die gedagte. Watter voertuig? Die Casspir het ontplof toe die petroltenk vlam vat.
Hy probeer sy oë oopmaak, maar sien niks. Hy raak aan sy gesig. Daar is verbande om, sy oë is toegebind. Is hulle beskadig?
“Kaptein!” fluister ’n stem. “Kaptein, kan jy my hoor? Dis Sammy!”
Adam probeer praat, maar sy tong lê sy hele mond vol, dit wil nie beweeg nie.
“As jy my kan hoor, beweeg jou hand,” fluister Sammy.
Adam slaag daarin om die vingers van sy regterhand te roer. Stadigaan kom helderheid terug. “Wa-isj-onsj . . .” kry hy ’n paar klanke uit.
“In ’n trok. Jy’t seergekry, kaptein. Hulle vat jou na die hospitaal in Cuito. Ek het gehoor hulle vat my na die tronk.”
“Wie? MPLA?”
“Ek weet nie, kaptein. Nie MPLA nie. Ek dink dis Unita.” Daar is vrees in Sammy se stem.
“Hoe- . . . hoekom?”
“Daar was ’n witman, hulle roep hom Harm Hasslau. Was net kort daar gewees, toe vlieg hy weer weg met ’n helikopter . . . was ons helikopter.”
Adam voel asof iets die lewe uit hom pers. Harm Hasslau! Die sending was bloot ’n rookskerm. Hulle is met opset in ’n lokval gelei.
Die trok kom rukkerig tot stilstand. Harde voetstappe en dan word die agterste deure oopgeruk.
“Out!” skree ’n stem.
“Bid vir my, kaptein,” prewel Sammy. “Hulle gaan my skiet, die Unitas . . .”
“Out, Vambo traitor!” kom die bevel weer.
Adam herken die stem: John Radebe, een van Hasslau se laksmanne by Lupus. Hy hoor ’n geskuifel, Sammy se voetvalle op die metaalbodem van die trok, die plof van stewels op die grond.
Hy raak bewus van ’n prikkeling aan sy kopvel. Dis asof die hele wêreld vir ’n oomblik stol. Dan klink ’n vreesbevange gil op, gevolg deur ’n sarsie geweerskote.
Daar is by hom geen twyfel nie: Radebe het die spoorsnyer koelbloedig tereggestel.
Hoofstuk 4
Teen vyfuur is dit spitstyd en die verkeer op die M1 op sy ergste. Lilly Williams is verbouereerd en bestuur oorversigtig. Agter haar toeter motors ongeduldig toe sy te lank draal om by Jan Smutsrylaan in te draai. Senuweeagtig stuur sy die motor tot in die linkerkantste baan.
Dis deur Parktown en dan Westcliff voordat sy Parkview bereik, herinner sy haarself. Sy het op die kaart gekyk voordat sy by die plot weg is. Daarna moet sy net kophou, want sy moet by Onder-Parkweg indraai. Agter haar honk ’n motor weer.
“Ignoreer dit net,” beveel sy haarself en kruie aan teen ’n slakkepas. Al is dit ’n koue dag in Junie, is haar hande wat om die stuurwiel geklem is nat van die sweet.
Sy was nog net een keer by Braam en Rachel Brink se huis en toe het Adam bestuur. Sy weet die afdraai is langs die Dieretuinmeer, want hulle het Betsie soontoe geneem om die eendjies te voer. As sy die mense net ’n bietjie beter geken het . . . Daardie dag was hulle baie vriendelik, maar met haar introverte geaardheid is sy geneig om toe te skulp tussen vreemdes.
Rachel Brink is ’n wiskundeonderwyseres, onthou sy, mooi en statig, nie ’n bang muis soos syself nie. Adam het haar altyd daaroor geterg dat sy skaars boe of ba sê in ander mense se geselskap. Adam . . .
“Waar’s jy, Adam?” prewel sy. “Jy’t belowe jy sal terug wees as die Aprilbolle begin blom. Dit hét geblom en is klaar uitgeblom.”
Die lelie in ’n pot op die sitplek langs haar is in Mei geplant. Dit maak al knop en steeds is daar geen taal of tyding van Adam nie.
Voor haar sien sy die padbord wat die rigting na die Dieretuinmeer aandui. Nie meer ver nie, dink sy verlig toe sy links draai by die verkeerslig. Nou moet sy net haar senuwees kalmeer. Die Brinks sal tog nie byt nie, Braam en Rachel is beskaafde mense.
Die veertienjarige Danny Brink, nog in haar tennisklere, draf by die kombuis in. Die geur van varsgebakte melktert het haar reguit soontoe gelok.
“Wanneer is dit reg, Ma? Ek sterf van honger!”
“Jy sterf altyd van honger, Danny,” lag Rachel goedig. “Gaan stort eers. As jy klaar is, is die melktert ook gaar.”
Danny draf uit net toe Braam by die motorhuis se binnedeur inkom. Hy piksoen Rachel op die wang. “Hmmm, ruik goed! Wat’s die okkasie?”
Rachel skakel die ketel aan vir koffie. “Het jy vergeet Adam se vrou kom ons sien? Sy behoort nou-nou hier te wees.”
Hy klap met sy hand teen sy voorkop. “Og, ouderdom!”
Net toe klink die getingel van die hek se klokkie uit die sitkamer op.
“Ek sal haar inlaat,” sê Braam. “Maak jy solank die koffie.”
Lilly, met die amarillis met sy belowende ligroos knop in haar hande, volg Braam ongemaklik die huis in. Die smaakvol gemeubileerde sitkamer laat haar nog meer ontuis voel. Op die plot lewe sy en Adam maar eenvoudig, net met die basiese. Alles ekstra word in die kwekery belê.
“Maak jou tuis, Lilly,” sê Braam hartlik toe hy haar ’n sitplek aanbied.
“E . . . ja . . . Dankie.” Maar sy bly onseker staan. Sy weet nie wat om met die plant aan te vang nie.
Toe Braam vraend na haar kyk, hou sy die pot na hom uit. “Dis vir . . .”
“Welkom, Lilly!” Rachel kom die sitkamer binne met ’n gul glimlag. “Mensig, wat ’n pragtige amarillis! Kyk net, die knop is reusagtig.”
Sy loop nader en soen Lilly op die wang. So ’n skaam mens, dink sy. Lyk of sy enige oomblik op die vlug kan slaan.
Lilly druk die pot in haar hande. “Vir jou . . . Dis van Mei se blombolle. Ek is jammer as ek steur.”
“Bog, jy steur glad nie. En jy bly vir ete vanaand.”
“Nee . . . ek kan nie, Betsie is by die huis. ’n Buurvrou kyk na haar. Ek wou . . . ek het gehoop om vir Braam raad te vra. Ek sal nie lank tyd opneem nie.”
Rachel en Braam vang onderlangs na mekaar. Dis duidelik dat Adam se jong vrou uiters senuweeagtig is.
Rachel glimlag gerusstellend. “Nou toe, ek gaan julle alleen laat.”
Sy draai na Braam. “Kom haal die skinkbord, dan kan julle in vrede koffie drink. Ek het nog ’n paar dingetjies om af te handel.”
Toe sy uitstap, gaan sit Lilly ongemaklik op die rusbank. Sy weet nie hoe om te begin nie. Adam het gesê Braam is een van die beste joernaliste in die land. Wat as hy haar uitlag?
Braam kyk ondersoekend na die gespanne vrou. “Wat is dit, Lilly?”
Sy kyk af na haar saamgeklemde hande op haar skoot, en toe sy na hom opkyk, dam trane in
