Sy gryp Lisa se gekreukelde skooljurk van die stoel af en gooi dit na haar. “Almal het maagpyn as dit tyd is vir ou Toonleer se les. Maar niemand is ooit – OOIT – laat nie.”
Teensinnig kry Lisa se trae ledemate lewe. Sy kruip uit die bed, gooi haar trui oor haar skouers en soek met lam hande onder haar bed rond na haar skoolskoene. Uiteindelik aangetrek, strompel sy na haar lessenaar. “Bladmusiek … bladmusiek …” mompel sy terwyl sy tussen die deurmekaarspul grawe.
“Hier!” Carla druk ’n verfrommelde papier in haar hand. Jy het dit in die gang laat val.” Haar oë vernou. “Weer nie geoefen nie, nè?”
Lisa antwoord nie. Sy sien haar musiektas nêrens en besluit om nie tyd te mors om daarna te soek nie. Met die bladmusiek onder haar arm vasgeknyp, vlieg sy by die deur uit.
Sy spring die koshuistrappies twee-twee af. Van daar is dit net ’n paar treë met ’n geplaveide paadjie, omsoom deur ’n laning eikebome, voor sy die klassieke lyne van die ou hoofgebou gewaar.
La Serenata Musiekakedemie, lees sy die sierletters op die gewel bokant die ingang. Instinktief word haar pas stadiger. Sy haat die crummy plek met sy witgekalkte mure en versiersuikerpilare. Prestige musiekskool se voet. Flippen martelhuis, as jy haar vra.
Gespanne spits sy haar ore. Luister vir die klank van klaviernote wat vanuit die oop skuifraamvensters in die vleuel links van die imposante houtvoordeur kom. Maar vandag hoor sy niks. Net die wind wat deur die droë boomblare ritsel.
’n Sprankie hoop fladder in haar bors. Tydens haar vorige les het ou Toonleer hoeka so ’n nare hoesie gehad. Miskien is sy siek. Longontsteking dalk. Afgeboek vir die res van die kwartaal. Sal dit nie great wees nie?
Ja, right. Asof sy só gelukkig gaan wees, raps Lisa haarself oor die vingers terwyl sy sleepvoet verder loop. Soos sy haar musiekjuffrou ken, sal sy uit die graf opstaan om les te gee.
Onder haar skoensole kraak die bruin herfsblare soos uitgedorde beentjies. Geraamtebeentjies, dink sy en ril. En ’n hopie beentjies is al wat gaan oorbly as Toonleer klaar is met haar, dit voel sy aan haar bas.
Carla was reg. Sy het nie ’n steek geoefen nie. Elke keer as sy agter die klavier inskuif en die musiekstuk uithaal, doem haar musiekjuffrou se witgepoeierde plooigesig voor haar op en vries haar vingers. As dit so aangaan, gaan sy die eksamen druip en in hierdie skool is daar nie plek vir losers nie.
Skielik gee die wind ’n wilde ruk. Lisa se skooljurk warrel op en ’n vlagie droë blare piets geniepsig teen haar kaal bobene. Toe sy skree en probeer keer, pluk die wind die bladmusiek onder haar arm uit en skep dit in die lug op.
“Nee!” Vervaard storm sy agterna. Sy gryp na die papier, maar dis of die herfswindjie haar aspris op sleeptou neem. Elke keer as sy die musiek raakvat, glip dit deur haar vingers.
Net-net buite haar bereik dwarrel dit in die paadjie af, al hoe nader aan die hoofgebou. Paniek skroei in haar bors terwyl sy dit agternasit. Sy móét dit in die hande kry voor dit bo-oor die dak vlieg.
Dit gaan erg genoeg wees om aan juffrou Kahlenberg te probeer verduidelik hoekom sy die mislike musiekstuk nie perfek kan speel nie. Sy wil nie eens dink wat sal gebeur as sy sonder die bladmusiek opdaag nie.
“Wow! En wat waai vandag hier rond?” Die ou kom so onverwags van agter een van die pilare te voorskyn dat Lisa briek moet aanslaan om hom nie onderstebo te loop nie. Hy hou sy hande uit om te keer. Die bladmusiek swiep in sy rigting en beland in sy handpalm, amper asof dit presies daarheen op pad was.
“Gee hier, dis myne!” hyg Lisa uitasem.
