geur van natgereënde kruie wat hom omring laat haar weer effens bedwelmd voel en dit vat ’n sekonde voor sy kliek wat sy sien.
Die plakboek is vol koerantuitknipsels! Van musiekleerlinge van dwarsoor die land wat die laaste jare geheimsinnig verdwyn het.
Lisa sluk swaar. “Ek het dit geweet,” fluister sy. “Dis ou Toonleer! Sy´ is die orkesmeester.” Haar stem word dun. “En die volgende slagoffer is ek.”
Voor Wolfgang kan antwoord, is daar ’n geluid by die deur. Lisa se lyf ruk toe sy omkyk en sien dis Toonleer wat die vertrek binnekom.
Die juffrou se oë pen hulle vas waar hulle langs haar tafel staan en ’n bose uitdrukking gly oor haar gesig. Seker omdat Wolfgang nog haar boek vol donker geheime in sy hande vashou, dink Lisa en haar knieë wil-wil knak van vrees.
Om regop te bly gryp sy Wolfgang se boarm vas en kyk paniekerig rond. Hulle moet hier uitkom! Maar hoe? Toonleer blokkeer die deur. Die venster is die enigste ander uitkomplek, maar sal hulle dit betyds oopkry?
Sy sukkel nog om die swaar gordyne weg te druk toe sy agterkom hoe stil dit is. Verskrik kyk sy oor haar skouer. Toonleer staan nog op die drumpel. Maar iets is nie pluis nie. Sy kyk na Lisa met ’n snaakse uitdrukking op haar gesig, amper asof sy haar jammer kry.
Haar mond beweeg. “Hoekom het jy nie geoefen nie?” hoor Lisa. “Hoekom?” Dan draai Toonleer se oë na Wolfgang. “Orkesmeester,” fluister sy skaars hoorbaar en maak ’n kniebuiging.
Verskrik kyk Lisa op na hom. ’n Gerusstellende glimlag plooi om sy lippe. “Moenie jou aan haar steur nie, sy is ’n regte pretbederwer,” sê hy en Lisa voel hoe sy regterarm om haar middel sirkel.
Hy stoot haar in die rigting van die deur. “Kom! Die ander losers wag vir jou. Diep in die donker kelder waar ek julle goed kan dophou. Van nou af gaan jy oefen. Dag en nag. Vir ewig en altyd– tot die muse uiteindelik tevrede is.”
Toe gooi die orkesmeester sy kop agteroor en sy lag stuur ysige rillings teen Lisa se ruggraat af.
Kyk diep in my oë
Okerbruin. Kastaiingbruin. Sy oë is bruin. Waarom? Skenkers se oë is gewoonlik groen of blou?
“Enige probleme die afgelope week, Nommer …?”
Dokter Cyrus Abravo probeer ongemerk na sy rekenaarskerm loer. “Nommer 53?”
“Alles gaan goed, Dokter.” Beweeg die skandeerder oor my maag, meet my temperatuur, voel aan die kliere agter my ore, ontleed die urienmonster wat ek in die blou bottel geskenk het, dan sal jy weet, Dokter. Alles reg. Die projek is nie in gevaar nie.
“Jou keel is rooi. Is dit seer as jy sluk?”
En sy oë is bruin. Ek kyk na die glasvenster agter die dokter se rug, waar hy nou net verbygeloop het. Waarom het ek hom nie voorheen opgelet nie?
“Ek voel gesond, Dokter.”
Die stetoskoop lê koud teen my bors, ek haal diep in en uit asem.
“Onthou om dadelik aan te meld as jy siek voel. Jy kan maar aantrek.” Dokter Abravo draai terug na sy rekenaar en tik ’n paar vinnige notas.
Ek rits my silwer baadjie toe, trek my stewels se gespes vas en loop uit die vierkantige glaskamer. Ek wonder hoe dit met Tazmin se ondersoek gegaan het? Sy het gister gekla sy het oorpyn. En dit net drie weke voor haar veertiende verjaarsdag. Amper tyd.
“Haai! Kyk waar jy loop!”
