geknipoog. Verdwaas skud sy haar kop. Dis seker net die rubber wat so gevou het. Na alles wat gebeur het, is haar senuwees erg op hol.
Kabous rits haar sak toe en stap saam met die ander kinders by die saal uit.
Die volgende middag toe die graadagts bymekaarkom vir die voorlaaste kleedrepetisie, heers daar ’n gedempte atmosfeer.
Kabous se hande bewe effens toe sy die masker met die stout elfgesiggie uit haar sportsak haal en opsit. Sy behoort opgewonde te wees na haar vertoning van gister, maar wanneer sy aan Janus se ongeluk dink, voel haar maag soos ’n klip.
As sy net kan weet wat gebeur het!
Behalwe Melly, wat met haar arms vol bladmusiek verbygekom het, was daar niemand buiten sy naby nie. Hoe kon hy so val? Dit was amper asof iets hom vorentoe gepluk het.
“Waag dit net om my show te steel!” onderbreek Bella haar gedagtes toe sy verbyloop. “Ek hou jou dop, hoor.”
“Nou is jy sommer paranoid, Bella,” kom dit van Melly waar sy agter die klavierstoeltjie inskuif.
Kabous is nie eens lus om kommentaar te lewer nie.
Eers toe almal hulle posisies ingeneem het, kyk ou Papie op van agter haar tafeltjie. “Wel, klas,” sê sy en vee moeg met die agterkant van haar hand oor haar voorkop. “Ons het ’n terugslag gehad, maar gelukkig kan die revue voortgaan met een slymerige monster.” Sy glimlag flou in Neil se rigting. “En onder omstandighede gaan dit goed met Janus. Hy moes steke kry en het harsingskudding, maar sal volgende kwartaal weer perdfris wees.”
Die klas klap verlig hande en Melly begin speel. Nes die vorige dag sweef Kabous oor die vloer. Hoe langer hulle repeteer, hoe meer geniet sy dit. Op ’n kol, toe sy ’n diep buiging voor feëprinses Bella moet maak, kan sy dit nie help nie en trek vir haar skewebek agter die masker. Niemand kan dit tog sien nie, en wie dink Bella anyway is sy om almal te behandel asof hulle haar onderdane is!
Kabous het net weer weggeswaai toe pandemonium losbars. Sy vlieg om en haar hart spring amper by haar keel uit toe sy sien wat aangaan. Bella se lang sleep het seker verstrengel geraak in een van die kandelare met brandende kerse, want dit het omgetuimel en haar opgetooide hare is in vlamme.
Gillend gryp Bella na haar kop en storm oor die verhoog na waar juffrou Papenfus die toneel met ’n uitdrukking van totale verskrikking op haar gesig aanskou. Al die aksie maak die vlamme natuurlik net erger en toe Neil uiteindelik sy mantel afpluk en dit smoor, het Bella net ’n paar verdwaalde hare op haar kop oor wat soos verskroeide strooihalms regop staan.
’n Verslae stilte daal oor die graadagts neer toe die ambulans uiteindelik opdaag om die kermende Bella te kom haal. Wat nou? Arme juffrou Papie staan net daar met sulke glaserige oë en wring haar knopperige hande.
Eintlik wil Kabous nog ’n bietjie rondhang om te kyk of sy nie kan help nie, toe sy sien hoe Melly vinnig by die saaldeur uitloop. Vir wat is Melly vandag so haastig? Gewoonlik wag sy eers vir haar. Dan onthou sy dat die kandelaar langs die klavier gestaan en Melly net-net gemis het. Sy het seker groot geskrik.
“Melly, wag!” skree Kabous en hardloop agter haar aan.
“Wat is jou storie?” sis Melly toe sy uitasem langs haar inval.
“Hu?”
“Aag, moenie dom speel nie!” Hande in die sye kyk Melly na haar. “Dis daardie aaklige masker. Die ding is getoor. Vandat jy dit het, dans jy ewe skielik soos ’n ballerina en kom almal wat naar is met jou iets vreesliks oor. Raak ontslae van die ding voor nog goor goed gebeur!”
