glimlag weer. “Gabi, jy is besig om ’n cliché te word.”
Sy lag hees. “Nick Malherbe, jy kan my maar beledig, maar ons albei weet ek kry altyd wat ek wil hê.”
Toe hy buite kom, skakel hy ’n nommer en vra om met kaptein Clive Barnard te praat.
Hy moet ’n rukkie wag.
“Barnard.”
“Dis Nick Malherbe. Ek is …”
“Ek weet wie jy is.”
“Ek moet jou sien.”
“Dis Maandagoggend. Ek het nie tyd nie.”
“Het jy nie eers tyd vir ’n koppie koffie nie?”
“Nie regtig nie.”
“Ek het dringend hulp nodig.”
“Daar is kanale daarvoor.”
“Ek is nie seker wie ek hiermee kan vertrou nie.”
“Moet ek geëerd voel dat jy my gebel het?”
“Call me crazy. Ek weet ek vat ’n kans, maar ek het nie op die oomblik baie opsies nie.” Toe hy klaar gepraat het, verwag hy dat Barnard die foon gaan dooddruk.
“Waar moet ek jou kry?” kom dit na ’n oomblik se stilte.
“Sê vir my waar dit gerieflik vir jou sal wees. Verkieslik ’n plek waar ons nie in te veel bekendes gaan vasloop nie.”
Hulle kom ooreen op ’n koffieplek in die Canal Walk-winkelsentrum.
Toe Nick ’n uur later daar aankom, besef hy weer hoeveel hy sulke sentrums haat. Daar is net te veel van alles. Mense, winkels, goed. Die wêreld sal nog vergaan in al die kak wat elke dag gemaak word. Hoeveel het ’n mens in die lewe nodig? Selfs op ’n Maandagoggend is daar te veel van alles.
Barnard sit reeds toe hy by die plek kom. Hulle skud nie hand nie, Nick skuif net oorkant hom in.
Hy het later eers uitgevind kaptein Clive Barnard was destyds McKenna se hanteerder toe sy vir Clara Veldman opgepas het. Nick ervaar weer ’n krapperigheid. Hulle het sy lewe baie moeilik gemaak.
’n Kelner kom nader en albei bestel koffie.
“Ek kan steeds nie besluit of ek geëerd moet voel dat jy my gebel het, en of ek jou moet bliksem nie,” val Barnard weg. “Dink jy regtig daar is net korrupte mense oor?”
“Dis nie wat ek gesê het nie. Luister na wat ek jou gaan vertel en sê my wat jy sou gedoen het.”
“Shoot. Maar onthou ek is nie ’n priester nie. As jy vergifnis vir jou sondes soek, is jy op die verkeerde plek. Ek doen nie confessions nie.”
Nick vertel hom van die gebeure die vorige aand by Allegretti se huis en dat die Italianer vermoedelik verdwyn het.
Voor Clive kan reageer, bring die kelner hulle koffie en elkeen roer ’n sakkie suiker in sy koppie voor hulle weer opkyk.
“Is die saak aangemeld?”
“Nee, ons kan nie bekostig dat iemand dit opfok nie. Ek kan dit egter nie alleen doen nie. Eerstens ken ek nie meer genoeg mense hier nie en tyd is ’n kwessie. Jy behoort te weet hoe langer dit neem om aan die gang te kom, hoe kouer raak al die spore.”
“Dink jy Allegretti het dit gedoen?”
“Ek het daaraan gedink, maar ek twyfel. Allegretti is tot baie in staat, maar hy hou nie daarvan om sy hande vuil te maak nie.”
“Maar dis ’n moontlikheid?”
“Alles is ’n moontlikheid.”
“Wat het jy nodig?”
“’n Span wat saam met my die ondersoek kan doen. So gou en diskreet moontlik. Verkieslik voor georganiseerde misdaad hiervan hoor.”
“Waar lê die gewonde ou?”
“Christiaan Barnard.”
“Hulle is eintlik veronderstel om die polisie te laat weet as daar skiet- of meswonde inkom. Het jy die dokter en die personeel gevra om dit nog nie aan te meld nie?”
“Nee, ek het vir hulle gesê ek is van die polisie en gehoop hulle sal aanvaar dis reeds aangemeld.”
“Nou wil jy hê ek moet vir jou sê wie jy kan vertrou en wie nie.”
Nick knik. “In ’n neutedop, ja. Verkieslik so gou as wat jy kan.”
“Wat kry ek as ek jou help?”
Nick vou sy arms en sit agteroor op die stoel. “Soek jy ’n bribe?”
Clive laat sak sy koppie, vee sy mond af en begin sy stoel agteruit stoot. “Ek loop liewer voor ek jou bliksem.”
Nick lig sy hande. “Wat wil jy hê?”
“Ek wil deel van die ondersoek wees. En ek wil onbeperkte toegang hê tot die inligting wat julle tot dusver versamel het oor Allegretti en die ander.”
“Ek kan nie bekostig dat dit soos die vorige keer eindig nie. Hierdie is ons laaste kans. Ons het jare lank gewerk om al ons inligting te kry. In die verkeerde hande kan dit vir ons onberekenbare skade veroorsaak.”
“Dis my voorwaarde.”
“OK, maar ek gaan die operasie hardloop. Dis nie onderhandelbaar nie.”
Clive knik. “Solank jy weet wat jy doen, sal ek jou nie pla nie. Ek het in elk geval nie tyd nie, maar ek wil op hoogte gehou word.” Dan staan hy op. “Gee my ’n uur of vier en ek kom terug na jou toe.”
Clive mik om op te staan, maar Nick beduie hy moet sit.
“Dit was die een helfte van die storie. Die ander helfte is dat Clara Veldman sedert Vrydagaand vermis word. Sy was saam met vriende by Paranga in Kampsbaai.”
Clive skuif dieper af in sy stoel, skud sy kop. “Jissis, dis ’n fokken sirkus.”
Nick knik.
“Wat sê haar vriende?”
“Ek het die nuus gisteraand gekry en dis nie asof ek toegang tot enige van haar mense het om uit te vind wat gebeur het nie.”
“Dis darem net te toevallig. Sy en Allegretti verdwyn twee dae uitmekaar.”
“Ek glo nie aan toeval nie.”
“Ek ook nie en soos ek vir Williams ken, is hierdie saak ook nog nie by die polisie aangemeld nie. Hy kan dit nie bekostig nie.” Clive staan op.
Nick volg hom en toe hulle saam uitstap, sê hy: “Ek gee nie om of julle vriende is nie, maar ek soek nie vir Greyling naby een van hierdie sake nie.”
