Williams. My man is kaptein Adam Williams.”
Hy kyk stip na haar. Weer kry sy die gevoel dat sy blik deur klere en weefsel skroei. Yskoue blou oë. Sy mondhoeke trek op in ’n soort glimlag, maar die ysigheid in sy kykers smelt nie.
“Laat u kontakbesonderhede by ontvangs, mevrou Williams. Ek sal navraag doen en u laat weet. Maar as die vrou van ’n soldaat behoort u beter te weet as om die militêre owerhede lastig te val in ’n moeilike tyd soos dié.” Met ’n stywe knik as groet draai hy weg.
Lilly gee ’n tree vorentoe. “Asseblief, meneer!”
Hy kyk haar aan asof sy ’n ongehoorsame kind is. “Daar’s niks meer wat ek . . .”
“U naam, sê my net wie is u.”
“Die naam is Hasslau, Harm Hasslau. Nou moet u my regtig verskoon.”
Hy stap vinnig weg en verdwyn om die hoek na die hysbak. Lilly se bene voel lam. Harm Hasslau! Sy het hom nie herken nie, maar sy herken die naam. Daar is ’n foto by die huis waarop hy saam met Adam en ’n paar ander mans is. Hulle het jare gelede glo saam gewerk, en die foto is geneem op ’n visvangekspedisie in Sodwana, waar Hasslau ’n huis het. Hoekom maak hy nou asof hy nog nooit van Adam gehoor het nie?
Toe sy in die straat by die kwekery se gehawende afleweringsbussie kom, wapper ’n pienk strokie van die verkeersdepartement koggelend teen die ruit. Sy ruk dit af en voel die trane opwel. Sy móét met iemand praat, iemand wat sal verstaan . . .
Braam Brink, dink sy. Dis al ná vyf, maar hopelik is hy nog op kantoor. Die Mail is hier naby.
Braam sit die polistireenkoppie met masjienkoffie langs die huilende Lilly neer. Sy het onsamehangend haar kommer teenoor hom uitgestort en hy weet skaars hoe om haar te antwoord. Al sy versigtige navrae die afgelope weke het niks opgelewer nie.
“Die koffie is nie waffers nie, maar die suiker sal jou goed doen,” sê hy sag.
Sy vee haar trane af en sluk gedwee ’n paar slukke. “Jammer dat ek jou hier by jou werk kom steur.”
“Bog, ons joernaliste gaan nie so vroeg huis toe nie.”
Hy gaan sit weer agter sy lessenaar. “Die hele ding met Adam klink vir my al meer verdag, maar jy’s reg, navrae by die owerhede sal ons niks verder bring nie. Ek het ’n goeie kontak by die Rooi Kruis. Ek sal môreoggend soontoe gaan en hoor of hulle iets op rekord het.” Hy huiwer ’n oomblik. “Hulle het toegang tot hospitale sowel as tronke in die operasionele gebied.”
Sy kyk op na hom. “En as hy . . . dood is?”
“Dan sou die owerhede jou al laat weet het, dis die standaardprosedure,” sê hy beslis. “Vertel my meer omtrent hierdie ander man . . . Hasslau?”
“Ek weet net hy en Adam het op ’n tyd saam gewerk. Hulle is al twee op ’n foto van ’n visvangnaweek.”
“Hmmm . . .” sê Braam ingedagte. Die naam lui iewers ’n klokkie, maar hy kry dit nie geplaas nie. Hy sal definitief môre meer oor dié man moet uitvind.
Lilly staan op. “Ek moet gaan.”
Braam knik. “Ek stap saam met jou ondertoe. Waar het jy geparkeer?”
“Amper voor die gebou, ek was gelukkig.”
Hy sit sy hand op haar skouer toe hulle uitstap. “Moenie moed verloor nie. Ek sal my bes doen om uit te vind wat aangaan. Ek sal jou dadelik laat weet, dit belowe ek jou.”
