style="font-size:15px;"> “Hy’s weg, so lank al weg. Vroeg in April . . . dit was nadat julle op die breakfast run was. Drie dae later is hy weg. Hy’t gesê dit sal die laaste keer wees, daarna sal hy ontslag kry by sy werk.”
Sy sluk swaar. “Dit was . . . die vyfde April. Hy’t belowe hy sal terug wees binne een-en-twintig dae, as die lelies begin blom. Net twee weke, drie op die langste . . .” Trane loop oor haar wange en sy vee dit met die agterkant van haar hand weg.
Braam staan op en gaan sit langs haar op die bank, slaan sy arm vertroostend om haar skouers. “En nou’s dit al Junie?”
Sy knik. “Nege weke al . . . en ek het nog niks van hom gehoor nie.”
“Kom haal julle koffie, Braam!” roep Rachel uit die kombuis.
“Ek kom!” antwoord hy.
“Ek wil niks hê nie, dankie,” sê Lilly. “Ek kan nie eet nie. Ek dink net die hele tyd . . . iets moes met hom gebeur het. En ek weet nie wat om te doen nie, dis hoekom ek na jou toe gekom het. Adam het gesê jy . . . jy’s die beste . . .”
“Genade, Braam, wil jy die arme Lilly laat omkom . . .” Rachel sien dadelik aan die jong vrou se betraande gesig haar binnekoms was ’n fout. Sy sit die skinkbord op die tafel neer en gee haastig pad.
Braam staan op en skink vir hom koffie. Hy kyk vraend na Lilly, maar sy skud haar kop. Hy gooi vir hom twee suikers in en gaan sit weer.
“Het jy by sy werk probeer uitvind?” vra hy.
“Ja . . . Maar ek weet nie met wie om te praat nie. Ek verstaan nie Adam se werk nie. Daar’s nie net een werkplek nie en die mense met wie ek gepraat het, weet nie. Of miskien weet hulle, maar hulle wil niks sê nie. Die laaste keer toe ek probeer het, was daar ’n kolonel Van den Berg. Hy was vriendeliker en het gesê hy sal probeer uitvind. Dit was twee weke terug. Toe gister bel iemand . . . ek weet nie wie dit was nie, hy wou nie sy naam sê nie, net dat . . . dat Adam vermis word. Ek het gedink . . . gehoop jy kan miskien help.”
Braam sit sy nog ongedrinkte koffie neer. “Het jy enige idee waarheen Adam gestuur is?”
“Nee, hy wou nie sê nie. Maar . . .”
“Ja?”
“Die laaste keer toe hy lank weg was . . . dit was ’n jaar gelede, en later het hy gesê hy was in Angola. Maar hy wou niks verder daaroor praat nie.”
Daar is so ’n hulpeloosheid in haar dat dit Braam diep ontstem. Verdomp, wat dink Adam doen hy? Om so ’n weerlose vrou in soveel onsekerheid te laat!
“Lilly, ek kan nie beloftes maak nie . . . Adam en ek was eintlik net motorfietsvriende. Nes met jou het hy min teenoor my gepraat van sy werk.”
Hy onthou skielik hulle laaste gesprek in die padkafee naby Hartbeespoortdam. Maar hy kan Lilly skaars daarvan vertel, dit sal haar net meer ontstel.
Sy kyk pleitend na hom. “Asseblief, Braam! Ek weet nie watter kant toe nie.”
“Goed, ek sal probeer uitvind waar hy is. En nou gaan ek jou plot toe neem, jy’s veels te ontsteld om te bestuur. Dan tel ons vir Betsie op en julle slaap vannag hier.”
“Nee!” Sy skud haar kop heftig. “Miskien bel Adam en as ek nie daar is nie . . . En die kwekery, ek het hom belowe ek sal na die lelies omsien.”
Sy staan op. “Ek moet gaan, dit word donker. Dankie, baie dankie dat jy na my geluister het, Braam.”
Met ’n sug kom hy orent en stap saam na die voordeur. “Ek sal jou laat weet as ek enigiets uitvind,” sê hy toe hulle buite by haar motor groet.
