net dat dit ’n persoonlike saak is en dringend is.”
“Ons twee het nie meer persoonlike sake nie.” Ellie kan hoor hoe haar stem styg.
“Mac, dalk moet ons twee nie nou verder praat nie. Dit is Sondagaand en hier lê ’n lang week voor. Bel jou eks en vra hom waarom hy jou soek. Hoe de hel moes ek weet wat met jou aan die gang is? Dis nie asof jy my op die hoogte gehou het nie.”
Ellie haal diep asem, maar keer haarself.
“Dankie. Mooi bly.” Sy skakel haar selfoon af.
“Clara Veldman.” Ellie sê die naam hardop. Toe Albert haar verlede jaar gevra het om onder die dekmantel van ’n sekuriteitsbeampte vir Clara by Enzio Allegretti se huis te gaan oppas, het Clive heelwat besware gehad. Sy weet hy neem homself kwalik oor wat op die ou end gebeur het. Die telefoon is egter nie die beste manier om die lug tussen hulle twee te suiwer nie.
Hoofstuk 3
Nick vee oor sy gesig terwyl hy net voor vier terugry Bantrybaai toe. Patrice is in ’n geïnduseerde koma en die dokters kan of wil nie sê of en wanneer hy daaruit sal kom nie.
Die strate is verlate. Hier en daar staan ’n kar by ’n verkeerslig of draai in ’n stil straat in. Op ’n straathoek in Seepunt staan twee prostitute nog. ’n Entjie verder is ’n polisievangwa geparkeer. Soms voel dit vir hom of hy vir ewig vasgevang gaan wees in ander mense se naglewens.
By Allegretti se huis maak hy ’n pot sterk koffie en laat kom toe die sekuriteitswagte een-een in. Albei sweer hoog en laag hulle het niks gesien of gehoor nie. Daar was nie vreemde motors in die straat nie, geen skote nie. Allegretti is nie by die hek uit nie. Geen kuiergaste nie. As Nick hulle nie wil glo nie, kan hy die sekuriteitsvideo’s kyk.
Toe hy klaar met hulle is, loop hy weer na Patrice se woonstel. Hy trap versigtig toe hy die deur oopmaak en instap. Behalwe vir die bloedspoor vanaf die sitkamer, soos Patrice vermoedelik badkamer toe gekruip het, is die slaapkamer netjies. Die beddegoed is teruggevou asof hy reeds gelê het. Hy moes in die sitkamer gewees het toe hy oorval is. Dit gee Nick ongelukkig nog nie ’n idee hoe laat dit gebeur het nie. Patrice gaan slaap soms vroeg.
Die kol op die mat en die bloedspatsels bevestig sy aanname dat hy in die sitkamer geskiet is. Wat Nick nie verstaan nie, is waarom hulle hom nie net doodgeskiet het nie. As hulle hom verras het, het hulle tog die voordeel gehad. Waarom die stoeiery? Wou hulle hom ook saamneem? Vir mense wat dit reggekry het om ’n huis wat baie goed bewaak word stil binne te kom, is dit net te slordig.
Hy soek versigtig rond, maar kry aanvanklik nie ’n patroondoppie nie. Na ’n ruk vind hy dit onder die rusbank, teen die vloerlys. Hy gaan soek ’n plastieksakkie in die kombuis. Tel die doppie met ’n pen op en seël die Ziploc-sakkie. Hy loop nog een keer deur die woonstel, maar sien niks anders wat hy as moontlike forensiese bewyse kan saamneem nie.
Hy sluit die woonstel se deur agter hom en druk die sleutel in sy broeksak. Daarna maak hy die agterdeur oop en stap in die nou steeg agter die huis uit. Die agterkant van die huis sit knus teen die berg. ’n Hoë geëlektrifiseerde heining skei die erf van die berggrond. In die donker kan hy nie veel wys word nie en hy besluit om eerder bo in Allegretti se kamer te gaan soek vir leidrade.
Dit lyk steeds soos hy dit gisteraand aangetref het. As Allegretti ontvoer is, lyk dit nie of hy hom teëgesit het nie. Dit lyk eerder soos enige aand wat hy alleen gelos word. Nick stap in die aantrekkamer in, maar die kaste is so vol, hy sal nie agterkom as daar klere weg is nie.
