het dikwels te make met stresvlakke en dieet. Gegewe jou ouderdom en die data wat ek hier het, sal jy minder moet werk.”
“Hoe so? Halfdag werk?”
Michelle verstaan nie wat sy hoor nie. Sy los Chris se hand, leun vorentoe en wag op ’n verduideliking. Die dokter huiwer, asof sy tyd nodig het om haar woorde agtermekaar te kry sodat haar pasiënt kan begryp.
“Ek bedoel, jy moet heeltemal ophou werk.”
Michelle sit terug en probeer die inligting verwerk. Sy is stom van skok. Ses maande van nie werk nie? Waar ander mense ses maande se huisrus sou verwelkom, klink dit vir haar soos ’n tronkvonnis. Sy kyk na Chris wat sit en grinnik.
“Jy ken my vrou glad nie, dokter Pieterse.” Hy sit sy hand op Michelle se skouer. “Dis ’n vrou dié wat haar skootrekenaar saamgeneem het op ons wittebrood. Mauritius toe.”
Dokter Pretorius vind dit nie snaaks nie.
“Ek dink nie my werk is die probleem nie,” protesteer Michelle. “Ek ken baie vroue wat sonder probleme tot op agt maande bly werk het. Ek kan nie net ophou werk nie.”
“Michelle, wil jy hierdie baba hê?”
“Natuurlik! Watse vraag …”
“Dan is die kry van hierdie kind nou jou werk. Jou voltydse werk vir die volgende ses maande.”
Die dokter se stemtoon laat geen twyfel dat dit nie ’n voorstel is nie.
* * *
“En nou kan ek nie eens meer koffie drink nie.” Elke woord drup van Michelle se frustrasie.
Hulle sit by een van die houttafels by The Whippet, ’n eetplek in die hart van Linden wat ’n trekpleister is vir mense soos hulle.
Chris drink selfbewus aan sy Americano. Hy weet sy vrou wag dat hy iets sê en hy moet sy woorde tel. Wanneer Michelle so raak, soek sy altyd iemand om mee te baklei en as sy dit nie kan doen met mense vir wie sy kwaad is nie, gebruik sy hom maklik as haar slaansak.
“Hoekom bestel jy nie vrugtesap nie? Of ’n bottel water?” stel hy versigtig voor.
“Jy weet ek haat water.”
Chris sug en begin lees die spyskaart sodat hy nie hoef voort te gaan met die gesprek nie, maar hy kan voel hoe gluur sy hom aan. Hy kyk op en soos hy gedink het, is sy nie beïndruk met hom nie.
“Wat?” vra hy en Michelle skud haar kop.
“Wat gaan ons doen? Jy weet ons het albei ons salarisse nodig om deur die maand te kom. Daar’s geen manier dat my maatskappy my ses maande betaalde verlof sal gee nie.”
“Ek weet nie,” sê hy en sit die spyskaart neer. “Ek is seker ons sal ’n plan kan maak.”
“Dis nou vir jou ’n fantastiese houding.” Sy sit woedend terug in haar stoel.
Die kelnerin kom nader en vra of hulle enigiets wil eet. Chris kyk na Michelle, maar dié ignoreer die vraag. Hy bestel ’n tramezzini met spek en eier en gee die spyskaarte terug vir die kelnerin. Hy kyk weer na Michelle. Hy kan behoorlik sien hoe haar emosies onder die oppervlak kook en probeer hom indink hoe sy moet voel. Hy kyk af en sien die grys hond waarna die restaurant vernoem is tussen die tafels deurloop op soek na ’n stukkie oorskiet wat iemand vir hom wil gee.
“Ek dink dokter Pieterse het dit baie duidelik gestel.” Chris se stem is sag en simpatiek.
Hy wag dat die klippie die water tref. Hy bestudeer Michelle se gesig. Sy kyk op en haar oë blink van die trane wat sy met alle mag probeer binnehou.
