staan by ’n ronde tafeltjie voor die hoë skuifraamvenster, besig om louwarm koffie uit ’n blou warmfles te skink. Voor haar lê ’n boek oop. Dit lyk soos ’n plakboek. Sonder om haar oë daarvan af te haal, beduie sy vir Lisa om voor die klavier te gaan sit.
Met bewerige bene sak Lisa op die harde bankie neer. Die swart-en-wit klawers swem voor haar oë. Dit lyk soos draaktande wat haar wil verslind. Duidelik is die juffrou in ’n monsterbui.
Die meisie wat nou net hier uit is, het haar seker lelik omgekrap. En sodra Lisa gaan begin speel, gaan Toonleer dadelik hoor sy het niks geoefen nie. En dan …?
Gloemp, gloemp, gloemp, plons slukke koffie in die juffrou se keelgat. Dwa! klap die boek waarin sy geblaai het toe. Klik-klak, klik-klak kom haar voetstappe nader. Die silwer armbande om haar seningrige polse rinkel toe sy langs Lisa kom sit. “Nou toe, ek hoop jy gaan die muse bly maak vandag,” blaas sy en ’n donker glimlag skuif oor haar wit poeiergesig.
“Los my uit!” gil Lisa en wriemel toe die skerp vingernael in haar sy boor. “Ek wil nie vir Bach vermoor nie. Ek wil net …”
“Nie geoefen nie, nè?” blaas die warm koffieasem in haar gesig. “Wil nie hoor nie, nè? Soek die orkesmeester, nè?” Na elke “nè” volg ’n steek. Met elke steek styg die stem ’n oktaaf. En elke keer krimp Lisa al hoe kleiner.
Skielik is daar ’n geluid by die klaskamerdeur. Lisa verstyf. Beangs staar sy na die deur wat stadig oopswaai. Dis die orkesmeester, besef sy instinktief. Hy kom haar haal.
“Nee!” weergalm haar gil in haar ore.
En toe word sy wakker.
Verdwaas kyk sy om haar rond. Dankie tog! Sy is nie in ou Toonleer se mislike musiekkamer nie, maar veilig in haar bed in die koshuis. Oggendlig sypel deur die gordyne en in die bed langs hare haal Carla rustig asem. Alles was net ’n simpel droom.
Maar gister se musiekles was nie, onthou sy en sit vinnig regop. Dit was selfs nog aakliger as die nagmerries wat haar die hele nag rondgejaag het. As sy nie in mega moeilikheid wil kom nie, moet sy haarself regruk en begin oefen. Hoekom voel dit of haar lewe daarvan gaan afhang?
Vinnig glip Lisa uit die bed en begin aantrek. Dis Saterdag en niemand sal nou in die oefenkamers wees nie. As sy gou maak, kan sy nog ’n oefensessie inpas voor ontbyt.
Dis grafstil op die skoolterrein en die geknars van haar voetstappe op die droë herfsblare klink soos spykers wat in ’n doodskis gehamer word. Verbeel sy haar of roer die gordyne voor ou Toonleer se klasvenster? Nee, die juffrou sal mos nie op ’n Saterdag by die skool rondhang nie.
Toe sy die deur na die oefenkamers oopstoot, is die gang verlate. Spokerig verlate. Die wind huil om die hoeke soos ’n vasgekeerde gees wat uitkomplek soek. ’n Rilling glip teen Lisa se ruggraat af en sy kan die deur nie vinnig genoeg agter haar toedruk nie.
Iets in die stowwerige hoek langs die voordeur trek haar aandag. Sy buk en tel dit op. Haar voorkop plooi. Waar het sy dié geel strikkie al gesien? O ja, dit was mos aan die vlegsel van die verskrikte meisie wat gister by haar verbygeloop het.
Vir ’n oomblik lank staan sy besluiteloos daarmee in haar hand. Miskien het die meisie ook kom oefen? Maar nee, al is die oefenkamers redelik klankdig, sal sy tog weet as hier nog iemand is.
Lisa haal haar skouers op en glip by die eerste die beste kamer in. Sy sak op die klavierstoel neer en maak haar bladmusiek oop. ’n Benoude geluid ontsnap uit haar keel. Daar is dan geen musieknote op die bladsy nie! Sy skud haar kop dronkerig en kyk weer.
Hierdie keer is dit nog erger. ’n Onsigbare hand is besig om iets te skryf: Wag maar, jou beurt kom, lees sy die spinnekopskrif wat oor die bladsy krul.
