(die arm een sonder ’n snor) in mekaar se arms na die sonsondergang oor die see staan en staar terwyl daar sagte musiek op die agtergrond speel.
Daar is ’n veraf blik in Saartjie se oë en ’n soet glimlag speel om haar mondhoeke. Skielik wip sy soos sy skrik, want hier reg by haar hoor sy Muggie se skril stemmetjie: “Haai, wat maak jy?”
Muggie se woorde ruk Saartjie terug uit haar droomwêreld.
Sy grinnik verleë vir Muggie wat haar so fronsend dophou.
“Haai,” sê Saartjie, “ek het jou sowaar nie eers gesien nie.”
“Ek weet jy het nie,” sê Muggie. “Wat het jy gedoen?”
“Hoe bedoel jy wat het ek gedoen?”
“Hoekom het jy so gestaan en jou hand geswaai en goete in Engels gesê en toe weer net so gestaan en soos ’n siek hoender gelyk?”
Saartjie lag. Dit moes baie snaaks gelyk het!
Dan maak sy keel skoon en sê uit die hoogte: “Ek het diep gedink, Muggie.”
“Waaroor?”
“Sommer oor dinge – goed wat niks met jou te doen het nie,” antwoord Saartjie en begin aanstap.
Muggie brom en Saartjie glimlag net toe sy iets hoor van “simpel mense wat in die straat gaan staan en hul arms swaai en met hulleself praat.”
Saartjie is maar bly dis net Muggie wat haar gesien het en nie een van die ouer kinders nie. Hulle sou haar weer vir hoe lank daaroor gespot het.
Die sypaadjie wat voor Saartjie-hulle se huis verbygaan, is met groot betonblokke geplavei. Sy sug en gaan staan toe sy by die plek kom waar die plaveisel begin. Dit is nou al jare, vandat die blokke daar gelê is, haar selfopgelegde taak om nooit daaroor te loop nie, maar altyd te spring – en as haar voet dan aan een van die gleuwe tussen die blokke raak, moet sy weer van voor af begin.
Die hele Lynnekom ken hierdie snaakse gewoonte van haar en almal dink dit is maar simpel. Saartjie dink ook so, maar sy kan eenvoudig nie sover kom om net gewoonweg oor die blokke te loop nie. Sy verbeel haar die vreeslikste ongelukke sal haar dan tref!
Sy was nege jaar toe sy begin het om oor die blokke te spring en sy is nou al veertien. Sy het nog nie een keer oorgeslaan nie en nog nooit gekul nie. As haar voet net effens aan ’n gleuf raak, begin sy altyd weer van voor af, al is die versoeking soms baie groot om haar voet net so effens te verskuif.
Saartjie kyk vies na die plaveisel. Dan vat sy haar handsak styf in haar hand vas en begin spring!
Sy wip vinnig en sekuur van die een blok na die ander. Sy hou ver van die gleuwe af weg. Sy sal sowaar skree van moedeloosheid as haar voet nou aan ’n gleuf moet raak en sy weer met haar pragtige klere en al van voor af moet begin.
Saartjie spring egter end-uit sonder om aan ’n enkele gleuf te raak. Sy kom uiteindelik moeg by die hekkie aan.
“So ja,” sê sy en stap met die tuinpaadjie op huis toe. Sy is in hierdie einste huis gebore en woon nou al veertien jaar hier.
Die Baumanns se mooi dubbelverdiepinghuis is teen ’n heuwel gebou. Uit haar kamer op die boonste verdieping kyk Saartjie oor die hele Lynnekom uit en op helder dae kan sy selfs Johannesburg se wolkekrabbers in die verte sien.
Dokter Baumann is ’n beroemde spesialis in die stad en hy en sy vrou het drie kinders. Kris, die oudste, is nou een-en-twintig en ’n derdejaarstudent aan die universiteit. Dan is daar natuurlik Saartjie en die negejarige Apie, of Abraham, maar niemand noem hom so nie, behalwe sy ma wanneer sy kwaad is.
Apie is ’n koddige skepseltjie wie se twee voortande makeer. Hy hou vol hy het hulle verloor toe hy eendag uit ’n boom geval het. Die feit dat hy ook ’n yslike blouoog gehad het toe hy by die huis kom, het hom glad nie van sy storie laat afsien nie.
Saartjie stap by die voordeur in en gaan reguit sitkamer toe waar sy stemme hoor.
“Hallo, Mamma,” sê sy.
Haar ma glimlag vriendelik en kyk van haar breiwerk af op.
Saartjie sien dat Kris voor die venster staan en mismoedig buitentoe kyk.
“Haai, Kris,” sê sy. “Ek het jou nie eers gesien nie.”
“Haai,” brom hy net.
“Wat het oor jou lewer geloop?” vra Saartjie fronsend. “Jy lyk soos iemand wat die wêreld se probleme op jou skouers dra.”
“Los my uit!” gil Kris op haar.
Saartjie vee die krul van haar voorkop af weg en sê: “Hoe kan ek jou uitlos as ek nie eers met jou begin het nie? Ek groet jou vriendelik en jy byt omtrent my kop af …”
“Ek wens julle wil my almal uitlos!” skree Kris en skiet soos blits by die vertrek uit en met die trap op na sy kamer toe.
Saartjie kyk hom verbaas agterna. Mevrou Baumann brei maar verder.
“Dis nou wat ek goeie maniere noem!” sê Saartjie.
“Jy is te jonk om te verstaan,” sê haar ma, wat ook maar effens bleek lyk ná haar oudste se skielike uitbarsting. “Kris bedoel nie regtig wat hy sê nie – en hy is nie vir jou kwaad nie.”
“Hoe kan Mamma sê hy bedoel nie wat hy sê nie?” wil Saartjie weet. “Ek het gehoor wat hy vir my gesê het!”
“Ek het ook gehoor, Saartjie,” sê haar ma glimlaggend, “maar jy moet jou nie aan hom steur nie. Hy het net voor jy ingekom het sy probleme met my bespreek. Hy is omgekrap, maar hy sal daaroor kom. Ons gaan maar almal vroeër of later deur so ’n tydperk in ons lewe – jy sal ook nog.”
Martha Baumann sug swaar.
Saartjie kyk fronsend na haar ma. Hoekom is Kris nou skielik so omgekrap? Sy verstaan dit glad nie. En watter tydperk is dit waardeur sy ook nog eendag sal moet gaan? Wat is dit wat ’n mens so lelik omkrap?
“Sal ek ook eendag deur so ’n dinges … so ’n tydperk gaan, Ma?”
Saartjie en haar ma kyk albei vinnig om. Apie loer oor die rugkant van die groot rusbank na hulle. Sy tongpunt speel deur die opening waar sy twee voortande moes gewees het.
“Abraham,” sê sy ma kwaai, “was jy die hele tyd daar op die bank?”
“Ja, Ma. Ek het hier gesit en lees toe Kris inkom en oor al daardie goete praat. Ek het toe maar liewer tjoepstil gesit, Ma weet, want ek het gedink dis beter, anders gee hy my dalk sommer ’n oorveeg, Ma weet.”
Martha Baumann kan nie help om te glimlag nie. Sy besef dit was heel moontlik wys van Apie om stil te bly toe Kris so teenoor haar uitgepak het.
“Waaroor het Kris gepraat, Mamma?” vra Saartjie. “Ék weet,” sê Apie tevrede.
“Ek sal jou aanraai om alles wat jy gehoor het te vergeet, Abraham,” sê hul ma streng.
“Hoe