Kabous kan haar ore nie glo nie. Hoe kan Melly sulke onsin kwytraak? Is sy dalk jaloers omdat sy, Kabous, vir ’n verandering in die kollig is?
Die hele pad huis toe spook Melly se woorde by haar. In haar kamer haal sy die masker uit haar sportsak en hang dit teen die kasdeur op. Toe gaan sit sy op haar bed en bekyk dit.
Die bleekwit elfgesiggie kyk met leë oë terug na haar. Dit lyk maar nes ’n gewone mombakkies. Melly is seker nie ernstig as sy dink die simpel ding is getoor nie? Tog stuur die skewe glimlag om die masker se mondhoeke skielik ’n nare gril teen Kabous se ruggraat af.
Die nag maak Kabous amper nie ’n oog toe nie. Wanneer sy wel insluimer, is haar drome vol bose maskers, bloed en gille. Die volgende middag, toe sy by die saal instap vir die laaste repetisie, het sy besluit die masker moet weg, net vir ingeval.
Toe sy daarmee in haar hand na die kostuumkamer stap, roep Papie haar terug. Die juffrou se gesig lyk grys, asof sy oornag jare ouer geword het. “Asseblief, Kabous.” Haar stem soebat. “Jy is al een wat ons revue kan red. Sal jy asseblief die hoofrol dans?”
Kabous kan haar ore nie glo nie. Sy, die ster van die revue? Great! ’n Oomblik huiwer sy. Vrek, sê nou sy maak weer ’n aap van haarself? Skielik raak sy bewus van die masker in haar hand. Dit voel warm, amper asof daar ’n lewende vel onder haar vingers is. En weer is dit vir Kabous of iets vreemds in haar lyf klim. Asof van ver, hoor sy haar eie stem. “Natuurlik! Juffrou kan op my reken.”
Met dié woorde trek sy die masker oor haar gesig.
Die repetisie verloop vlot, al is Kabous die hele tyd bewus van Melly wat verwytend van agter die klavier na haar kyk. Gmf, wie dink Melly is sy? Voor sy haarself kan keer, trek Kabous vir Melly skewebek agter die masker.
Onverwags swiep ’n yskoue wind deur die saal. Die swaar gordyne wapper woes en die klavier se deksel klap toe – op Melly se hande waar sy besig is om die laaste akkoord te druk. “Au, my vingers!” gil sy terwyl haar gesig wit word van pyn.
Dis al donker toe Kabous uiteindelik in die kostuumkamer instap. Asof in ’n dwaal hang sy die elfgesig op teen die haak langs die deur waar sy dit gekry het. Die gebeure van die laaste paar uur spook nog in haar kop: Melly wat onophoudelik kerm dat haar vingers gebreek is en sy nooit weer sal kan klavier speel nie. Die graadagts wat doelloos rondmaal. Juffrou Papie wat uit die saal storm en een van die swaar kolligte onderstebo hardloop sodat dit op haar kop val.
Die sirenes van die ambulans wat die juffrou kom haal het, skree nou nog in Kabous se ore. Sê nou Papie gaan dóód?
“Ek weet dit was jy,” fluister sy amper onhoorbaar vir die masker. “Al die nare goed wat gebeur het – dit was jy.”
Vir ’n oomblik lank is dit tjoepstil in die kostuumkamer. Toe, so sag dat dit haar verbeelding kan wees, kom die antwoord: “Moenie nou vir my´ die skuld gee nie.” Die hol gate, waar die masker se oë is, vernou. “Ek maak net wense waar. En dit het jy tog agtergekom, nie waar nie, Kabous?”
Die orkesmeester
“EEEEEK!” Skrik skiet deur Lisa se brein toe Carla se gil soos ’n alarm bokant haar kop afgaan. Deurmekaar steier sy orent en staar na haar kamermaat wat histeries voor haar bed rondtrippel.
“Moenie vir my sê jy slááp nie! Dié tyd van die dag?” snak Carla terwyl sy met haar wysvinger op haar selfoon se horlosie tik. “Nog tien minute en dis tickets.”
Die middagson stroom helder deur die koshuiskamer se venster. Lisa sak terug teen die kussings en gooi haar arm oor haar gesig. “Maagpyn,”