In die badkamer lyk dit ook nie asof daar iets weg is nie. Tandeborsel, skeergoed, gesigroom. En ’n verskeidenheid duur deodorante en naskeermiddels. In die kas onder die wasbakke is ’n groot karton kondome.
Om die Allegretti-familie se hoof van sekuriteit te wees, het nog altyd uitdagings ingehou. Die feit dat hy eintlik ’n dubbele rol speel, voel soms soos die minste van sy probleme. In Johannesburg was dit makliker. Allegretti senior is ’n baie slim man wat dikwels bereid is om na rede te luister. Sedert hy egter ’n klompie maande gelede deur die ouman Kaap toe gestuur is, voel dit vir hom of hy ’n kinderoppasser geword het. Vir twee bedorwe kinders. Enzio Allegretti het nie sy pa se insig nie en verkies dit om sy eie kop te volg.
Hy gaan kyk na al die bandopnames van die sekuriteitskameras, maar die wagte was reg. Daar is niks ooglopend verkeerd nie. Toe dit begin lig word, gaan hy weer by die kombuisdeur uit en loop die lengte van die steeg tot by die dienshek aan die kant van die erf. Die oggend is koud en hy kan die see ruik. Gister se bergwindtoestande is weg en ’n mens kan die herfs voel. Die hek is gesluit en daar is beslis nie met die slot gepeuter nie. Daar lê voetspore op die plaveisel, maar die hele perseel word deur die dag gepatrolleer. Dit kan egter nie kwaad doen om na die spore te kyk en dit te vergelyk met die skoensole van die wagte wat aan diens was nie. As daar een ding is wat Nick in sy lewe geleer het, is dit dat ’n mens soms die antwoord op die vreemdste plek vind. Soms werk jy jou gat af om leidrade te versamel en dan tref jy bloot op ’n dag ’n gelukskoot.
Net voor agt stop hy by sy woonstel. Hy het eers gewag om die dagskof se wagte te sien. Hulle het dieselfde opdrag – niemand mag naby die huis kom nie. En as hulle enigiets verdag oplet, moet hulle hom bel.
Hy stort vinnig, drink nog koffie en eet staan-staan ’n bakkie kitspap. Die melk proe effe suur, maar hy eet die bakkie leeg.
Hy skakel Fritz, Allegretti se motorbestuurder, se nommer. Fritz klink deur die slaap toe hy antwoord.
“Nick, wat de hel gaan aan? Ek is met vakansie.”
“Ek weet, maar ek is dringend op soek na meneer Allegretti en hy antwoord nie sy selfoon nie. Het jy nie dalk iets van hom gehoor nie?”
“Nee. Ek het hom Vrydagaand laas gesien toe ek hom na ’n vergadering by die huis gaan aflaai het.”
“Sal jy my bel as jy iets van hom hoor, asseblief?”
“Ek maak so.”
Voor die verbinding verbreek word, hoor Nick hoe Fritz sê: “Fok, om my oor so iets wakker te maak.”
Dan is daar ’n gegiggel en ’n vrouestem sê hy moet terug bed toe kom.
Êrens in die wêreld is ’n man wat op ’n Maandagoggend agter ’n vrou se rug kan inskuif omdat hy met vakansie is.
Ellie skrik ’n paar keer gedurende die nag wakker en verbeel haar sy hoor voetstappe. Elke keer is dit egter die dak wat kraak. Agt-uur het sy klaar gestort en aangetrek. Die jong man is weer agter die toonbank toe sy onder in die portaal kom. Hy groet vriendelik, maar sy vermoed hy is nog nie heeltemal wakker nie.
Toe sy buite kom, bel sy vir Wynand. Hy antwoord na die derde lui.
“Dis ek.”
“Is jy terug?”
“Nee, dis waarom ek bel. Ek weet nog nie wanneer ek gaan terug wees nie.”
“Hier was mense wat na jou kom soek het. Het jy in ’n stadium kort, donker hare gehad?”
“Wat wou hulle hê?”
“Hulle wou jou blykbaar groet … die een sê dat julle kollegas was.”
“Hmm … dis jammer ek het hulle gemis. Is hulle nog daar?”
“Ek
