taal wat hulle gebruik om met mekaar te praat. Richmond is al langer by die Jordaans as sy. Hy kom Maandae, Donderdae en Saterdae en sy werk is om die gras te sny, die swembad skoon te maak en enige ander take wat nodig is op die werf. Op daardie dae maak Rachel vir hom middagete, maar hulle het nie veel met mekaar te doen nie, en hul gesprekke is selde meer as ’n paar sinne.
Vir ’n paar oomblikke sit Rachel nog en kyk hoe die wit poeier in die water val. Dan maak sy haar oë toe en verbeel haar die soutwater van die diepblou see waar sy grootgeword het. Die water hier is dood en net blou oor al die chemikalieë wat seker mens se oë brand en jou vel uitdroog. En maak nie saak hoeveel chemikalieë Richmond ook al in die swembad gooi nie, die kleur is glad nie soos die blou van haar see nie. Vir Rachel is die swembad ’n simbool van die bestaan wat sy in die Johannesburgse voorstede sien – pragtig en skoon, maar sonder lewe of kleur.
Die afgelope tyd vra Maia haar aanhoudend of sy kan leer swem. Rachel het haar belowe hulle sal ’n plan maak, maar nie voor sy ouer is nie. Sy het vir haar gesê sy moet geduldig wees en wag tot Desember, wanneer die Jordaans gewoonlik weggaan vir vakansie. Hulle het die afgelope somer tuisgebly en Rachel was nogal verlig. Die regte rede waarom sy die swemlesse uitstel, is omdat sy self nie kan swem nie. Op die een of ander manier sal sy moet leer voor sy Maia kan wys hoe. Miskien sal Chris kan help. Al het sy langs die see grootgeword, is swem iets wat die vissermanne en die toeriste doen en sy het as kind geen begeerte gehad om verder as kniediep in die water te gaan nie. Dit lyk asof al die kinders in Maia se kleuterskool al kan swem. Hulle word seker almal groot met ’n swembad in die agterplaas, miskien ’n “infinity pool” soos dié een.
Na nog een slukkie tee staan Rachel op en maak haar gereed vir die dag se take.
Hoofstuk 3
—
Maandag 7 April 2014
Rachel staan in die kombuis met die stuk papier waarop haar lys take neergeskryf is. Die vier weke wat sy weg was, het ’n berg werk veroorsaak wat sy nie vinnig afgehandel sal kry nie en sy maak haar klaar vir ’n moeilike week.
Terwyl sy weg was, het die Jordaans se gewone chaos byna handuit geruk. Die lys is in Michelle se netjiese handskrif, maar toe sy die papier omdraai, is daar ’n gekrabbelde boodskap. Sy herken Chris se handskrif: Welkom terug, Rachel. Ons het ’n afspraak by die dokter, maar op die lys sal jy alles sien wat gedoen moet word. Jou salaris is in die koevert. Chris & Michelle.
Rachel tel die koevert op van die kombuistoonbank en maak dit oop. Die R100-note is in ’n netjiese stapel. Sonder om dit te tel, weet sy dis haar maandelikse loon van R4 500 wat volgens Suid-Afrikaanse standaarde nie sleg is nie, veral omdat die Jordaans haar verblyf en Maia se kleuterskool dek. Hulle was nog altyd vrygewige werkgewers en daarom kon sy haar ouers in Mosambiek onderhou en nog elke maand so R200 of wat spaar, as daar geen noodgevalle was nie.
Maar nou voel hulle vrygewigheid aangetas, asof die geld in haar hand ’n goedkoop uitkoms is.
Uit gewoonte skakel Rachel die ketel aan en terwyl sy wag dat die water kook, begin sy die stapel skottelgoed afspoel en in die skottelgoedwasser pak. Dit lyk asof elke enkele mes, vurk, bord en beker wat die Jordaans besit in die wasbak is, terwyl ’n hoop wegneemkoshouers en pizzabokse langs die vullisblik ’n storie van hul eie vertel.
Sy skakel die eerste lading aan en gooi kookwater in haar beker terwyl sy die broodblik oopmaak om te kyk of daar enigiets te eet is. Met haar roetine wat daarmee heen was, het sy die afgelope tyd nie ontbyt geëet nie en eerder soggens dertig minute langer bly lê. Die broodblik is leeg. Sy gee nie regtig om nie. Saam met haar roetine het sy ook haar eetlus verloor. Wanneer sy wel geëet het, was dit omdat sy geweet het sy moes en nie omdat sy wou nie.