Vir die soveelste keer kyk Lilly op haar horlosie. Dis nou al langer as ’n uur wat sy wag om die kolonel te sien. Haar parkeermeter het seker lankal uitgeloop, maar dis tot daarnatoe, besluit sy. Sy sal hier bly tot die man haar in sy kantoor toelaat, al sit sy die hele nag deur. Hierdie onsekerheid oor Adam kan sy nie langer verduur nie.
Sy staan op, strek haar rug, loop ’n paar treë in die gang af. Die vloer is groen, olyfgroen rubberteëls wat jou voetstappe verdoof. Op die mure is dieselfde teëls, tot halfpad van onder af geplak.
Dis lelik, dink sy. Dit herinner haar aan die kliniek waar sy maande lank was ná haar huwelik met Richardt opgebreek het. Nadat sy die kind wat sy verwag het verloor het. Sy haat die herinneringe. Niks van haar vorige lewe wil sy onthou nie, dis ’n boek wat sy vir goed toegemaak het nadat sy Adam ontmoet het. Groot, sterk Adam wat met soveel teerheid en liefde al die pynlike insidente uit haar kop help verdryf het . . .
By hom het sy altyd veilig gevoel, maar waar is hy nou? Sonder hom is haar lewe sinneloos en kom dit terug, die donker gedagtes wat haar vroeër amper tot waansin gedryf het. Sy het nou vir Betsie, maar hoe sal hulle vorentoe regkom sonder Adam?
Nee! betig sy haarself. Nie nou daaraan dink nie. Sy moet positief bly. Adam sal terugkom. Hy hou altyd sy woord, hy sál terugkom.
Sy herhaal dit prewelend soos ’n mantra soos sy in die gang af loop. Dertig treë tot by die toe deur, waar sy gaan staan. Sy het haar voetstappe al ’n hele paar keer getel. Sy huiwer voor die deur. Wat sal gebeur as sy eenvoudig die deur oopmaak, inloop en sê: “Ek het nou lank genoeg gewag”? Die kolonel sal haar tog sekerlik nie skiet nie?
Sy sit haar hand op die handvatsel, maar bedink haar. Sy het gekom om inligting oor Adam te kry. Sy sal nie haar saak bevorder as sy die man die harnas in jaag nie. Sy draai om en loop terug na haar sitplek. Dertig treë tot by die regop houtbank.
Aan die bopunt van die gang gaan ’n hysbak se deure oop. Twee mans in uniform verskyn om die hoek. Hulle praat, lag oor iets wat gesê is, loop verby haar sonder om eens in haar rigting te kyk. Onsigbaar en onbeduidend, dink Lilly, dit was sy nog altyd.
Sy kyk op haar horlosie. Dis kwart voor vyf. Een of ander tyd moet die kolonel tog seker uit sy kantoor kom om huis toe te gaan. Sy sal hom inwag, hom voorkeer, agter hom aan hardloop soos ’n hond as dit moet.
Die laaste deur in die gang gaan skielik oop. Sy kom vervaard orent. ’n Man in siviele klere stap uit, maak die deur agter hom toe en sluit dit. Sy hou hom dop soos hy nader kom, maar hy loop ook by haar verby asof sy nie bestaan nie.
“Meneer . . . meneer, asseblief!” roep sy agter hom aan.
Hy steek vas en draai om, kyk haar vraend aan.
“Ek’s jammer, ek wil net weet . . . is die kolonel nog daar? Ek wag al so lank.”
Hy antwoord nie, maar lag dan. “Kolonel? Watter kolonel?”
Bloed stoot warm in Lilly se wange op, en daarmee saam ’n brandende woede. “Kolonel Van den Berg, uit wie se kantoor u pas gekom het.”
“Dis mý kantoor, dame. Kolonel Van den Berg is verplaas.”
Vrees laat trek haar keel toe. “Waarnatoe?” vra sy skor.
Die man haal sy skouers op. “Dis geklassifiseerde inligting. Ons verkeer in ’n staat van oorlog, indien u nie weet nie.”
“Asseblief, meneer, help my!” pleit sy. “Ek móét weet wat met my man gebeur het. Dis al drie maande wat ek niks van hom hoor nie en hy sou hoogstens
