Hy hoor Michelle roep uit die kombuis.
* * *
Michelle skrik wakker. Haar hart is op hol. Sy kom halfpad regop en kyk vervaard rond in die skemer slaapkamer. Wat was daardie geluid? Sy ruk aan Chris se arm.
“Wat gaan aan? Wat’s dit?”
“Daar’s iets hier buite. Luister. Dis soos … ’n geskree. Kan jy dit nie hoor nie?”
Michelle staar bewegingloos na die venster. Chris sit regop en probeer agterkom wat hy hoor. Dan sak hy terug en trek die duvet weer tot onder sy ken.
“Wat? Wat is dit, Chris?”
“Dis net die Kreepy, Michelle.” Hy klink ligweg geïrriteerd.
“Is jy seker?” Dit lyk of sy steeds verwag hy moet opspring en iets doen. “Ek het dit nog nooit gehoor nie,” voeg sy beskuldigend by.
“Natuurlik het jy,” sê Chris en pof sy kussing om verder te slaap. “Dit gebeur wanneer dit in die hoek vassit en te na aan die oppervlak kom. Gee dit vyf minute, dan val dit terug in die water.”
Michelle gluur hom aan, ontevrede dat hy niks daaraan gaan doen nie en op die punt is om terug te glip in sy gebruiklike diep slaap. Hy haal reeds stadiger asem. Sy moet haar inhou om hom nie te skud nie.
Die geskree raak al erger en die waansinnige klank weergalm deur die huis.
Sy haat die swembad.
Toe hulle huis gesoek het, was die mooi swembad ’n trekpleister, maar toe hulle eers ingetrek het, het sy besef hulle gebruik dit gans te min om al die harde werk om dit skoon te hou te regverdig. Dit is eintlik net ’n reusagtige waterfokuspunt wat lankal ’n grasgroen, stink poel sou geword het as dit nie vir Richmond was nie. Verlede jaar het hulle dit selfs oorweeg om die ding toe te gooi en ’n dek daar te bou, maar toe sê Chris hy wil hê sy kinders moet met ’n swembad grootword en sy het sy redenasie aanvaar.
Hy het goeie kleintydherinneringe van hoe hy wag dat sy pa huis toe kom en dan swem hy en sy broers saam met hom. Chris kan nie wag om dit saam met sy eie kinders te doen nie. In die somers van sy kindertyd was daar altyd water naby. Hy het al gesê dit sou selfsugtig wees om sy kinders dit te ontneem net omdat ’n swembad harde werk is.
Michelle maak haar oë toe en wag dat die slaap haar weer oorval. Sy probeer die Kreepy se aaklige klank uitdoof.
* * *
Rachel lê in haar bed met die kussing teen haar maag vasgedruk. Kon sy maar aan die slaap raak. Maak nie saak hoe styf sy die kussing vashou nie, dit kan net nie die plek volmaak waar Maia se kloppende hartjie so perfek ingepas het nie.
Die Kreepy sit al weer vas. Die skril suigende, skreeuende geluid weergalm in haar ore.
Maia is nou al meer as vier weke weg en elke nag word sy wakker met die verwagting dat sy haar kind voor haar lyf gaan voel, Maia se vlak asemhaling soos sy teen haar ma se bors aandruk. Dit is die enigste oomblikke waarvoor Rachel nou leef, dié tussen slaap en wakkerword wanneer sy in haar hart glo Maia leef nog. Dit is in hierdie oomblikke, voor haar verstand ingryp, dat sy heel voel. Maar dan lig die lomerigheid en word sy herinner aan die waarheid, die waarheid dat die kind wat sy geskep het, die mens wat binne-in haar gegroei het, vir altyd weg is.
Sy druk haar gesig diep in die kussing en begin huil, bodemlose geluide wat meng met die geskree van die Kreepy en wegkwyn in die koue nag.
Hoofstuk 4
—
Februarie 2014
Rachel, Maria en Tapiwa sit op die sypaadjie in die skaduwee van ’n moerbeiboom en werk deur ’n sak ou klere wat Michelle vir Rachel gegee het. Hulle het van die vet vruggies gepluk en het moeite om die ryk rooi sap nie op die klere te laat kom nie. Maria hou een van die bloeses teen haar bors; dit is heeltemal te klein vir haar.
“Ontwerpersgoed, nè?”
Die ander twee lag. Rachel geniet dit om te sit en kyk hoe hulle kies en die sak al leër raak.
“Vat iets vir Rita ook,” sê sy en druk nog ’n moerbei in haar mond. Dit is vir haar lekker om haar rykdom met haar vriendinne te deel.
“Siestog, sy kan bly wees sy’s nog hier.” Maria probeer haar gesig koud waai met ’n koerantpamflet vol van Game se naweekwinskopies. “Hulle raak nou baie kwaai met die Mosambiekers, weet jy dit? Hulle soek ’n brief van die Elliotts om te sê sy werk vir hulle en sy woon daar.”
“Hoeveel tyd het hulle haar nog gegee?” vra Rachel.
“Ses maande.”
Die vroue sit in stilte hul moerbeie en eet en sien skaars die spoggerige motors van die buurt voor hulle verbyry.
“Rebecca is verlede week teruggestuur,” vertel Tapiwa. “Die mense vir wie sy werk, het Kaap toe getrek en sy kon nie ander werk kry voor haar visum verval het nie. Toe kom die polisie daar na die taxi-plek waar sy sit en wag en hulle sien haar papiere is oud en hulle sit haar in die vangwa. Twee dae daarna, toe’s sy by die grens.”
“Wat?” roep Maria uit. “Nie eens kans om haar goed te kry nie?”
Tapiwa skud haar kop en Maria brom onderlangs iets in Chichewa, haar huistaal.
“Waar’s haar mense?” vra Rachel.
“Inhassoro.”
“Maar dis waar my ouers ook is! Dis nou al lank dat dit nie goed gaan daar nie.”
Rachel kyk af na haar sel en toe sy sien hoe laat dit is, staan sy op en vee die gras van haar uniform af.
“Ek moet nou vir Maia gaan haal.”
“En hoe gaan dit met haar by daai ryk skool?” vra Maria met ’n grinnik.
“Ag, sy’s te jonk om te verstaan.” Rachel strek haar lui uit en glimlag. “Siestog, sy vertel vir almal van ‘ons groot huis met die swembad en alles’ en hoe sy ’n meerminpartytjie vir haar verjaardag gaan hê.”
“Wat is ’n meermin?”
Rachel trek haar skouers op. “Die een of ander meisie wat onder die water woon. Sy’s in stories wat wit mense vir hulle kinders vertel. Sy wil nou glad leer swem oor die meerminbesigheid.”
Dit laat die ander twee uit hulle maag lag. Toe staan hulle op en begin hulle goed bymekaarmaak. Hulle moet ook terugkom by die werk.
“God het jou geseën met goeie mense,” sê Tapiwa. “Jy’s die enigste huiswerker van wie ek weet wie se baas vir haar kind se skool betaal.”
Rachel trek haar gesig. “Wel, as jy die gemors sien wat ek elke dag moet skoonmaak, dink ek hulle sal haar nog universiteit toe ook moet stuur.”
Die vroue lag en slaan elkeen hulle eie rigting in. Rachel stap vinnig by die syhekkie van die Jordaans se erf in. In haar kamer stroop sy haar uniform af en trek jeans en ’n blou hemp aan wat sy by Michelle geërf het. Sy begin teen ’n taamlik
