dis warm.”
Maia stop en blaas eers. Na ’n rukkie kyk sy op.
“Mag ek nou eet?” vra sy in Portugees.
“Net as jy in Engels vra.”
Rachel het verlede jaar besluit Engels sal Maia se eerste taal wees, want dié taal en die regte aksent sal in die toekoms vir haar meer deure kan oopmaak as ’n buitelandse een. Dit was ’n gesukkel om Maia te laat oorslaan van Portugees, maar toe sy eers kleuterskool toe is, het dit baie makliker geword. Al die kinders daar praat Engels.
“Mag ek nou eet?” vra Maia weer, dié keer in Engels.
Rachel frons. “En wat het van jou maniere geword?”
Die meisietjie trek haar asem diep in om ’n derde keer te vra.
“Mag ek nou eet, asseblieeef?”
Rachel lag en knik.
“Ja, jy mag maar.”
Hulle eet hulle pap en teen die tyd dat dit 06:20 is op die radiowekker staan hulle gereed, die papbakkies gewas en op die droograk. Op Maia se rug is die tweedehandse pienk Barbie-rugsak wat een van Chris se vriende vir haar gegee het. Rachel het een van Michelle se ou baadjies aan.
“Het jy alles?”
Maia knik en die twee is uit by die syhekkie langs die oprit, gereed vir die twee kilometer lange staptog na Maia se skooltjie.
* * *
Michelle lê met toe oë in hulle koninggroottebed en luister na Chris se rustige asemhaling onder die duvet. As dit nie vir dié byna onhoorbare geluid was nie, sou sy nie weet of hy nog leef nie. In hul eerste huweliksjaar het sy dikwels in die middel van die nag wakker geword en eers seker gemaak dat die roerlose man langs haar nog asemhaal. Sy was nog altyd ’n ligte slaper en dit het haar ’n ruk gevat om gewoond te raak daaraan om ’n bed te deel, al het haar bedmaat die slaap van die dooies geslaap.
Michelle is gewoond aan laat bed toe gaan en vroeg opstaan. Haar werk as handelsmerkspesialis vereis dit van haar. Haar maatskappy se kantore is in Sandton, die finansiële hart van Johannesburg, en sy is verantwoordelik vir die rekening van een van die land se grootste telekommunikasiemaatskappye met bemarkingsuitgawes van miljoene rand. Sy weet presies wat haar kliënt se behoeftes is en is trots daarop dat die span geen belangrike besluite sonder haar neem nie.
Sy tel haar iPhone op en tuur met slaperige oë na die verligte skerm. Dit is 06:28 en sy het twee minute voor die alarm lui. Sy strek haar van kop tot toon uit om behoorlik wakker te word. Sy lê en bekyk die slapende Chris en sien al die dingetjies raak wat ’n mens net met tyd en fisieke nabyheid leer ken. Die laglyntjies in die hoeke van sy oë begin nou al plooitjies word en aan die kant van sy kop verskyn die eerste grys strepies. Maar hy word mooi ouer; sy seunsagtige voorkoms begin oorgaan in ’n volwasse aantreklikheid. Sy leun oor en kielie sy arm saggies.
“Opstaantyd, liefie.”
Chris kreun en kruip dieper onder die duvet in.
“Hoe laat is dit?” vra hy sonder om sy oë oop te maak.
“Halfsewe.”
Michelle soen hom op sy kaal skouer en karnuffel hom in sy nek tot hy haar laggend probeer wegdruk. Sy hou aan tot hy skielik regop sit.
“Hou op!” sê Chris en druk haar weg. Dan trek hy haar weer nader en sit sy arms om haar. Hy begin haar in die nek soen en sy stoppelbaard laat Michelle skree van die lag. Chris hou op, maar dan trek hy haar saam met hom plat sodat hulle albei teruglê teen die kussings. Sy probeer orent kom, maar hy hou haar terug. Die somerduvet kan nie sy plannetjie wegsteek nie.
“Nee …” lag sy.
“Toe wat,” sê Chris. “Ons ry eers agtuur. Jy weet ek het net vyf minute nodig.”
Michelle sit regop en kyk af na hom. Chris se oë is die onskuldigheid self, maar om sy mond is ’n stout glimlag.
“Jy weet my vrugbare dae begin eers môre en –”
Hy probeer haar stilmaak deur haar weer nader te trek, maar sy druk hom met albei hande weg.
“– die dokter het gesê jy moet jou inhou om –”
“Moenie dit sê nie!”
“– jou –”
“Michelle! Jy weet ek haat dit as jy so praat.”
Sy lag en maak of sy ophou, tot Chris ontspan, en toe skree sy die laaste woorde uit:
“– spermtelling te verhoog!”
Hy druk sy ore toe, trek haar weer nader en begin haar met mening kielie. Michelle kyk uitdagend op na hom, vasbeslote om nie in te gee nie, maar dan bars sy skaterend uit van die lag. Chris hou haar op kielie, druk haar arms vas langs haar lyf en bring sy gesig nader aan hare. Hy begin haar saggies op die lippe soen.
“Nee,” sê Michelle.
“Asseblief.”
“Nee.”
“Toe, man.”
“Nee.”
“Net die puntjie. Jy sal nie eens weet ek is daar nie.”
“Jy’s vieslik!” Michelle lag en rol onder hom uit. “Doen eerder iets nuttigs en gaan maak vir ons koffie.”
“Fine, dan!” Chris blaas vies die aftog en toe hy van die bed af opstaan, sien Michelle hoe sy bokserbroekie nie kan wegsteek dat hy inderdaad gereed is vir aksie nie. Hy sien hoe sy kyk en draai vollyf na haar toe met sy ereksie beurend deur die gleuf.
“Laaste kans.”
Sy trek die kussing agter haar kop uit en gooi hom daarmee.
“Koffie. Nóú.”
Chris se voetstappe verdwyn gangaf en in die stilte maak Michelle haar oë weer toe. Sy probeer haar rustelose gedagtes kalmeer. Ten spyte van die laggery en grappies besef hulle al twee môre is belangrik.
Sy sit albei haar hande op haar maag en begin bid, smeek God om die dele van haar lyf wat nie werk nie, te herstel.
* * *
Chris hou die deur oop vir Michelle terwyl sy haar sleutels van die hakie afhaal en haar skootrekenaar, handsak en sambreel bymekaarmaak. Dit lyk nie na reën nie, maar hy weet hoe sy altyd voorbereid wil wees. Hy glimlag onderlangs toe hy aan sy vrou se eksentrisiteite dink, haar behoefte dat alles georganiseerd moet wees en hoe groot die kontras met sy leefstyl is.
Met hulle is dit beslis ’n geval van teenoorgesteldes wat mekaar aantrek.
Selfs op die onderdakvoorstoep kan Chris voel dit gaan ’n warm dag wees. Die reuk van laas nag se kortstondige donderstorm is nog vars op die gras. Hy glimlag vir sy vrou toe sy uitstap en net toe hy wil toemaak, sien hy Rachel aangestap kom na hulle toe.
“Môre,
