se rekords. Skoolrekords, sportprestasies die afgelope twee jaar.
Ek trek my asem in toe ek die laaste inskrywing lees. “Oftalmologiese eksisie 22 Julie 2055. Beide oë geskik vir oorplanting. Raadslid Juru Karof. Silikooninplanting effektief tot met eksisie. Geskik vir Magda Pasqua, inplanting 23 Julie 2055.”
Daneel gryp my aan die skouer en druk my agter juffrou Valkenburg se lessenaar plat. Sy vinger lê oor sy lippe. “Sjuut …” fluister hy. Sy lyf is soos ’n boog gespan en ek kan sy hart in die kuiltjie van sy nek sien klop.
Ek verstar toe ’n lig oor juffrou Valkenburg se oop kantoordeur val. ’n Naginspekteur! Hy staan stil voor die deur. Die flitslig skuif deur die kantoor.
Ek bewe soos ’n riet, seker die naginspekteur kan my tande hoor klap. Daneel sit asemloos langs my, druppels koue sweet op sy slape.
Die naginspekteur brom iets onhoorbaars, skakel sy flits af en trek die kantoordeur toe.
Verligting bars deur my are. Dit was amper! Ons wag ’n paar minute om seker te maak hy kom nie terug nie. Staan met lam bene op. Sluip terug deur die neonverligte gange na ons slaapkapsules.
Maar ek wonder die hele nag. Wie is raadslid Juru Karof? En waarom die woorde “beide oë”?
Ontbyt. Ek eet alleen omdat ek en Daneel nie wil hê die daginspekteurs moet agterkom ons is baie in mekaar se geselskap nie. Die vars aarbeie en pere proe soos semels, die melk te dik om te sluk. Ek moet by Daneel uitkom. Hom vra of hy dit ook gesien het, of ek reg gelees het, of my oë my bedrieg het?
Die dag se klasse sleep voort. My senuwees is rou. Ek kan die vals glimlagte van die onderwysers nie meer verdra nie.
Juffrou Valkenburg kom in die wetenskapklas agter ek gee nie aandag nie.
“Nommer 53, wanneer is dit weer tyd vir jou besoek aan dokter Abravo?” Haar stem is skerp. Sy tik met ’n perfek gemanikuurde nael teen haar wang.
“Eh … ek … dink … oor twee dae.” Ek is nie seker nie. Laas was hy self siek, het my nie deeglik ondersoek nie. En dan tref dit my soos ’n beker yswater. Dokter Abravo maak seker die inplantings is nog daar elke keer wanneer hy ons ondersoek! Ek voel weer sy vingers agter my ore, teen my haarlyn. Tastend soos spinnekoppote. As hy my ondersoek, sal hy weet ek het my silikooninplanting uitgepluk … en weggegooi!
Ek verwens myself dat ek so dom was.
Ek glimlag vir juffrou Valkenburg. “Ek sien uit na die ondersoek, Juffrou. Ek wil graag seker maak ek is gesond en my oë geskik vir die program.” Beter om haar te laat dink ek is steeds die gedienstige plastiekpop.
Sy lig haar wenkbroue. Knik haar pragtige kop. Haar goue lokke golf liggies om haar slanke skouers.
Later die aand sit ek en Daneel uitasem langs die swembad. Ons het tien lengtes geswem, so vinnig soos ons kon. En vir tien lengtes kon ek vergeet wat ek in Tazmin se lêer gelees het.
Ek vryf my hare driftig droog. “Ons moet wegkom uit die Akademie. Dokter Abravo gaan uitvind ons inplantings is weg en juffrou Valkenburg hou jou nou ook dop. Jou gesig is seker te nors deesdae. Ek wil nie meer ’n skenker wees nie! En wie is raadslid Karof? Ek dink ook nie ons oë word aan kinders geskenk nie. Dit lyk of dit vir regeringslede gegee word. Iets is verkeerd aan hierdie sogenaamde program.”
Ons besluit om te ontsnap. Vannag nog.
Dis doodstil in die slaapsaal. My hart klop in my keel, koue sweet op my palms. Ek voel na my flits, lig op my polshorlosie. Kwart voor twee. Tyd om Daneel in die gang te kry.