Rachel gaan sit op haar gewone plek in die ontbythoekie en kyk soos altyd oor die tuin uit. Die winter is beslis aan die kom. Die gras is nog groen, maar dis omdat Richmond drie maal per week natspuit eerder as dat die tuin hom teësit teen die seisoen. Binnekort sal bruin en geel skakerings oorneem, kleure wat altyd vir haar so mooi was teen die blou van die Hoëveld se lug in die winter.
Rachel sien nie uit na nog ’n koue seisoen nie. Sy kyk hoe ’n goue blaar loskom van die eikeboom wat hom tot hiertoe gevoed het en afdwarrel na ander blare wat reeds in die swembad dryf. Die swembad was altyd kristalhelder, maar nou is dit ’n effense groen skynsel aan die kry. Sy onthou Chris het op ’n keer vir haar verduidelik dit gebeur altyd na baie reën of wanneer die seisoen draai. Uit die hoek van haar oog sien sy Richmond by die pakkamer uitkom met die blaarvanger.
Rachel stoot haar stoel terug en staan vinnig op. Sy wil nie hul gebruiklike stil gesprek deur die venster hê nie. Nie vandag nie.
* * *
Hulle sit in dokter Pieterse se kantoor. Michelle kyk op haar iPhone hoe laat dit is en toe na Chris in die stoel langs hare. Hy knipoog vir haar en sy glimlag effens. Sy het pas haar eerste skandering gehad en sy voel nog die oorblyfsels van die jellie wat die dokter aangesmeer het voor sy stafie heen en weer oor haar plat maag beweeg het. Toe die dowwe grys beeld op die skerm verskyn, het dokter Pieterse die hartklop, posisie, grootte en asemhaling van die baba nagegaan terwyl Chris foto’s geneem het. Hy wil dit gebruik vir hulle aankondiging later vandag op sosiale media.
Hulle het al vir hulle ouers en ’n paar hegte vriende vertel, maar nog nie “amptelik” iets op Facebook gesê nie, want hulle wou eers wag vir die skandering. Chris wil dit graag op ’n oorspronklike manier doen. Hulle speel met die idee van ’n foto van ’n broodjie wat in die oond bak, of net die ultraklankfoto self. Chris het die verpligte selfie van hulle twee geneem tydens die skandering, Michelle met ’n breë glimlag, al het sy nie fantasties gevoel nie.
Sy is dankbaar die afspraak by die ginekoloog is op Rachel se eerste dag terug, want dit gee hulle ’n goeie verskoning om nie by die huis te wees nie. Chris, daarenteen, is nie te gelukkig daarmee nie – hy wou gehad het hulle moes daar wees sodat sy welkom kan voel.
Michelle sit haar iPhone weg en kyk oor die lessenaar na dokter Pieterse wat besig is met ’n dringende oproep van een van haar ander pasiënte. Terwyl sy luister hoe die dokter raadgee, wonder sy of sy ook een van daardie pasiënte gaan wees wat haar ginekoloog bel oor elke pyntjie en gewaande krisis.
Die gesprek kry nie einde nie en die dokter beduie ’n verskoning met haar oë, wel wetend dat die oproep inbreuk maak op hulle afspraak. Sy werk vanuit die Sandton Mediclinic en is een van die topginekoloë in Johannesburg. Haar geduld met die vrou op die foon stel Michelle egter nogmaals gerus dat sy in goeie hande is. Sy is al ’n paar jaar by dokter Pieterse en sy vertrou haar. Die vrou het hulle begelei deur die fisieke en emosionele mynveld wat paartjies deurswoeg wat sukkel om swanger te raak. Michelle hou haar dop toe sy die gesprek begin afsluit; die professionele fasade wyk nie vir ’n oomblik nie. Sy dink skielik daaraan dat sy nou in ’n vertrek is met die twee mense wat haar lyf van binne en buite ken – een as geneser en die ander as minnaar.
“Jammer hieroor.” Dokter Pieterse sit die telefoon neer en draai na hulle. Sy tel hulle lêer op en kyk na die aantekeninge wat sy vroeër gemaak het. “Ek weet julle wag al baie lank vir hierdie baba, dus gaan ek baie reguit wees,” sê sy. “Ek is bekommerd oor die baba se hartklop. Dis effens swak en jou bloeddruk, Michelle, is heeltemal te hoog.”
Michelle neem die inligting in en wag dat die dokter voortgaan.
“Ongelukkig is medikasie nie ’n opsie nie, dus sal ons moet kyk na maniere om jou leefstyl aan te pas. Hoe gaan dit by die werk?”
“Werk? Dis besig, maar dis mos maar hoe dit is met bemarking.”
“Baie stres?”
