bereid om die kans te waag. As jy my toestemming . . .”
“Nee. Ek’s bevrees ek kan nie.”
Tom loop terug na sy lessenaar. Hy weeg sy woorde voor hy weer praat.
“Die Mail is op dun ys, ons het al te veel nek uitgesteek. Maar dis nie al nie. Die aandeelhouers is knorrig. Hulle sê ons sirkulasiesyfers is nie goed genoeg nie, maar ek vermoed van die spul het in die regering se luiers geklouter. Vet katte wat bang is om nie te miaau soos wat Botha voorskryf nie. Daar’s ’n mosie om ons vir goed toe te maak.”
Hy lag sinies. “Miskien ressorteer die Mail ook onder die lastiges in die samelewing. Jammer, Braam, maar in hierdie stadium moet ons versigtig loop. As Die Sein wel beteken dat dit moord wettig, gaan die kak behoorlik spat as ons dit nou aan die groot klok hang.”
Braam staan teleurgesteld op. Hy ken Waters goed genoeg om te weet die onderhoud is verby. Hy knik ’n groet en loop deur toe, maar draai terug toe ’n gedagte hom tref.
“Daar’s ’n groep aktiviste in Cradock . . . As ek reg is en hulle word vermoor, is ons al twee deels skuldig daaraan. Want ons het die inligting gehad, maar nagelaat om iets daaraan te doen.”
Hy draai om en loop uit.
Tom sit ’n lang ruk stil. Braam se woorde vreet aan hom. Hy voel suur in sy keel opstoot. Sy maagsweer keil hom al weer op. Hy trek die boonste laai oop en haal sy pakkie Rennies uit.
Adam sluk hard aan die knop in sy keel. Die onskuld van sy slapende dogtertjie is soos ’n aanklag teen hom. Sy mag nóóit die video sien wat hulle vandag vir hom gewys het nie. Nie sy of Lilly nie.
Die smerigheid daarvan het hom laat voel om te kots. Hoe sal hy aan hulle kan verduidelik dat die video ’n vervalsing is? Hy was al baie keer met vroue deurmekaar, hy was geen engel voor hy Lilly ontmoet het nie, maar die vroumens in daardie walglike video het hy nog nooit in sy lewe gesien nie. Dis sonder twyfel ’n maaksel van die vuiltruukdepartement, en volkome oortuigend as jy nie die waarheid ken nie.
Maar omdat hy sy vrou en kind liefhet, het hy geen verweer teen hulle afpersing nie. Hy sal doen wat hulle hom beveel. Hierdie een keer sal hy nog vir hulle op ’n sending gaan, maar daarna . . .
Nee, hy wil nie daaraan dink nie. Hy moet eenvoudig glo dat hulle woord sal hou, dat hulle hom daarna in vrede sal laat.
Sy klein Betsie . . . Hy soen haar saggies op haar voorkop en skakel die lig af voor hy uitstap. Buite op die terras roer daar nie ’n briesie nie. Hy kyk op in die lug waar weerlig teen ’n donker wolkbank speel. Hopelik sal reën die bedompigheid van die nag verlig.
Hy hoor die skarniere van die agterdeur kraak. Lilly stap uit met ’n paraffienlampie in die hand. Hy staan op en trek haar stoel vir haar uit.
“Is jy regtig nie honger nie?” vra sy toe sy die lamp op die tafel neersit.
Hy skud sy kop. “Dis te warm vir kos vanaand.”
Hy kan nie vir haar sê dat die blote gedagte aan kos sy keel dik laat raak nie. Hy kan nie eet ná wat hulle vanmiddag vir hom gewys het nie.
Sy sak op haar stoel neer. “Dis darem ’n bietjie koeler hier buite. Die huis is ’n bakoond.”
Hy kyk na haar met haar groot bruin oë in die sagte lig. Hoe mooi is sy nie, hoe lief het hy sy Leliemeisie nie. Só noem hy haar van die oomblik dat hy haar ontmoet het, want daar is ’n ongerepte skoonheid aan haar, ’n reinheid wat jy net aantref by dié wat innerlik goed is en wat nog nooit in die donker slymkuile van die lewe moes afkyk nie.
