“Hallo!” Michelle glimlag vir Rachel en stryk aan na haar grys Audi TT, sukkelend met al haar bagasie. “Daar is croissants in die broodblik en ek het klere op die toonbank gelos. Kyk of jy iets wil hê voor ek dit kerk toe neem.”
“Dankie.” Rachel leun vorentoe om met die sakke te help.
“Ag, dankie, Rachel.” Michelle gee haar rekenaar vir haar aan. “O, en ons gaan na werk uit vir ete, so sal jy asseblief toesluit en die alarm aanskakel wanneer jy klaar is vir die dag? Ons sal eers laat terug wees.”
Rachel knik en glimlag.
Michelle draai om om Chris tot siens te soen.
“En dit?” spot hy en soen haar terug.
“Kan jy na werk ’n bottel rooiwyn gaan koop, Chris? Ek sal nie na my vergadering tyd hê om winkel toe te gaan nie.”
“SMS my later om my te herinner. Waarnatoe gaan ons nou weer?”
“Karlien word dertig en sy hou ’n tagtigspartytjie, wat beteken ek wil hê jy moet ook stop om ons kostuums op te laai.”
“Reg so. Wie’s ons nou weer?”
“Ek het al honderd keer vir jou gesê.”
“Sê maar weer, toe.”
“Ek gaan as Cyndi Lauper en jy as –”
“Michael Jackson!” val Chris haar in die rede. “Hoe kon ek vergeet? Het jy my pruik gekry?”
Met ’n dramatiese gebaar haal Michelle die groot Afro-pruik uit haar kattebak. “Natuurlik!”
Chris grinnik en soen haar vol op die mond.
“Jy’s nogal cool, weet jy?”
“Ek weet, liefie.”
Michelle trek sy kraag reg toe hy die motordeur vir haar oopmaak. Toe sy die enjin aanskakel, staan hy opsy sodat sy agteruit kan stoot. Rachel staan steeds by die trappe en wag dat hulle vertrek. Michelle sit haar Audi in rat en maak die venster oop.
“Lekker dag, Rachel. En dankie dat jy die espressomasjien vir ons aangeskakel het.”
* * *
Chris klim in sy motor en toe hy die sleutel draai, spoel die klanke van Valiant Swart en Mel Botes se “Hartseer stad” oor hom. Hy stoot agteruit en voor hy in die straat by die voorstedelike verkeer aansluit, waai hy vir Rachel.
Chris werk by een van die stad se vooraanstaande argiteksfirmas waar hulle spesialiseer in die vernuwing van groot geboue in Johannesburg, Pretoria, Durban en Kaapstad. Hy bestuur verskillende projekte in al vier stede, maar dié wat hom die naaste aan die hart lê, is die geboue wat op sy drumpel is. Johannesburg het die afgelope dekade of wat ’n renaissance begin beleef en vervalle gebiede wat deur misdaad oorgeneem is, word nou die speelplek van hipsters en hul koffiewinkels en kantore. Mense begin terugtrek na die middestad waarvoor hulle voorheen bang was en Chris voel dat hy met die geboue wat hulle vernuwe op ’n klein manier help bydra tot die stad se hergeboorte. Hy wens eintlik hy en Michelle kon eerder in die middestad woon, maar sy het dit baie duidelik gemaak dat sy nie haar voete daar sou sit nie. Sy klou nog vas aan die verlede se geldige vrese.
Die ironie is dat Chris veiliger voel om sy motor in die stadskern te parkeer as in die strate in hulle buurt. Hy glo die meeste boewe gaan voorstede toe wanneer hulle wil “inkopies doen”. Die hoë mure, elektriese heinings, alarmstelsels en wagte skep ’n illusie van veiligheid, maar rig volgens hom min uit om gevaar buite te hou.
Met die motor vol blues-musiek loop sy gedagtes na Rachel en die jare wat sy by hom en Michelle werk. Hulle drie woon nou al ’n paar jaar lank op dieselfde erf – minstens vyf, dalk ses – maar steeds weet hy nie veel van haar nie. Hy beskou homself as ’n vriendelike mens en het moeite gedoen om haar te leer ken – waar sy vandaan kom en wat sy uit die lewe wil hê – maar daar is altyd ’n muur, ’n afstand wat sy tussen hulle handhaaf en wat nie met die verloop van tyd verander het nie. Hy haat die ou manier waarop hy grootgeword het toe huiswerkers as bediendes beskou is, naamlose mense wat gedurende die dag skoonmaak en dan teen sononder verdwyn. Hy het homself beloof as hy ooit iemand in diens sou neem om sy huis skoon te maak, sou hy haar behandel soos ’n kollega of ’n vriend.