Die ou se bleekblou oë flits na haar en dan terug na die bladmusiek wat hy in sy hand het. “Hm, Bach se klaviersonate in E-mineur, sien ek.” Lisa kan nie agterkom of hy terg of beïndruk is nie.
“Komaan, man, gee hier! Ek’s flippen laat.”
“Wolfgang Amadeus Moore, tot u diens,” sê die ou en maak ’n teatrale buiging terwyl hy die bladmusiek na haar uithou.
Teen haar sin giggel Lisa. “Is jou naam regtig Wolfgang?”
“Cross my heart,” beaam hy terwyl hy die hoofgebou se deur oophou sodat sy eerste kan instap. “Duidelik het my pa gehoop hy sal die muse daarmee impress. Nou is ek verdoem om lewenslank haar slaaf te wees. En jy? Of wag, laat ek raai! Jy is ook een of ander wonderkind wat binnekort die wêreld aan jou voete gaan hê.”
Lisa sug. “You wish. My ma is eintlik die begaafde een, maar sy het als opgeoffer toe ek gebore is. Nou werk sy haar vingers deur om my in hierdie la-die-da skool te hou. Ek moet glo die kans kry wat sy nooit gehad het nie.”
“Hm,” Wolfgang vryf oor sy ken terwyl hy stip na haar kyk. “Jy wil nie rêrig hier wees nie. En jy is nie danig mal oor oefen nie. Nou moet jy twee maal per week by ou Toonleer hoor hoe jy arme ou Jan Sebastiaan se meesterstuk verwoes.” Sy stem verander in ’n komieklike falsetto. “Ek is sat van luiaards soos jy wat onsterflike komposisies verfomfaai! Wil jy hê Bach moet uit die dode opstaan?” boots hy die musiekjuffrou perfek na.
Verbaas kyk Lisa na hom. “Het jy ook by haar klas?”
“Gehad.” Hy ril oordrewe. “Brrr, as sy eers met daai koffieasem in jou nek blaas …”
“Of met haar vinger in jou sy pomp,” voeg Lisa met ’n senuweeagtige laggie by.
Wolfgang trek ’n kamstige bang gesig. “En jou dan dreig met die orkesmeester wat in die ou hoofgebou rondsluip,” borduur hy in ’n grilstem verder.
Lisa weet presies waarvan hy praat. Sy voel sommer hoe die musiekjuffrou se vinger in haar sy boor. Met elke steek blaas die nare koffieasem in haar gesig: “Al weer (steek) nie geoefen nie, nè? Besig om (steek) Bach te vermoor, nè? Wag tot ek jou vertel wat die orkesmeester met jou sal aanvang!” hoor sy die juffrou se stem asof sy langs haar op die klavierstoeltjie sit.
“Nou ja, die maestro begelei u vandag net tot hier,” onderbreek Wolfgang haar gedagtes.
Soos ’n galante dirigent lig hy haar hand en raak liggies met sy lippe daaraan.
Hy ruik vars, soos haar ouma se kruietuin as dit reën, en Lisa se kop draai effens. “Die skone diva kan net op my nommer druk as ek haar weer te hulp moet snel,” sê hy met ’n laggie voor hy omdraai en in die gang afstap.
Nog effens bedwelmd volg Lisa sy regop figuur met haar oë tot waar dit om die hoek verdwyn in die rigting van die trappe wat na die kelderverdieping lei.
Snaaks dat sy hom nog nie voorheen raakgesien het nie. Met sy witblonde hare en bleekblou oë is hy nogal sexy vir ’n nerd. Boonop is hy pret ook met sy kastige oudtydse maniere. Sy sal glad nie omgee as sy weer in hom vasloop nie.
Toonleer se klaskamerdeur swaai krakerig oop. ’n Skraal meisie sluip soos ’n hond wat geskop is na buite, haar oë op die grond. Sy druk die deur agter haar toe en vroetel senuweeagtig met die geel strikkie aan die punt van haar dik swart vlegsel.
Toe sy by Lisa verbyskuif, kyk sy skrams op. Haar lippe vorm woorde, maar voor Lisa kan uitmaak wat sy sê, glip sy uit by die voordeur uit. Shame, duidelik het Toonleer haar behoorlik uitgevreet, dink Lisa terwyl sy voor die toe deur staan. Aan wat nou op haar wag, wil sy nie eens dink nie. Sy trek haar asem diep in, lig haar hand en klop.
“Binne!”