Die meisie se hare is blond en swaai parmantig om haar kop. Sy skuur ongeduldig verby my en verdwyn in die gang op pad eetsaal toe. Ek ken haar gesig, maar nie haar naam nie. Reël nommer 7: Skenkers sal nie hegte vriendskappe vorm in die jaar voor skenking nie.
Maar dis anders met Tazmin. Ons het saam by die program aangesluit toe ons twaalf was. Saam moeg en deur die slaap uit die vlugkapsule gestrompel een koue nag, op pad na ons nuwe lewe by die Akademie. Beide ons ouers het in die gasoorloë gesterf toe ons maar vier was. Ek sug. En nou gaan ek háár oor drie weke verloor. Maar dis goed so. Dit hoort so. En my veertiende verjaarsdag? Oor ses weke. 12 Augustus 2055. Dan is dit my beurt.
“Wat het die dokter oor jou gesê?” vra ek.
Tazmin skuif verby my in die skoolbank en sit haar geskiedenistablet sag neer. “Ek is gesond. Alles op skedule. Ek is só verlig, sal vanaand weer kan rustig slaap.”
Juffrou Lexy Valkenburg skuif haar duur nagemaakte perlemoendopbril agtertoe oor haar perfekte spitsneus en vee ’n blonde krul agter haar fyn oor in. Sy is ons skoolhoof, saam met tien onderwysers, wat skoolhou vir tweehonderd Skenkers. Sy bedryf die program effektief, werf gereeld nuwe deelnemers, bestuur kalm dié van ons wat reeds deel van die program is.
“Goeiemore, Skenkers. Het julle die afdeling oor die Gasoorloë van 2045 voorberei soos ek gevra het?”
Tazmin skakel haar tabletrekenaar aan en knipoog vir my.
Natuurlik, juffrou Valkenburg. Reël nommer 10: Skenkers sal alle skoolwerk getrou en stiptelik doen.
“Nommer 62, wie was verantwoordelik vir die ondergang van die beskawing soos ons dit in 2045 geken het?” Juffrou Valkenburg stap arms gevou tussen die rye skoolbanke deur.
’n Seun staan op. Hy lyk soos ons almal– wit spanbroek, knielengte silwer baadjie met ’n hoë kraag en breë lapelle, grys stewels met silwer gespes. Maar daar is ook iets anders aan hom.
“Dit was die inwoners van die planeet Lukarna wat die Aarde met gifgas oorweldig het. Driekwart van die bevolking het gesterf.”
Ek is gewoonlik verveeld in die geskiedenisklas. Maar vandag mis my hart ’n slag. Dis hy! Dis sy bruin oë wat anders is. My wenkbroue lig. H’m. Nommer 62. Ek wonder wat sy naam is?
Dis stil in die slaapsaal. Al wat ’n mens hoor, is die rustige asemhaling van Skenkers. Ek lig die klap van my slaapkapsule, kom regop en swaai my voete af. Ek voel na Tazmin onder my. Haar kapsule se deksel is ook oop. Toe ek aan haar skouer raak, weet ek sy is wakker.
“Kom,” fluister ek.
Ons sluip uit die slaapsaal en gaan sit buite in die helderverligte gang.
“Hoekom slaap jy nie? Is jy bang?”
Tazmin vee deur haar kort rooi hare. Die sproete op haar wange lyk dof in die skerp neonligte, maar sy glimlag.
“Is jy´ bang, Ember?” vra sy.
Ek skud my kop. “Nee. Ons doen dit vir ’n goeie rede. En ons hou mos een oog.”
Ons is Skenkers. Ons skenk ons oë. Vandat ons twaalf is, gaan ons skool in die Akademie vir Skenkers. Kom nooit buite die Akademie nie, want dis nie nodig nie. Ons liggame word geoefen, ons verstande geskool, ons gesondheid gemonitor, ons oë elke week getoets. Ons is perfekte, gesonde tieners.
En dan, op ons veertiende verjaarsdag, word ons na ’n operasieteater geneem. Een oog
