die regte mense te bring.”
Nick wil nog iets sê, maar Clive het reeds weggedraai.
In die bakkie draai Nick versigtig sy kop heen en weer. Die kopseer het nou na sy nek versprei en dit voel of die senings enige oomblik kan skiet. Hy trek weg, maar stop by die eerste kafee, koop ’n botteltjie water en ’n koevertjie met vier hoofpynpille. Hy sluk al vier gelyk. Dan haal hy sy selfoon uit, skakel ’n nommer.
“Riana Kellerman, goeiemôre.”
“Riana, dis Nick.”
Dis vreemd hoeveel ’n stilte kan sê, dink hy toe sy nie dadelik reageer nie. Hy sien haar in sy geestesoog. Die ouens was destyds lekker jaloers toe Nols haar gekry het. Hy vermoed daar was ’n hele paar wat belustig was vir haar. Gelukkig is hy slim genoeg om te weet ’n mens se beste vriend se vrou is verbode vrugte. Selfs in jou gedagtes.
“Ek het nogal gewonder of jy sal onthou.”
“Hoe gaan dit? Het jy al iets van Nols gehoor?”
“Nee, ek vermoed dit neem ’n rukkie om al die papierwerk af te handel. Ek weet ook nie of daar papierwerk is wanneer ’n mens die dag vrygelaat word nie.”
“Weet die kinders?”
Weer ’n stilte. “Ek dink nie ek gaan hulle vertel nie. Hulle was drie en een toe hy weg is. Hulle ken hom nie meer nie.”
“Ek dog jy het hulle geneem om te gaan kuier?”
“Aan die begin, ja, maar hoe ouer hulle geword het, hoe moeiliker was dit. Here, Nick, dis nie lekker om met kinders vir hulle pa in die tronk te gaan kuier nie. Hulle het begin vrae vra. En met die trek Kaap toe het dit moeilik geraak. Ek kon nie bekostig om elke maand drie vliegtuigkaartjies te koop nie.”
“Ek kan dit verstaan, maar jy kon my gevra het, al was dit nie elke maand nie.”
“Ek het gedoen wat ek gedink het die beste vir die kinders sal wees.”
“Dis nie asof hy iemand doodgemaak het nie.”
“Dit maak nie saak nie. ’n Tronk is ’n tronk. Dis nie ’n plek vir kinders nie. Ek wou nie hê hulle moet met so ’n stuk bagasie skool toe gaan nie.”
“Riana, dis sy kinders. Hy het ’n reg om hulle te sien.”
Hy hoor die snorkgeluid wat sy maak. “Ek weet nie of jy die een is wat vandag vir my moet preek nie. As dit nie vir jou was nie …”
Hy sug. Dit is ’n pad waarop hulle al ’n paar keer was. “As jy wil hê ek moet weer verskoning vra, of vergifnis, sal ek dit doen, maar dit gaan niks aan die saak verander nie.”
“Kan ek jou iets vra … as jy vandag weer daardie besluit moet neem, sal jy dit weer doen?”
Nick wens hy het nie gebel nie. “Ek kan die maklike antwoord gee, en sê ja, ek sal dit weer doen, maar dis nie so eenvoudig nie. Ek weet nie wat ek vandag sal doen nie. As jy vir my sê hy sien nie meer sy kinders nie, sou ek dalk anders besluit. Ek weet nie.”
“Weet jy dat ek van hom geskei het?”
“Wanneer?”
“Verlede jaar.”
“Waarom het jy my nooit gesê nie?”
“Aanvanklik wou ek nie omdat ek geweet het jy sal my probeer ompraat. En daarna het dit net nie meer saak gemaak nie. Ons maak elkeen ons eie keuses.”
Nick maak sy oë toe en vryf sy nekspiere.
“As hy jou kontak, sê asseblief vir hom ek sal hom graag wil sien. Ek kon lanklaas vir hom gaan kuier.”
“Ek sal hom sê. Hy sal in ’n stadium hier moet uitkom. Al sy persoonlike goed is nog hier en ons sal seker die meubels moet verdeel. Ek kan seker nie verwag hy moet met niks uitstap nie.”
Nick wil sê fok die meubels, gee vir die man sy kinders terug, maar dis asof sy woorde opgedroog het.
“Sterkte.”
“Dankie, vir jou ook. Terloops, waar is jy?”
“In die Kaap.”
“Is jy nog in die diens?”
“Ja.”
“Dalk moet jy maar probeer uitkom. Dis ’n job sonder ’n ingeboude trip switch. Die een of ander tyd kom die kortsluiting en dan is julle almal in julle moere. Klim uit terwyl jy darem nog min of meer weet wie jy is.”
“Ek volg dalk jou raad.”
“Sien jy weer iemand?”
“Nee, daar is nie op die oomblik tyd daarvoor nie.”
“Nick … is jou hande nog al die jare skoon of is jy net slimmer?”
Nick wens hy het nog pille gekoop. Dis asof die vier wat hy gedrink het net sy kopseer vererger het.
“Riana, ons twee sal op ’n ander dag oor daardie een moet praat. Ek het nie vandag die tyd daarvoor nie, want ons sal seker eers moet vasstel wat die woord ‘skoon’ beteken.”
“Waarom dink jy het hy jou nie destyds probeer betrek nie?”
“Ek weet nie, dis ’n vraag wat jy hom sal moet vra. Ek moet ongelukkig nou eers hardloop.”
Hulle groet en Nick skakel die bakkie aan en trek weg. Stop en drink eers die botteltjie water leeg voor hy verder ry.
Hy en Nols Kellerman het mekaar gedurende hulle eerste week van opleiding ontmoet. Dit was een van daardie maklike vriendskappe. Hulle het mekaar se grappe verstaan. Hulle was mekaar se strooijonkers. Mekaar se party buddies. Altyd gesorg dat die ander een veilig by die huis kom as daar te hard geparty is.
Die dag van sy eerste egskeiding is Nols saam met hom hof toe. Na die tyd gesorg dat hy iets eet en toe het hulle die res van die dag op die balkonnetjie van Nick se nuwe eenmanswoonstel oor die rand van hulle brandewynglase die lewe probeer uitpluis.
Die eerste keer toe Nick begin agterkom het iets is verkeerd, was gedurende die ondersoek na ’n motordiefstalsindikaat. Dit was hoogstens ’n krieweling êrens. Daar is min dinge wat jou so blind maak soos die begeerte om nie te sien nie. Die tweede keer het hy ’n nag lank wakker gelê en somme gemaak. Die volgende oggend het hy Nols gevra of alles OK is. Mense dink vriendskap sorg dat alle deure oop is, maar dis nie so nie. Dis baie makliker om sekere vrae vir ’n vreemdeling te vra as vir jou beste vriend. Soos die vraag: “Het jy ’n dossier laat wegraak en geld in ruil daarvoor geneem?” Dit maak nie saak hoeveel doppe hy ingehad het nie, hy kon dit nie vir Nols vra nie.
Teen die derde keer het hy al so min geslaap dat hy nie meer sy eie oordeel vertrou het nie. Hy het nagte lank sy teorie aan flarde probeer skiet. En toe die maklike weg geneem en na hulle hoof toe gegaan. Iemand anders moes die som maak. Nols is die volgende oggend tydelik geskors, en daar is met ’n ondersoek begin. Ongelukkig vir Nols het hy nie sy spore goed toegevee nie, want dit het die ouens nie twee weke geneem nie, toe is alles op die tafel en word hy skuldig bevind.
Toe