Nee vrek, hier moet sy padgee, dink Lisa en vlieg so vinnig op dat die musiekstuk doer trek. Sy ken daardie handskrif! Daarvoor het sy genoeg kere gesien hoe Toonleer met ’n potlood op haar bladmusiek krap.
Sy storm na buite, net om in haar spore vas te steek. Wat gaan nou aan? Waar die skoolgrond netnou nog stil en verlate was, is dinge skielik in rep en roer. Polisievoertuie staan met flitsende blou ligte voor die koshuis. Kinders bondel in bang groepies saam. Sy sien Carla se gesig in die geroesemoes en woel ’n pad oop tot by haar. “Wat het gebeur?” fluister sy.
“Dis daai nuwe meisie in graad agt, fluister Carla en haar lippe bewe. “Die een met die swart vlegsel. Haar kamermaat het vanoggend ontdek sy het nie gisteraand in haar bed geslaap nie.”
Lisa voel hoe sy yskoud word. Die meisie se gesig doem voor haar op. Sy sien weer haar verskrikte oë. Haar lippe wat beweeg. Pasop! verstaan sy skielik wat die meisie vir haar wou sê. Pasop vir die orkesmeester.
Paniekerig kyk Lisa rond. Die meisie sou haar nie verniet gewaarsku het nie. Vir al wat sy weet, hou hy haar op hierdie einste oomblik dop. Maar wie is hy? Of is dit dalk ’n sy? Dalk Toonleer wat op die manier ontslae raak van haar losers? Ja, dit kan net die goor musiekjuffrou wees! Niemand anders praat ooit van die orkesmeester nie.
Maar hoe gaan sy dit bewys? Net toe gewaar sy Wolfgang se blonde kuif waar hy met lang treë uit die rigting van die ou hoofgebou aangestap kom. Fantasties, hy sal haar glo, dink Lisa verlig terwyl sy na hom drafstap.
Wolfgang luister in stilte. “Dalk moet ons in Toonleer se musiekkamer gaan kyk of ons enige bewyse kan kry,” stel hy voor nadat sy hom alles vertel het.
Geskok kyk Lisa na hom. “Is jy mal? As sy ons daar betrap, slag sy ons lewend af.”
Hy glimlag skeef. “Wat is die kans? Dis Saterdag, of het jy vergeet?”
Lisa byt haar onderlip vas en besluit om niks te sê van die klaskamer se gordyn wat vroeër die oggend geroer het nie. Dit was seker net haar verbeelding, en as sy wil weet wat aan die gang is, sal sy doodeenvoudig van haar bangheid moet vergeet.
Terwyl hulle onder die laning bome deurloop, loer sy onderlangs na Wolfgang. Hy is amper ’n kop langer as sy. Die oggendson toor goue vlekkies uit sy lang bleekwit wimpers en sy mond is sag. Kwesbaar.
Hoe sal dit voel as hy haar soen? skiet dit deur Lisa se gedagtes. Sy voel hoe haar wange warm word en kyk vinnig anderpad. Die ou doen iets vir haar, maar nóú is nie ’n goeie tyd vir muisneste nie. Sy moet haar kop bymekaarhou en uitvind wat aangaan voor sy ook geheimsinnig verdwyn. Intussen moet sy bly wees Wolfgang glo haar storie en is bereid om haar te help.
Uiteindelik staan hulle voor Toonleer se toe klaskamerdeur. Wolfgang druk sy oor daarteen. Luister fyn. Toe knipoog hy gerusstellend en draai die knop. Lisa betrap haarself dat sy wens dis gesluit. Toe nie. Stadig swaai dit oop …
Soos Wolfgang voorspel het, is die klaskamer verlate. Met die swaar donkergroen brokaatgordyne toegetrek is dit skemer binne en ’n bedompige reuk hang in die lug, amper asof hier jare laas ’n lewende wese was.
Die ronde tafel voor die venster waar Toonleer altyd haar koffie skink, is netjies met ’n kantdoekie toegegooi, maar daardeur kan Lisa die bekende blou koffiefles en die juffrou se geblomde koffiebeker sien. Ook die plakboek waardeur sy die vorige dag geblaai het.
Sonder om te huiwer stap Wolfgang na die tafel. Hy lig die kleedjie en maak die plakboek oop. Vasgenael staar Lisa na sy sensitiewe vingers terwyl hy deur die boek blaai.
Regte kunstenaarsvingers, dink sy. Kunstenaarsvingers wat elke bladsy streel terwyl hy duidelik