Hy het nooit rekening gehou daarmee dat die huiswerker dalk nie dieselfde begeerte sou hê nie.
Teen dié tyd het hy uit die voorstede ontsnap en is hy op pad na William Nicol, die verstopte vierbaanpad na Sandton. Die verkeer kruip teen ’n slakkepas voort toe hy uit die hoek van sy oog beweging sien in die motor langs syne. ’n Mooi rooikopvrou met ’n groot glimlag waai vir hom. Dit neem hom ’n paar oomblikke om haar te herken as die nuwe PA in die kantoor. Hy kan nie haar naam onthou nie, maar lig sy hand en groet terug. Sy trek ’n gefrustreerde gesig en beduie na die opgehoopte verkeer. Hy rol sy oë en trek sy vinger oor sy keel. Dit laat haar lag en hy lag saam voor hy die woordelose gesprek beëindig deur tot siens te waai en terug te kyk pad toe. Vir die volgende dertig minute is hy egter bewus daarvan dat hulle motors neus aan neus bly terwyl hulle al twee probeer maak of die ander een nie daar is nie.
Chris sit weer sy sonbril op en draai die musiek harder, maar nou is hy te selfbewus om soos gewoonlik kliphard te sing op pad werk toe. Hy kan sweer die vrou kyk ’n paar maal na sy kant toe, maar hy maak asof hy niks agterkom nie.
* * *
Rachel staan en bekyk die oorblyfsels van die Jordaans se ontbyt. Dit is eintlik vandag nie so erg nie. Daar is net ’n paar bakkies en twee bekers. Nadat sy dit in die masjien gepak het, skakel sy die ketel aan om vir haar tee te maak. Sy kyk in die broodblik of Michelle se beloofde croissants daar is. Daar is twee en sy haal hulle uit en sny dit middeldeur. Sy druk hulle in die broodrooster om effens warm te word.
Vir die mikrogolf het sy ’n heilige ontsag nadat die enigste ete wat sy daarin wou warm maak, ontplof het. Chris het verduidelik dit is omdat sy ’n metaalbakkie gebruik het, maar die blote gedagte aan die vonke daardie dag laat haar wegskram van dié gerief.
Hugo kyk vol verwagting op na haar, sodat Rachel die deur na die tuin oopmaak en hom laat uitgaan om haar ontbyt in vrede te geniet. Sy sit ’n teesakkie in ’n beker en gooi kookwater oor. Die croissants spring uit die rooster en sy smeer hulle met botter en konfyt. Toe maak sy haar tuis by die tafel in die ontbythoekie.
In haar daaglikse roetine is dit die oomblik wanneer sy stil word en haar gedagtes bymekaarkry.
Terwyl sy haar eerste slukkie tee neem, kyk sy by die groot glasskuifdeure uit oor die pragtige tuin agter die huis. Die grasperk is perfek gesny en die blombeddings is beplant met laventelbosse in skakerings van pers en silwer. In die middel van die grasperk is ’n langwerpige swembad wat lyk asof daar nie ’n muurtjie aan die verste kant is nie, waar die water in ’n waterval oorstort en onder opgevang en teruggepomp word. ’n “Infinity pool”, het Chris vir haar verduidelik. Die uitsig oor die noorde van die stad is so mooi dat sy dikwels teen skemer, voor die Jordaans huis toe kom, op die trappies by die agterdeur sit en kyk hoe die liggies aankom.
Chris en Michelle gebruik die swembad eintlik slegs wanneer hulle gaste het en die res van die tyd is dit net daar vir die mooi.
Terwyl sy haar tee sit en drink, sien sy hoe Richmond, die Zimbabwiese tuinman, ’n koppie chloor in die kristalblou water gooi. Richmond waai vir haar voor hy weer al sy aandag gee aan die
