteland uit die weg te ruim.
Op dié punt het hy die ideologiese onderbou van sy werk begin bevraagteken en sy lewe in heroënskou geneem. Die wêreld se vrye nuusmedia het ’n totaal ander beeld geskilder van wat besig was om in sy vaderland te gebeur. Toe hy uiteindelik besef dat hy deel geword het van die bose kern van ’n regering wat miljoene van sy landgenote onderdruk, was hy siek tot in sy siel.
In 1982 het hy besluit om uit die weermag te tree. Hy wou homself losmaak van dit wat hy geword het. Maar met sy terugkeer na Suid-Afrika het hy baie vinnig uitgevind dis nie so eenvoudig soos uit sy werk bedank nie. As recce was daar vir hom geen maklike uitkomkans nie. Afgesien van die dood was daar vir iemand soos hy haas geen ontvlugting nie. In dieselfde tyd het hy Lilly ontmoet. Dit het hom selfs dringender laat besef dat hy sy ou lewe moes skei van sy toekomstige lewe saam met haar.
Die verkeer kom weer aan die gang en Braam skakel sy motor aan. Terwyl hy teen ’n slakkepas voortkruip, bly sy gedagtes by Adam se verhaal.
Te midde van sy pogings om uit die weermag ontslaan te word, is Adam gekontak deur ’n ou kennis. Harm Hasslau, die eienaar van die sekuriteitsmaatskappy Lupus, het hom uitgelok om deel te word van sy organisasie. Volgens Hasslau het hy in die hoogste kringe van SAW-offisiere beweeg en as Adam by Lupus sou aansluit, sou hy dit kon bewimpel dat Adam vrygestel word van sy weermagpos. Wat hy nie geweet het nie, was dat Hasslau deel was van sy bevelvoerder, kolonel Van Den Berg, se plan. Dié wou hom nog dieper by sekuriteitsoperasies intrek, op só ’n manier dat dit vir hom onmoontlik sou wees om die weermag te verlaat.
Die verkeer kom weer tot stilstand. Agter Braam toeter motoriste aanhoudend. Wat de duiwel dink hulle sal dit help? wonder hy vererg. Dan hoor hy die geklater van helikopterlemme. Hy leun by sy motorvenster uit en kyk in die lug op. Drie helikopters huiwer oor die volgepakte snelweg. Sou hulle ’n misdadiger soek?
Hy draai sy ruit op teen die geraas en skakel die motorradio aan. Dis al ná ses, maar miskien vang hy nog die stertkant van die nuus.
“. . . en die staatspresident sal om agtuur vanaand ’n perskonferensie toespreek rakende die Noodtoestand wat