“Dis maklik om te sê as jy nie die een is wat dit moet doen nie.” Sy doen haar bes om haar stem egalig te hou.
“Moenie, jy’s nou onregverdig.”
Michelle kyk weg. Om te breek deur die muur wat sy tussen hulle opsit, leun Chris vorentoe en vat haar hande wat op die tafel rus in syne vas. Hy moet vir haar sy hart wys.
“Ons sal dinge kry wat jou help om die tyd om te kry. Ons sal …” Die sin word afgesny deur die kelnerin wat sy broodjie bring. Chris bedank haar en begin dokter die eiers met sout. “Is jy seker jy’s nie honger nie?”
Michelle skud haar kop.
Chris neem ’n hap van die tramezzini. Michelle was reg; hulle sal nie hulle leefstyl kan voortsit met net sy salaris nie. Die waarheid is dat sy nog altyd meer as hy verdien het en dit het niks aan sy ego gedoen nie, maar nou kan hy sien dat hulle hulself in ’n hoek vas geverf het. As Michelle fisiek nie in staat is om ’n salaris te verdien nie …
Maar geld, weet hy, is nie die enigste probleem nie.
Rachel se naam is nog nie genoem nie, maar Chris weet sy is een van die redes waarom Michelle nie aan die huis gekluister wil wees nie. Hy kan haar nie blameer dat sy so voel nie, maar hy kan nie aan ’n manier dink om daarby verby te kom nie. Hulle kan Rachel nie afdank nie en hulle sal haar beslis nie geldelik kan help as hulle iemand in haar plek aanstel nie.
Sy iPhone biep en hy sien dis een van sy kollegas. Hy glimlag terwyl hy aan ’n gevatte antwoord dink.
“Ek sal my werk môre laat weet,” sê Michelle nors.
Chris kyk vinnig op en knik terwyl hy tik.
“Ek sal eers die Franse veldtog moet klaarmaak, maar ek sal vir hulle sê ek sal by die huis daaraan werk.”
* * *
Rachel kyk nog een maal na die skoon kombuis en dan na die muurhorlosie. Dis vyfuur. Sy wag al heeldag dat die voordeur oopgaan sodat sy die eerste weersiens met Michelle agter die rug kan kry. Hier is sy egter steeds met ’n groeiende benoudheid oor daardie ongemaklike oomblik. Sy besluit om maar kamer toe te gaan, skakel die gangligte aan, sluit die veiligheidshek agter haar en vat die paadjie na die oprit.
Sy besef sy het vergeet om die vullisdromme in te bring van die straat af. Sy stap vinnig na die syhekkie. Die twee groot dromme wat iewers gedurende die dag deur die munisipaliteit leeggemaak is, staan op die sypaadjie. Toe sy buite kom, hoor sy ’n bekende stem agter haar.
“En?”
Sy glimlag en draai om.
“Hallo, Maria,” groet sy haar vriendin. “Ek het jou glad nie gesien nie.”
Maria is van Malawi en sy werk vir die mense langs die Jordaans. Sy is luidrugtig, gebou soos ’n oorlogstenk en die teenpool van Tapiwa, die skraal vrou langs haar. Tapiwa is van Zimbabwe en sy werk by ’n huis ’n ent af in die straat. Sy laat gewoonlik vir Maria die praatwerk doen. Nes met Richmond en Rachel is Engels die enigste taal wat die drie vroue deel, maar met die jare het hulle mekaar leer verstaan met ’n uitdrukking hier en daar uit elk se moedertaal sodat daar vandag ’n gemaklikheid tussen hulle is.
Die drie vriendinne stap saam na die hoek waar hulle hul tuismaak op die gras tussen die straat en ’n hoë huismuur. Rachel se alleentyd is vroeër wanneer sy tee drink in die kombuis of haar middagete eet onder die groot ou eik, maar haar kuiertyd is saans met Maria en Tapiwa langbeen op die sypaadjie.
Soos