Rachel pak ná aandete die skottelgoedwasser en skakel dit aan. ’n Huisvrou se vreugde, dink sy, hoe het sy ooit daarsonder klaargekom?
Agter haar gaan die yskas oop. Sy hoef nie om te kyk om te weet wie dit is nie. Braam is vanaand besonder rusteloos, sy ken hom nie só nie.
“Wat is die geleentheid?” vra sy toe hy ’n bottel wyn uithaal.
“Niks fout met ’n laaste glasie ná ete nie,” sê hy bot.
Sy kyk hom ondersoekend aan.
“Komaan, Ragie, moenie ’n spoilsport wees nie,” protesteer hy. “Ons gaan sit lekker binne en hou nabetragting oor die dag.”
“En wat word van my nasienwerk?”
“Ag, my slim vrou sal twee keer vinniger werk met so ’n bietjie versterking.”
Sy glimlag toe sy hom sitkamer toe volg. Vir haar is dit die beste tyd van die dag as hulle so kan sit en ontspan, maar dit gebeur nie dikwels nie. As sy nie vas is met skoolwerk nie, is hy met ’n storie besig. Nie dat hy haar eintlik vertel waaraan hy werk nie.
“Jy was later as gewoonlik,” sê sy toe sy langs hom gaan sit.
Hy knik, proe aan sy wyn. “Ek het gewag vir ’n verslag, daar’s glo onrus in die Oos-Kaap. Ook maar goed ek het agtergebly, want Lilly Williams het my kom sien. Die arme mens.”
Hy vertel haar kortliks van die gesprek. Rachel moet haar onrus onderdruk. As ondersoekende joernalis steek Braam reeds sy nek te ver uit. As hy nou boonop betrokke raak by die SAW se doen en late . . .
“Kan jy haar help?” vra sy so ongeërg moontlik.
“Ek weet eerlik nie, Ragie,” erken hy met ’n bekommerde frons. “Maar die ding krap my om. Adam en ek het gepraat destyds voor hy weg is. Hy was nie gelukkig . . .”
Die telefoon se gelui onderbreek hom. “Ek sal dit kry,” sê Braam.
Rachel sug. Sy weet maar te goed wat ’n oproep hierdie tyd van die aand beteken: die nagredakteur is op soek na Braam.
Sy is reg. ’n Paar minute later kom hy in, besig om sy jas aan te trek. “Jammer, ek moet gaan. Die verslag is by die kantoor.”
Sy sit haar glas neer en staan op. “Nou ja toe, dit gee my kans om my nasienwerk te doen.”
Sy loop tot by hom en gee hom ’n soen. “Wees versigtig.”
Sy motor staan nog in die straat geparkeer en sy loop saam met hom voordeur toe, sluit dit nadat hy uit is. Luister hoe hy die motor aanskakel en wegtrek. Teen dié tyd behoort sy al gewoond te wees aan haar man se vreemde werksure, maar vanaand wil die onrus haar nie los nie.
Tom Waters se kantoor is mistig gerook. Hy sit saam met die nagnuusredakteur by die konferensietafel waar getikte bladsye voor hulle oopgesprei lê. Braam gaan sit op die stoel tussen hulle.
Sonder om te vra, skink Waters ’n stywe skeut whiskey in ’n glas. “Jy sal dit nodig hê,” sê hy kortaf toe hy die glas voor Braam neersit.
Hy knik na Stanley Berkovitch. “Gee hom die feite.”
“Hierdie dokument is anoniem afgelewer net ná sewe,” begin die nagnuusredakteur. “Ek het gedink: anonieme verslag, dit kan wag tot môre. Teen halfnege het ons die Black Sash se bevestiging van dieselfde gebeure ontvang.”
Hy versamel die bladsye en sit dit in ’n slordige hopie voor Braam neer. Die opskrif vang dadelik Braam se oog: Brutale moord. Vier halfverkoolde