Nogtans was haar lewe allesbehalwe maklik. Haar vorige huwelik, met ’n gewelddadige man, het veroorsaak dat sy maande lank in ’n senukliniek was. Juis daarom voel hy so beskermend teenoor haar, omdat hy weet sy is emosioneel nie sterk nie.
Toe sy vraend na hom kyk, kan hy sien dat sy afgetrokke houding haar onrustig maak. Hy kom gemaak opgeruimd orent. “Daar’s ’n yskoue bottel wyn en ek gaan dit nou oopmaak!”
Hy gaan haal dit uit die buiteyskas, vis die kurktrekker uit die muurkas se laai en maak die bottel oop. Terug op die terras sit hy dit saam met twee glase op die tafel neer.
Sy lag. “Wel, dis een manier om die hitte te besweer! Of vier ons dalk iets spesiaals? Jy’t hulle gesien vanmiddag . . . jou base?”
Hy gaan sit, skink die wyn en gee vir haar ’n glas aan. Vat ’n sluk uit syne. “Ja, ek was by hulle . . . Hmm, hierdie wyn is goed.”
“Wat het hulle gesê?”
Versigtig nou, maan hy homself. Hy moet die saak só stel dat sy nie onraad merk nie.
“Kom ons klink eers.” Hy lig sy glas. “Miskien het ons tog iets om te vier, my hartlam.”
Haar gesig verhelder. “Hulle sal jou laat gaan! Het hulle jou vrystelling gegee?”
Hy probeer glimlag. “Ja, so op hulle manier.”
Sy frons. “Hoe bedoel jy nou?”
Hy druk die koel glas teen sy voorkop. “By hulle kry mens selde sommer net vrystelling, my skat. Hulle sal my laat gaan, maar in ruil moet ek nog een laaste taak afhandel.”
“Watse taak? Sal . . . sal jy weer moet weggaan?”
Hy knik swyend.
“Waarheen? Hoe lank?”
“Nie lank nie, dink ek. Miskien twee of drie weke.”
Sy kyk hom ontredderd aan en hy dwing ’n glimlag na sy lippe.
“Komaan, Lilly, dis nie asof ek Suidpool toe gaan nie. Net twee of hoogstens drie weke, dan is ek ’n vry man. Dan kan ons volstoom ons kwekery opbou. Die nuwe lelies begin al knoppe maak. As die blomme oopgaan, sal ek terug wees, dit beloof ek jou!”
Hy kom orent en trek haar op, vou haar in sy arms toe. So ’n fyn ou mensie, sy Leliemeisie. Vir haar sal hy met graagte sy lewe gee.
Hoofstuk 3
Adam draai die stort vol oop. Die yskoue water stroom verfrissend oor sy gesig en lyf. Sy spiere voel styf van die lang sit. Hy kon nie slaap op die nagvlug na Rundu nie, te onseker oor wat die dag vir hom inhou.
Die Johannesburgse buro het die opdrag net te maklik laat klink. “Blote roetine, Williams, net ’n verkenningswaarneming.”
Maar niks is ooit so eenvoudig in die operasionele gebied nie, dit weet hy maar te goed. Toe hy jonger en meer paraat was, is hy ’n hele paar keer op sulke verkenningstogte gestuur, maar waarom nou weer, ná al die jare?
Hy begin hom driftig inseep. Sy bedenkinge sal hom niks baat nie, want hy het min van ’n keuse gehad. Hy sal moet deurdruk en basta. Hy draai die kraan toe en begin hom met harde hale afdroog.
Buite klink die gedreun op van ’n vliegtuig wat land. Hy trek haastig sy kamoefleeruniform aan en is nog besig om sy stewels vas te ryg toe ’n jong korporaal die ablusieblok binnekom.
Toe hy Adam sien, salueer hy. Adam knik en kom orent.
“Kaptein,