Stadig steek ek my hand uit na die slaapkapsule se knip. Probeer dit geluidloos oopmaak, soos elke aand wanneer ek uitglip. Die metaal voel koud onder my vingers. Ek draai saggies.
My hand word stil op die knip. Dit wil nie oop nie. Ek probeer weer. Pluk nou aan die knip. My hart klop wild in my ore en ek byt op my lip. Iemand het die kapsule gesluit! Ek kan nie uitklim nie!
Vroegoggend klik die knip sag. Iemand sluit my slaapkapsule oop.
Ek vryf my oë, sukkel om wakker te word na ek die grootste deel van die nag rondgerol het. Toe ek die deksel oplig, lê die slaapsaal rustig en geluidloos in die grys oggendlig. Almal om my slaap nog.
In die ontbytsaal skep ek appels en jogurt en eiers en wors, en kry ’n glas lemoensap. Ek soek na Daneel se lang lyf. Ons word in elk geval nou dopgehou, geen rede meer om voor te gee ons is nie vriende nie.
“More.” Sy bruin oë het donker sakke onder hulle en hy lyk bleek. Sonder dat ons veel tussen die plastiekpoppe kan sê, weet ek hy kon laasnag ook nie uit sy kapsule kom nie.
Ons sit stil langs mekaar, eet woordeloos. Onder die tafel vou sy vingers myne vas. Ek voel dat hy bewe. Hoe het hulle agtergekom ons weet iets? Hoe gaan ons wegkom?
Die volgende oomblik skel ’n aankondiging oor die interkom. “Nommers 53 en 62, meld direk na ontbyt by juffrou Valkenburg se kantoor aan.”
Daneel staar na my met sy groot bruin oë. My asem verdwyn diep onder in my keel. Ons gaan nié in daardie kantoor instap nie. Hulle weet ons word nie meer deur hulle rekenaar beheer nie. Wat beplan hulle vir ons? Ons moet oor die muur kom! Maar ek weet nie eens waar die deur is nie! My knieë word lam, my mond droog.
“Weet jy of daar ’n deur in die muur rondom die Akademie is?” My stem is skor.
Ons maak of ons rustig eet, maar ek moet konsentreer dat my hand nie bewe voor ek die vurk in my mond steek nie. Tyd om kalm te bly. Die oë van nuuskierige Skenkers brand in my rug.
“Ek dink die muur is eintlik ook ’n ry kamers. Ek het gistermiddag gaan rondkyk. Daar is ’n deur waar ek ’n verpleër sien ingaan het. Ons sal daar moet probeer, ek kon niks anders kry nie.” Daneel sluk swaar aan sy kos.
Dit voel soos ’n ewigheid voor ons klaar geëet het. Ek probeer stadig en diep asemhaal. Daar’s nie ’n ander plan nie. Dis die muur … of niks. Juffrou Valkenburg wag in elk geval.
Daneel staan op. Stoot sy stoel onder die tafel in en neem my hand.
Ons stap in die gang af, in die rigting van die slaapsaal. ’n Daginspekteur verskyn aan die punt van die gang. “Sal ek julle na die skoolhoof se kantoor vergesel?” Hy staan dreigend nader.
Ek antwoord vinnig, my stem soet. “Ek wil sommer ook my gasoorlogtaak inhandig by haar. Ek kry dit net gou uit my kapsulekas.”
Hy frons agterdogtig, maar laat ons die slaapsaal binne.
Ons storm na die venster. Ek lig die knip met dom vingers en ons tuimel tot in die tuin. Die gekoer van ’n tortel klink kliphard in my ore, my asem fluit in my keel. Ons hardloop na die onderkant van die tuin, die muur hoog en donker voor ons.
Ek kan my oë nie glo toe ek die wit uniform van die verpleër sien nie. Die deur gaan toe agter hom en ons storm met jagende asems nader.
Die handvatsel lê koud in my palm. Die deur is oop! Ons glip in en maak die deur sag toe. Ons sak uitasem neer teen die muur van die donker gang voor ons. Buite hoor ons die geloei van sirenes en die koue stem van juffrou Valkenburg wat alle personeel waarsku oor die twee voortvlugtendes. Hoe gaan ons ooit ontsnap?
Ek
